Γεννήθηκα το 1969……

ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

Μια σύντομη σπουδή στα χρόνια που πέρασαν. Στην ειρήνη, που δεν λέει να ριζώσει…

Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός, δημοσιογράφος της ΕΡΤ3

 

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΤΟ 1969

Τις μέρες που οι άνθρωποι άγγιζαν το φεγγάρι.

Τα όνειρα έμοιαζαν πραγματοποιήσιμα.

Οι μέρες που έρχονταν -ίσως- φωτεινές.

24 χρόνια είχαν περάσει από το τέλος του μεγάλου πόλεμου.

Οι στάχτες της Χιροσίμα είχαν σκορπίσει στον ορίζοντα του Ειρηνικού.

Ο κόσμος, ωστόσο, σε στρατόπεδα.

Δύση, Ανατολή. Πλούσιος Βορράς, φτωχός Νότος.

Η τέχνη να προσπαθεί να βρει διέξοδο στα αδιέξοδα των ανθρώπων.

Οι πολιτικοί να γυρεύουν ταυτότητα.

Εδώ;  Μια χώρα σε αμηχανία. Ένας λαός μουδιασμένος.

Η χώρα σε σταυροδρόμι εξελίξεων. Σε μια σειρά πυκνών ιστορικών γεγονότων, που τραβούσαν από πολλές δεκαετίες. Αφήνοντας απωθημένα στη συλλογική συνείδηση. Και μαθήματα ιστορίας, με πολλά κενά και ερωτήματα για όσους πηγαίναμε στα σχολεία στα κατοπινά χρόνια.

Και μαζί οι ταραχές. Και μαζί οι ελπίδες.

Η Κύπρος ακρωτηριασμένη…

Πέρασε μια περίοδος κούφιων λόγων.

Για τους περισσότερους.

Γιατί εκατομμύρια άλλων ψυχών, στην Αφρική, στη Νότια Αμερική, στην Ινδία, στην Κίνα, στην Καμπότζη, πάλευαν πνιχτά ώσπου να ξημερώσει η επόμενη μέρα.

Στην Ευρώπη, γρήγορος πλουτισμός. Στην Αμερική περισσότερο. Οι νέοι έψαχναν σκοπό. Στην Ανατολική Ευρώπη, μια κρυφή σκέψη για ελευθερία.

Χρόνια με αντιπολεμικά συνθήματα.

Είπαμε ΔΕΝ θα γίνει άλλος πόλεμος. ΔΕΝ θα αφήσουμε να μας εξαφανίσουν τα όπλα τα πυρηνικά.

Φάνηκε κάτι.

Το τείχος έπεσε. Σκεφτήκαμε, μπορεί να έχουμε πια Ειρήνη. Συμφιλίωση.

Ήρθαν άλλα. Ανθρώπινη απληστία.

Σφαγές στα Βαλκάνια. Επιστροφή στο τίποτα.

Παγκόσμιος ιστός. Διαδίκτυο. Οι άνθρωποι τόσο κοντά, τόσο μακριά.

Οι χάρτινες οικονομίες άρχισαν να καταρρέουν. Κρίση.

Νέες αγωνίες. Τα παιδιά μας.

Χωρίς ανάσα. Βιολογικά ατυχήματα. Ύποπτα εργαστήρια. Πανδημία.

Η ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Νέοι ολιγάρχες. Νέοι τύραννοι.

Φλεβάρης 2022.

Στην Ουκρανία χύνεται πάλι ανθρώπινο αίμα.

Άνθρωποι ξανά στην προσφυγιά.

Παιδιά με δάκρυα στα μάτια και τρόμο στην καρδιά.

Ο πυρηνικός εφιάλτης ξανά στις ψυχές μας.

Γεννήθηκα το 1969.

Νομίσαμε πως ξεμπερδέψαμε με το Κακό. Με το Ψέμα.

Ξεγελαστήκαμε;

Ξανά από την αρχή.

Οι αιώνες φεύγουν. Οι άνθρωποι τι θα απογίνουν; Πόσες φορές ακόμη θα βουτήξουν στο σκοτάδι;

Είμαστε, άραγε, καταδικασμένοι να στροβιλιζόμαστε στον αέναο Μαύρο Κύκλο;

 


Περισσότερα άρθρα από το Νικόλαο Λαδιανό:

ΑΠΟΨΕΙΣ – ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΑΔΙΑΝΟΣ


 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ