Γράφει ο : Ιωάννης Παρασκευάς, Σχης ε.α.
Ένα συλλαλητήριο πρέπει να γίνεται για δύο λόγους.
Είτε για ένα εσωτερικό θέμα που απασχολεί την κοινή γνώμη, δηλαδή με σκοπό να ενημέρωσει την κυβέρνηση για το μέγεθος της αντίθεσης της κοινής γνώμης με την κυβερνητική τακτική, είτε για ένα εθνικό θέμα εξωτερικής πολιτικής που και πάλι απασχολεί την κοινή γνώμη σε σχέση με τη στάση εξωτερικών παραγόντων έναντι της χώρας, τους οποίους και προσπαθεί να επηρεάσει υπερ της.
Δηλαδή στην πρώτη περίπτωση ο στόχος του μηνύματος του συλλαλητηρίου είναι η κυβέρνηση, ενώ στη δεύτερη είναι ο εξωτερικός εχθρός, οι σύμμαχοι ή η ξένη κοινή γνώμη.
Δυστυχώς όμως το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης φάνηκε σε όλους τους τόνους, ότι δεν
στόχο μόνο στο εξωτερικό, αλλά κυρίως στο εσωτερικό. Κι όχι μόνο την παρούσα κυβέρνηση, αλλά γενικά τους πολιτικούς, τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τους πάσης φύσεως “προδότες” και δυστυχώς υπήρξαν και υπονοούμενα που αφορούσαν τη σχέση ελληνικού βορρά με ελληνικό νότο…
Λες και όλοι αυτοί που συμμετείχαν, δεν είχαν κατά προηγούμενα χρόνια ψηφίσει τις
κυβερνήσεις που προηγήθηκαν.
Με την έννοια αυτή το συλλαλητήριο ήταν, κατά τη γνώμη μου επιζήμιο για ένα και μόνο λόγο. Διατυμπάνισε σε όλο τον πλανήτη, ότι η χώρα είναι διχασμένη. Ότι υπάρχει διάσταση μεταξύ ηγεσίας και λαού. Ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη λαϊκή υποστήριξη. Ότι, σε τελική ανάλυση, δεν αντιπροσωπεύει τη θέληση του ελληνικού λαού.
Πόσο καλό μπορεί να είναι αυτό για μια διαπραγμάτευση; Δεν αδυνατίζει τον διαπραγματευτή, το γεγονός, ότι δεν τον εμπιστεύονται αυτοί που, υποτίθεται, εκπροσωπεί;
Τι θα απαντούσε ο πρωθυπουργός στον Σκοπιανό ομόλογό του, αν του έλεγε, ότι δεν μπορεί να συνομιλήσει μαζί του, γιατί δεν είναι βέβαιο, ότι εκφράζει τον ελληνικό λαό;
Αντιλαμβάνομαι ότι ο λαός συνήθως εκφράζεται με το θυμικό, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που με τον α ή β τρόπο τον επηρεάζουν. Και δεν προσφέρουν πάντα καλές υπηρεσίες.
Αν δεν μας αρέσει η παρούσα κυβέρνηση, ας ζητήσουμε εκλογές. Ας βγαίνουμε κάθε ημέρα
στους δρόμους κι ας φωνάζουμε, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μας αντιπροσωπεύει.
Αλλά την ώρα της μάχης, δεν βγαίνεις να πεις στον αντίπαλο, ότι δεν εμπιστεύεσαι τον αρχηγό σου. Είναι καταστροφικό. Είναι εγκληματικό. Είναι ανόητο.
Πιστεύω και το λέω με κάθε ειλικρίνεια, ότι αυτοί που διοργανώνουν αυτά τα συλλαλητήρια
έχουν κρυφά, ανίερα και ταπεινά κίνητρα.
Όμως, θα πρέπει για να είμαι δίκαιος να πω, ότι το συλλαλητήριο κατέδειξε και κάτι πολύ θετικό, το οποίο δεν πρέπει να αγνοήσουν οι πολιτικοί μας.
Ο λαός, πέρα από τις όποιες οικονομικές ανάγκες και προβλήματα, έχει πολύ περισσότερο
ανάγκη από ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Θέλει να αισθάνεται ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ για τη χώρα του κι αυτό
νομίζω, προσπάθησε να πει στη Θεσαλονίκη:
“ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΜΟΥ” !
Ιωάννης Παρασκευάς, Σχης ε.α.
