Του Αλέξανδρου Δρίβα, Διεθνολόγου -Συντονιστή του Τομέα Ευρασίας & Ν. Α. Ευρώπης στο ΙΔΙΣ – Research Fellow in HALC (Hellenic American Leadership Council) *
Η ταυτότητα είναι μια ποιοτική μεταβλητή ή και σταθερά. Τι είναι μια ποιοτική μεταβλητή; Είναι μια μεταβλητή η οποία παρόλο που δε μετριέται, παράγει μετρήσιμα αποτελέσματα. Ένα κομμάτι της ταυτότητας (δεν είναι αυθύπαρκτη, συνίσταται από πολλά συστατικά πχ. γλώσσα, θρησκεία, προσδοκίες, όραμα, τραύματα κτλ) είναι και το πώς νιώθεις, το πώς αυτοπροσδιορίζεσαι και επομένως τι θες να γίνεις. Στα κράτη αυτό παίζει σημαντικό ρόλο και ιδιαίτερα στις κοινωνίες (άλλωστε κράτος είναι μια οργανωμένη κοινωνία).
Ένας από τους βασικούς λόγους του ”ψωροκωσταινισμού” είναι οτι μας αρέσει το κλάμα. Μας αρέσει η θυματοποίηση. Αυτό έχει μια βάση καθώς σαν έθνος έχουμε περάσει πολλά και δύσκολα. Αν υπάρχει άλλο έθνος στον κόσμο έχει ξεπεράσει τις δυσκολίες που έχει περάσει η Ελλάδα τα τελευταία 200 χρόνια, θα ήθελα να το ξέρω. Εδώ βρίσκεται το κλειδί. Πώς μετατρέπεις τους ολεθρους σου σε θριάμβους. Θα έπρεπε να χαιρόμαστε που τα έχουμε καταφέρει ακόμη και με αυτές τις συμφορές αλλά και τις παθογένειες. Το τραύμα όταν το κοιτάμε με σωστή οπτική οδηγεί στην πρόοδο.
Όταν νιώθεις μίζερος και αδύναμος και μονίμως έχεις ένα αφήγημα ήττας και απαισιοδοξίας στο τέλος, τότε θα φέρεσαι σαν μίζερος και αδύναμος, θα αποφασίζεις σαν μίζερος και αδύναμος, και τελικά θα είσαι μίζερος και αδύναμος. Στην Ελλάδα το αφήγημα της μιζέριας και της κουλτούρας του αδύναμου έχει δύο στυλοβάτες. Η μια ”κολώνα” είναι οι λουμπενοελίτ που κατοικούν στης Νήσους των Μακάρων, είναι αποκομμένοι (ή ακόμη χειρότερα, πιστεύουν οτι είναι αποκομμένοι). Είναι αυτοί που αρχικά δημοσιολογούν και μετά πολιτεύονται και αντί να προσπαθήσουν να θεραπεύσουν τις παθογένειες του λαού, τις ψέγουν, τις καταδικάζουν με μισανθρωπισμό. Παριστάνουν τους υπεύθυνους ενώ συνιστούν την επιτομή του ανεύθυνου καθώς το καταφύγιό τους είναι ”φταίνε οι άλλοι”. Με ”εμείς και εσείς” δεν έχεις συνεκτικό κοινωνικό ιστό.
Η δεύτερη κολώνα της εθνικής μιζέριας έρχεται από εκείνους που είναι διάσημοι στο περιθώριο. Είναι αυτοί που ενδύονται τους ”πατριώτες” (το τελευταίο καταφύγιο του απατεώνα -έλεγε κάποιος- είναι ο πατριωτισμός). Είναι εκείνοι που ουρλιάζουν, που φωνάζουν, που βρίζουν ως προδότες όλους όσους τολμούν να μην τους μοιάζουν. Ζουν και πολιτεύονται μέσα από τις ελλείψεις της χώρας και τρέμουν μήπως αυτές εξαφανιστούν και δεν έχουν λόγο ύπαρξης γιατί είναι φύσει και θέσει reactive. Προτείνουν πράγματα που δεν θα γίνουν και δεν μπορούν να γίνουν και εκ του ασφαλούς λένε ”δε θα γίνουν γιατί είναι προδότες, ενώ εμείς νοιαζόμαστε για το καλό της Ελλάδας”. Η μια ομάδα τροφοδοτεί την άλλη και έτσι έχουμε ένα αέναο εκκρεμές .
Η Ελλάδα παρόλο που ξανασκέφτεται το που θα πάει η Τουρκία, έχει assets τα οποία δεν είχε στη διαπραγματευτική της φαρέτρα. Έχει την Αλεξανδρούπολη, θα γίνει κόμβος-υποδοχέας LNG όταν όλη η Ευρώπη ψάχνεται, έχει ένα σοβαρό και σύγχρονο εξοπλιστικό πρόγραμμα, έχει μέσα εταιρείες που παλαιότερα δεν περνούσα ούτε απ΄ έξω (Microsoft κτλ). Είναι στο κέντρο των εξελίξεων λόγω των καταστάσεων και είναι στο χέρι της να εκμεταλλευτεί τον δρόμο του κόσμου. Ταπεινή μου θέση, μην μπαίνετε στην παγίδα του να δίνετε αρετές μέλλοντος στο παρόν. Κάποια πίσω βήματα μπορούν να εξελιχθούν σε άλματα. Συμβαίνει σε όλες τις χώρες και πάντα συνέβαινε.
Περισσότερα άρθρα από τον Αλέξανδρο Δρίβα:
