Μήπως είναι ώρα να περιορίσουμε τους πειραματισμούς; Πόσο σημαντική είναι η προσήλωση σε σταθερούς στόχους;
Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός
δημοσιογράφος στην ΕΡΤ 3
Τα τελευταία χρόνια έχει διατυπωθεί – πολύ σωστά- η άποψη ότι στους πιο κρίσιμους και ευαίσθητους τομείς της εθνικής πολιτικής πρέπει να υπάρχει Συνέχεια, Συνέπεια, Μακροπρόθεσμος Σχεδιασμός και Συνεννόηση.
Ως τέτοιοι τομείς ορίζονται η Εξωτερική Πολιτική, η Παιδεία, η Φορολογική Διοίκηση. Πιθανώς και η Υγεία. Και, μάλιστα, έχει γίνει κατ’ επανάληψη συζήτηση για το ενδεχόμενο να ορίζονται, κατά περίπτωση, τεχνοκράτες με ευρύτερη πολιτική συναίνεση, ως «μόνιμοι υφυπουργοί» στους τομείς αυτούς, προκειμένου να διασφαλίζεται η – εθνικά κρίσιμη – συνέχεια και σταθερότητα. Η άποψη αυτή βρήκε πολλούς υποστηρικτές στην ελληνική κοινωνία.
Στις περισσότερες από τις συζητήσεις αυτές δεν συμπεριλαμβάνονταν οι εξίσου κρίσιμοι τομείς της Άμυνας και της Δικαιοσύνης. Προφανώς για αυτονόητους λόγους. Εφόσον, οι δύο αυτοί κλάδοι – κυρίως των Ενόπλων Δυνάμεων – στελεχώνονται από δύο σταθερά και πειθαρχικά δομημένα Σώματα στελεχιακού δυναμικού, με ξεκάθαρη ιεραρχία και οργάνωση, που – καλώς εχόντων των πραγμάτων – θέλουμε να πιστεύουμε πως παραμένουν ανεπηρέαστα από πολιτικούς και άλλους εξωγενείς παράγοντες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια τείνει να αμφισβητηθεί αυτό το Δόγμα. Εκ των έσω, δυστυχώς.
Δεν θα εξετάσω στο παρόν άρθρο τον τομέα της Δικαιοσύνης. Άλλωστε, δεν είμαι ειδικός. Στον τομέα, όμως, των Ενόπλων Δυνάμεων παρατηρούνται πλέον πολλά «παρατράγουδα».
Θυμάμαι πόσες αλλαγές ηγεσίας έχουν γίνει τα τελευταία τουλάχιστον 15-20 χρόνια. Τόσο σε επίπεδο ΓΕΕΘΑ, όσο και σε επίπεδο Γενικών Επιτελείων των κλάδων. Παράλληλα με τις κατευθύνσεις και τις οδηγίες της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας, κάθε Αρχηγός, όλα αυτά τα χρόνια, (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήθελε να αφήνει την περίφημη «σφραγίδα» του! Και κάθε δύο, τρία χρόνια, πολλές φορές και κάθε έξι μήνες (!), έπρεπε να αλλάζουν όλα από την αρχή!
Μερικά παραδείγματα:
• Άλλη δομή δυνάμεων
• Άλλη επικοινωνιακή φιλοσοφία
• Άλλες εξοπλιστικές προτεραιότητες
• Άλλο σύστημα κατάταξης
• Άλλη γεωγραφική διασπορά μονάδων
• Άλλο σύστημα μεταθέσεων
• Άλλο σύστημα αξιολόγησης και προαγωγών
Και πόσα ακόμα άλλα επί άλλων….!!
Και πέραν των καταστάσεων αυτών, να έχουμε και το φαινόμενο των τελευταίων ετών:
Πολλοί αρχηγοί των επιτελείων ή ακόμη και άλλα μέλη των ανωτάτων συμβουλίων, αμέσως μετά την αποστράτευση τους, καθώς νιώθουν «απελευθερωμένοι», να ξεσπαθώνουν και να αναθεωρούν τους πάντες και τα πάντα! Σαν να δέχονται την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος! Με αποτέλεσμα, φυσικά, να προκαλούν εύλογες απορίες στην ελληνική κοινωνία, που παρακολουθεί σαστισμένη. Και, βέβαια, αυτή η αναστάτωση και η συνεπακόλουθη μουρμούρα διοχετεύεται και στο πιο κρίσιμο κομμάτι: Στις τάξεις των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.
Γνωρίζουμε πως ανάλογα φαινόμενα πολύ δύσκολα παρατηρούνται σε άλλους Δυτικούς Στρατούς. Φυσικά, λόγω πολλών κοινωνικών και πολιτικών παραγόντων, τέτοια φαινόμενα είναι ΑΓΝΩΣΤΑ στον εξ ανατολών γείτονά μας.
Ας προβληματιστούμε λίγο με τη στάση μας. Κι ας συμμαζευτούμε όλοι μας. Για να χτίσουμε ένα οικοδόμημα με ορίζοντα τουλάχιστον μιας δεκαετίας.
