Του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη , πτυχιούχου Παντείου, κάτοχου μεταπτυχιακού τίτλου στις οικονομικές και πολιτικές επιστήμες και διδακτορικού στις Διεθνείς Σχέσεις – ανάρτηση στο facebook
Στο έργο του “Φαίδρος” ή “Περί Ψυχής”, ο θεϊκός Πλάτων μας λέγει, δια του Σωκράτους, ότι Ελληνες μαζεύονται γύρω από τις θάλασσες, όπως τα βατράχια γύρω από τους λάκκους με το νερό μετά τη βροχή!!!
Πουθενά αλλού αυτή η παρομοίωση δεν πραγματώνεται περισσότερο απ’ ό,τι στην Ανατολική Θράκη.
Η Ανατολική Θράκη είναι στο κέντρο τριών θαλασσών, του Ευξείνου Πόντου, της Προποντίδος και του Αιγαίου.
Είναι το κέντρο και το πέρασμα, από την Ανατολή στη Δύση.
Η Κωνσταντινούπολις υπήρξε επί 11 αιώνες η λαμπρότερη, σημαντικότερη και ισχυρότερη Πόλη της οικουμένης. Η μακροβιότερη πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας.
Όταν το 1920 οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδος ολοκλήρωσαν την απελευθέρωση της Θράκης (πλήν της Κωνσταντινουπόλεως) το Ελληνικό Κράτος μεγάλωσε κατά 30.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή, μια έκταση όση η Πελοπόννησος και η Κρήτη, μαζί!!!
Επιπλέον η Ελλάδα αποκτούσε:
-στον Εύξεινο Πόντο παράλια μήκους περίπου 120 χιλιομέτρων, με δύο αξιόλογα λιμάνια, στη Μήδεια και τη Θυνιάδα και την Θρακική Χερσόνησος της Καλλιπόλεως. (Η αρχαία Καλλίπολη ήταν ο αρχαιολογικός τόπος των “τύμβων των Θρακών βασιλέων)
Ολόκληρη η ακτογραμμή του Θρακικού Πελάγους ήταν υπό την επικυριαρχία της Ελλάδος.
-σιδηροδρομικό δίκτυο, στο οποίο ανήκε και η γραμμή Κωνσταντινούπολης-Θεσσαλονίκης, μήκους 450 χιλιομέτρων με τις διακλαδώσεις προς Αλεξανδρούπολη (Δεδέαγατς- Πύθιο (Κούλελι Μπουργκάς)- Αδριανούπολη και προς Βουλγαρικά σύνορα και τις Σαράντα Εκκλησιές.
-μεγάλα λιμάνια στη Ραιδεστό, την Αίνο, την Καλλίπολη, τη Μάδυτο και πολλά άλλα μικρότερα, τόσο στη Χερσόνησο, όσο και στα παράλια της Θράκης στο Αιγαίο.
-ένα δίκτυο ανεπτυγμένων πόλεων, όπως:
-η Αδριανούπολη, η οποία μαζί με τα προάστιά της, είχε πληθυσμό 130.000 κατοίκων.
-η Καλλίπολις, 30.000 κάτοικοι
-η Ραιδεστός, 25. 000 κάτοικοι
-0ι Σαράντα Εκκλησιές 17.000 κάτοικοι, με την αγροτική περιφέρειά της, γεμάτη αμπελώνες.
-πολλές άλλες μικρότερες πόλεις όπως η Μακρά Γέφυρα, τα Μάλγαρα, η Βιζύη, η Χώρα και ο Γάνος, οι Επιβάτες, η Σηλύβρια, η Ηράκλεια, το Πλαγιάρι, η Κεσάνη, η Χαριούπολη, η Τυρολόη..
Ακμάζοντες ελληνικοί πληθυσμοί κυριαρχούσαν, επίσης, στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης, στην ακτή της Προποντίδας, στην ανατολική ακτή του Εύξεινου, στο Ιερό Όρος και στην περιοχή των βουνών της Στράντζας, αλλά και στον κόλπο του Σάρου,
Οι μεγάλοι ποταμοί Έβρος και Εργίνης και άλλοι μικρότεροι ποταμοί πότιζαν τις εύφορες πεδιάδες της Θράκης με αποτέλεσμα αυτός ο ευλογημένος τόπος να έχει τεράστια παραγωγή σε δημητριακά, βαμβάκι, καπνό, κρασιά, οπωροκηπευτικά, ενώ ιδιαίτερα αναπτυγμένη ήταν η σηροτροφία για την παραγωγή μεταξιού.
Οι αγρότες της Ανατολικής Θράκης έτρεφαν πολυπληθείς αγέλες από βοοειδή, βουβάλια και αιγοπρόβατα και Ανατολική Θράκη εθεωρείτο μια από τις μεγαλύτερες περιοχές στα Βαλκάνια στη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Όπως μας αποδεικνύει ο ακούραστος Θράξ ιστορικός ερευνητής εκ Διδυμοτείχου, φίλτατος Παντελής Αθανασιάδης από στοιχεία της εποχής, στην Ανατολική Θράκη αν και εκμεταλλεύονταν μόνο το 1/3 της καλλιεργήσιμης γης, αυτό απέδιδε δημητριακά αξίας 70 εκ. δραχμών και καπνό αξίας 30 εκ. δραχμών.
-Επιπλέον υπήρχαν μεγάλοι αλευρόμυλοι, εργοστάσια οινοπνευμάτων, μεταξουργεία και βυρσοδεψεία. Υπήρχαν επίσης δάση με σημαντική παραγωγή καυσοξύλων, πολύτιμα για την εποχή εκείνη.
Το εξαγωγικό εμπόριο της Θράκης υπερέβαινε τα 70 εκ. δραχμές και οι εκτιμήσεις της εποχής ήταν οτι υπό Ελληνικήν διοίκησιν, θα ξεπερνούσε τα 110 εκατομμύρια δραχμές του εξαγωγικού εμπορίου της μέχρι της παλαιάς Ελλάδος!
Η Ελλάδα με την Ανατολική Θράκη θα γινόταν μια μεγάλη Ευρωπαϊκή δύναμη με στρατηγική σημασία αξεπέραστη.
Αυτό το “Ελντοράντο”, όπως εύστοχα το έχει χαρακτηρίσει ο Παντελής Αθανασιάδης, θυσίασε η Ελλάδα με τη επαίσχυντη συνθήκη των Μουδανιών το 1922, χωρίς μάλιστα να ρίξουμε ούτε μια σφαίρα.
ΥΓ. Ευχαριστώ θερμώς τον Παντελή Αθανασιάδη γιατί μας ώθησε όλους να μελετήσουμε την ιστορία της Θράκης μας και για τα πολύτιμα στοιχεία που, ως επίμονος σκαπανεύς της ιστορίας, φέρνει διαρκώς στο φώς.
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Τριανταφυλλάκη:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑΚΗΣ
