Η πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα – Καμμένου – Βίτσα στις ΗΠΑ είχε επιτυχία. Αυτό δεν αμφισβητείται από κανένα εχέφρονα και αντικειμενικό παρατηρητή. Άριστα σχεδιασμένη και υλοποιημένη από τον ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιάς, στον οποίο ανήκουν τα εύσημα για πολλές επιλογές. Ακόμα και για το στυλ που θα πλασάριzε ο πρωθυπουργός είχε άποψη, και την επέβαλλε, ο ΥΠΕΞ.
Η αποτίμηση αναφορικά με τις ΕΔ θεωρείται κι αυτή πολύ θετική σε στρατηγικό επίπεδο. Αν η αναβάθμιση των F-16 είναι αναγκαία ή όχι και κατά πόσο είναι ακριβή αυτό είναι δουλειά εκείνων που είναι ειδικοί και έχουν την ευθύνη για την Άμυνα της χώρας, αλλά και των δανειστών. Ήδη οι πρώτες αντιδράσεις από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελληνικής αντιπολίτευσης είναι γεγονός. Φυσικά θα κριθούν από το αποτέλεσμα.
Εμείς θα πιαστούμε από το τελευταίο tweet του Πάνου Καμμένου που υποστηρίζει πως 1,3 δις ευρώ αφορούν αντισταθμιστικά και άλλα οφέλη. Η ερώτηση είναι για ποιόν είναι αυτά τα οφέλη; Αφορούν την Ελληνική αμυντική βιομηχανία ή κάποιους άλλους;
Γιατί εχθές ακούσαμε τον πρόεδρο Τράμπ να μιλάει για θέσεις εργασίας για τους Αμερικανούς, όπως θα όφειλε κάθε ηγέτης να απαιτεί για τη χώρα του. Από την άλλη πλευρά κουβέντα δεν ακούσαμε για θέσεις εργασίας. Όπως κατανοεί ο κάθε αδαής υπάρχει ένα κενό σχετικά με τα 1,3 δις αντισταθμιστικά και άλλα και τις αμερικανικές θέσεις εργασίας.
Από έγκυρες και εξαιρετικά αξιόπιστες πηγές ο Τσεκουράτος έλαβε μερικές πληροφορίες. Οι πληροφορίες αυτές δεν είναι απόρρητες κι έτσι μπορούμε να τις μοιραστούμε.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Πίσω από την κύρια συμφωνία με την αναβάθμιση υπάρχει και άλλη που έρχεται λίαν συντόμως και αφορά άλλο ζήτημα σχετικό με το ΝΑΤΟ και το ρόλο που θέλει η συμμαχία να παίξει η Ελλάδα στο άμεσο μέλλον. Η συμφωνία αυτή αφορά και τη Σούδα αλλά κυρίως την παρουσία ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων και τη φιλοξενία δομών στον Ελλαδικό χώρο. Κάποια από τα άλλα οφέλη αφορούν την παρουσία αρκετών Αμερικανών στην Ελλάδα, για πολλαπλούς σκοπούς.
Η αναβάθμιση αυτή, αν τελικά προχωρήσει, θα φέρει πολύ κόσμο στην Ελλάδα και η συνεργασία με Ελληνικές επιχειρήσεις αμυντικής βιομηχανίας και τεχνολογίας ΔΕΝ είναι δεδομένη. Και δεν είναι δεδομένη γιατί απλά δεν υπάρχει εμπιστοσύνη από την αμερικανική πλευρά στον τομέα αυτό. Εκεί βρίσκεται και το μεγάλο στοίχημα. Θα πείσουμε τους Αμερικανούς πως αξίζουμε και μπορούμε; Θέλουμε να το κάνουμε, κι αν ναι πως;
Τα ωραία λόγια και το poke στον ώμο το έχουμε ξαναδεί πολλάκις. Αν τώρα υπάρξουν οι συνθήκες εκείνες που θα προωθήσουν μια συνεργασία με εταιρείες κολοσσούς της αμερικανικής βιομηχανίας και τεχνολογίας, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Εντελώς πληροφοριακά αναφέρουμε πως η φίλη και γείτων Τουρκία έχει αναπτύξει σημαντική αμυντική βιομηχανία (και βιομηχανία εν γένει), τη στιγμή που η “πτωχή πλην τίμια” Ελλάς έχει αναγάγει σε βιομηχανία μόνο τον τουρισμό! Ένα σημαντικότατο κομμάτι των Τουρκικών εξοπλισμών αφορά την εγχώρια αγορά της και μόνον.
Η συγκυρία είναι καλή για την Ελλάδα. Ακόμη κι αριστερίζων αγραβάτωτος πρωθυπουργός μας το κατανόησε σε βάθος. Από το κακό που τον βρήκε όταν εξελέγη ο Τράμπ πρόεδρος των ΗΠΑ φτάσαμε στο “δώσε κι εμένα μπάρμπα”. Αλλά εκεί ελοχεύει ο κίνδυνος: Ο “μπάρμπας” για να δώσει πρέπει να πάρει. Κι ο συγκεκριμένος “μπάρπμας” έχει όνομα στην αγορά ως επιχειρηματίας.
