Οι Έλληνες, πριν από λίγες μέρες, προσήλθαν στις κάλπες για να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους στους Δήμους της χώρας, στις Περιφερειακές διοικητικές ενότητες και στην Ευρωβουλή. Είναι μια πράξη δημοκρατίας, μια πράξη όμως στην οποία ελλοχεύει, με αμετροεπή σκέψη, η καθεστηκυία αντίληψη ότι μήπως όλα αυτά, στην πράξη, μετατρέπουν την πραγματικότητα σε αυθαιρεσία. Τι θέλουμε να πούμε;
Γράφει ο Ευάγγελος Π. Γαβρίλης, Υποστράτηγος ε.α, Παιδαγωγός (ΕΚΠΑ), Σύμβουλος Εργασιακής Ψυχικής Υγείας & Επαγγελματικού Προσανατολισμού (MSc)
Η πράξη της Δημοκρατίας είναι μια εξουσιαστική πράξη που πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η λήψη αποφάσεων, με ψηφοφορία των πολιτών, αυθύπαρκτη ενέργεια, που στοχεύει στην επιλογή των καλυτέρων για την πυραμίδα της διοικητικής εξουσίας του κράτους.
Μήπως όμως και παρόμοια πράξη δεν υφίσταται όταν ανώτατοι εντεταλμένοι διοικητικοί λειτουργοί, στο όνομα του κυριάρχου λαού, συνέρχονται σε διαβούλευση, ώστε να εκλέξουν άτομα που θα υπηρετήσουν αξιακά την κρατική μηχανή (πχ.εκλογή ανωτάτων δικαστικών λειτουργών ).
Αν όμως συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί η πραξιακή θυμοσοφία του λαού, την λέξη «εκλογή» είτε σημειολογικά είτε σημασιολογικά, την αντικαθιστά και την αποδίδει τις περισσότερες φορές με την λέξη: «τοποθέτηση»;
Αδόκιμα; Ευκαιριακά ή μήπως διότι ενσυναίσθητα ο μέσος άνθρωπος αφουγκράζεται, ότι η διαδικασία αυτής της εκλογής ουσιαστικά μετεβλήθη σε μια τυπική διαδικασία τοποθέτησης «κάποιων δικών μας», σε καίριες θέσεις, μέσα από μια ντετερμινιστική διαδικασία, με όπλο την δημοκρατία.
Έλλογος προβληματισμός. Είναι φυσιολογικό θα μου πει κάποιος να χρησιμοποιούμε εν τη ρύμη της λόγου την λέξη «τοποθέτηση» ( το αποτέλεσμα ή η ενέργεια μιας απόφασης), αντί της ορθής λέξης «εκλογή» (διαδικασία ψηφοφορίας με σκοπό την ανάδειξη ενός ή περισσότερων υποψηφίων σε κάποια θέση ή σε ένα αξίωμα) διότι πολλές φορές στην καθημερινότητα, «αλλοιώνουμε», για χάρη της συντομίας, εννοιολογικές εκφράσεις.
Αν είναι έτσι, γιατί με αντιστρέψιμη συλλογιστική σκέψη να μην υποθέσουμε ότι πιθανόν, να εξυφαίνεται ένα υπόγειος και ύπουλος μηχανισμός, που οι λέξεις χάνουν τον νόημα τους και συνταυτίζονται με την επιθυμία κάποιου. Κάποιου που κινεί τα νήματα για όφελος του και βγαίνει πολλαπλά ωφελημένος. Κάποιου που προσπαθεί συνειδησιακά, σιγά – σιγά, να αποταυτίσει το πραγματικό νόημα των λέξεων και έτσι αυτές να χρησιμοποιούνται εντέχνως, για να τον ευνοήσουν;
Bέβαια, διαφαίνεται, ότι ο παραπάνω συλλογισμός μπορεί να ενέχει μια ορθολογιστική παραδοξολογία, μπορεί όμως και όχι, αλλά στην σημερινή συνωμοσιολογική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τα πάντα εξετάζονται και τα πάντα προσμετρούνται, με αρκετή δόση αποκρυφισμού.
Για να αποφεύγονται παρόμοιες καχυποψίες, σε προηγούμενες αρθογραφίες μας, έχουμε παρουσιάσει ένα μοντέλο επιλογών, που βοηθά πάρα πολύ αυτούς που κατέχουν την «εξουσιαστική» θέση, εφαρμόζοντάς το, να παίρνουν ορθολογιστικές αποφάσεις:
Μοντέλο απόφασης/επιλογής (SCCT)
Στο μοντέλο αυτό, ρόλο κλειδί, παίζει η έννοια της «αυταποτελεσματικότητας, μια έννοια που έχει μεγάλη συνάφεια με την αυτεπάρκεια, την δυνατότητα με άλλα λόγια, να μπορούμε να φέρουμε σε πέρας τα έργα και τους στόχους που μας αναθέτουν και μάλιστα με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Έλλογη αυταποτελεσματικότητα (αυτεπάρκεια) και αρκετές προσδοκίες για το αποτέλεσμα, προάγουν περισσότερο φιλόδοξους σκοπούς και βοηθούν τους ανθρώπους, να ενεργοποιούνται καλύτερα ώστε να επιδιώκουν μεγαλύτερους στόχους.
Άτομα με υψηλή αυτεπάρκεια, διαθέτουν επαρκή ικανότητα για να πετύχουν σε μια ανατιθέμενη σε αυτούς εργασία, θέτουν υψηλούς στόχους, μαθαίνουν εύκολα να κοντρολάρουν το άγχος τους και αποφεύγουν προκλήσεις αποτυχίας, προωθώντας περαιτέρω την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους.
Αυτά τα άτομα ΠΡΕΠΕΙ να επιλέγουμε. Τέτοια άτομα ΠΡΕΠΕΙ να προωθούμε προς τις ανώτερες διοικητικές θέσεις.
Αυτά τα άτομα ΠΡΕΠΕΙ να μας εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο και να νομοθετούν για το μέλλον μας, το μέλλον το δικό μας, το μέλλον των παιδιών μας.
Αυτά τα άτομα ΠΡΕΠΕΙ να εμπιστευόμεθα, γιατί έχουν όλες εκείνες τις ικανότητες, ώστε να διαχειρίζονται με έλλογο πραξιακό αποτέλεσμα τις κρίσεις, τις όποιες κρίσεις τους παρουσιαστούν (οικονομικές, στρατιωτικές, κοινωνικές, πεπαιδευτικές κ.ο.κ).
Σήμερα όμως, όλοι βλέπουμε, ότι δεν συμβαίνουν έτσι τα πράγματα καθότι η έκπτωση της λεκτικής άρθρωσης της λέξης «επιλογή», έγινε πραξιακή εννοιολογική σύμφυση των λέξεων «τοποθέτηση», «ρουσφέτι», « αυθαιρεσία», «ωφελιμισμός» κ.α.
Με αυτά όμως και με άλλα, στην ουσία, πλήττεται το κύρος και η ευθυκρισία της εξουσίας, μια εξουσία που θα πρέπει να είναι αδέκαστη στην διαχείριση προς όφελος των πολλών, βασική έννοια της δημοκρατίας, μια εξουσία που θα πρέπει να περιβάλλεται από αξιοσύνη, μια εξουσία που θα πρέπει να ΕΠΙΛΕΓΕΙ και όχι να ΤΟΠΟΘΕΤΕΙ, αφού :
«Η καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη όπου στους κακούς ΔΕΝ επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ΝΑ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τη διακυβέρνηση του τόπου τους»
Πιττακός ο Μυτιληναίος,650-570 π.Χ, εκ των 7σοφών της Αρχαίας Ελλάδας
