Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός, δημοσιογράφος της ΕΡΤ3
Μια διαρκής κόντρα για την κατσίκα του γείτονα (άσε που τελικά, ένα κοκκαλιάρικο κατσικάκι είναι…)
Μια συζήτηση, από εκείνες που απεχθάνομαι να ανοίγω και να συντηρώ. Ατελέσφορη, αποπροσανατολιστική, αντιπαραγωγική σε τελική ανάλυση.
Εργάζομαι στην ΕΡΤ από το 1997. Ωστόσο, στην επαγγελματική μου ζωή δεν υπήρξα αυτό, που λέμε “κρατικοδίαιτος”. Εργάστηκα αρκετά στον ιδιωτικό τομέα. Γνωρίζω τα “συν” και τα “πλην”. Ούτε, βεβαίως, ήμουν ποτέ “αργόμισθος”. Το επιβεβαιώνουν όσοι με γνωρίζουν καλά. Πάντα πάλευα για τον επιούσιο. Τίποτε σχεδόν δεν μου χαρίστηκε. Αγωνίστηκα και αγωνίζομαι ακόμη, στα 52, για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, χωρίς να φοβηθώ τη δουλειά. Και χωρίς να βάλω τρικλοποδιές σε άλλους.
Φυσικά, δεν είμαι ο μόνος. Χιλιάδες Έλληνες ζουν έτσι. Γιατί, λοιπόν, ανοίγω αυτή τη συζήτηση? Πρόκειται για μια συζήτηση, προβληματική εν πολλοίς, που έρχεται και επανέρχεται στην χώρα μας κατά καιρούς. Ειδικά από την εποχή, που οι “αγελάδες” έπαψαν να είναι παχιές για όλους και άρχισαν να είναι “ισχνές”. Δηλαδή, κυρίως, τα τελευταία 11 χρόνια, με την εμφάνιση της μεγάλης, τεχνητής ή φυσικής, οικονομικής κρίσης στην ελληνική κοινωνία.
Πρόκειται για τον κοινωνικό αυτοματισμό. Με την συζήτηση να πηγαίνει συνήθως στη λογική του “πόσο εξαντλητικός, πόσο κυνηγημένος είναι ο ιδιωτικός τομέας στη χώρα, ενώ, αντίστοιχα, πόσο προνομιούχος είναι ο δημόσιος τομέας”.
Κάθε φορά, που πλησιάζουμε, έστω, σε μια κρίση, ανοίγει -σχεδόν νομοτελειακά πια- αυτή η ατελέσφορη συζήτηση. Και ανοίγει, σχεδόν πάντα, από τους ίδιους και τους ίδιους. Έτσι έγινε και τον προηγούμενο Μάρτιο, με το που ξέσπασε η υγειονομική (άρα και οικονομική) κρίση. Έτσι επανέρχεται, δειλά δειλά ξανά, τώρα, που είμαστε πάλι στην κορύφωση της υγειονομικής κρίσης, με την προοπτική να αντιμετωπίσουμε πάλι ειδικές και αντίξοες συνθήκες στην οικονομική μας επιβίωση, ως κράτος και, κυρίως, ως άτομα.
Βρίσκονται πάλι άνθρωποι, οι οποίοι κατηγορούν το “κακό δημόσιο” και τους “ευτραφείς δημοσίους υπαλλήλους, που ζουν παρασιτικά, εις βάρος των άλλων”. (Παρότι, σε κάποιες παλαιότερες δεκαετίες της ελληνικής κοινωνίας, θεωρείτο σχεδόν ντροπή, μισθολογικά, να είσαι δημόσιος υπάλληλος!! Θυμηθείτε μόνο, με πόση απαξίωση αντιμετώπιζε η αείμνηστη Γεωργία Βασιλειάδου, ως Θεία από το Σικάγο, τον κάθε δημόσιο υπάλληλο, όταν έψαχνε γαμπρούς για τις ανηψιές της. Ενώ, αντιθέτως, έλαμπε από ευτυχία, όταν το κανάτι της ή το δόλωμα έπεφτε σε κάποιον Μηχανικό-Εργολάβο, σε κάποιον Δικηγόρο ή – ακόμη περισσότερο- σε κάποιον Βιομήχανο, που το εργοστάσιό του έφτιαχνε κασμίρια…).
Βγήκαν πάλι, λοιπόν, οι γνωστοί-άγνωστοι να κατηγορήσουν τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, λες και ο ιδιωτικός τομέας στην χώρα αυτή είναι ο πλέον άριστος και παραγωγικός…
Λησμονούν, προφανώς, ότι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ανήκουν κατηγορίες εργαζομένων, που πολλοί “μάγκες νεοέλληνες” δεν θα ήθελαν ούτε να ακουμπήσουν.
Εργαζόμενοι σε δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, που εργάζονται σε τριτοκοσμικές συνθήκες, κρατώντας στα χέρια τους, με καθημερινή μάχη και προσωπικές θυσίες, την υγεία και την αξιοπρέπεια χιλιάδων συμπολιτών μας.
Εργαζόμενοι στη δημόσια καθαριότητα, με αδιανόητες συνθήκες, ειδικά αυτή την περίοδο.
Στρατιωτικοί, που έχουν αλωνίσει την χώρα, από τον Έβρο ως το Καστελλόριζο, από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα, ξεχνώντας άδειες και προσωπική ζωή.
Πυροσβέστες, που και στις φωτιές του καλοκαιριού και στις πλημμύρες, ακόμη και τώρα, στους σεισμούς της Σάμου και αλλού, ξεπέρασαν τους εαυτούς τους.
Λιμενικοί και αστυνομικοί, που παλεύουν νυχθημερόν, με παλιό εξοπλισμό, με ελλείψεις, απέναντι σε μέτωπα εγκληματικότητας, μεταναστευτικής κρίσης και άλλων ειδικών συνθηκών.
Και τόσοι, μα τόσοι άλλοι…
Και, βεβαίως, οι γνωστοί-άγνωστοι μόνιμοι κατήγοροι, άρχισαν τις παραινέσεις (σχεδόν εντολές) ότι πρέπει να συνεισφέρουν πάλι οι δημόσιοι υπάλληλοι, με περικοπές μισθών και, γιατί όχι, με απολύσεις.
Λησμονούν -ή δεν θέλουν να θυμούνται- πως:
– Για την αντιμετώπιση αυτής της τεράστιας οικονομικής-υγειονομικής κρίσης έχουν ανακοινωθεί -και σε πολλές περιπτώσεις έχουν εκταμιευθεί- για πρώτη φορά στα χρονικά της Ε.Ε. τόσα μεγάλα οικονομικά κονδύλια, ως επιδοτήσεις ή δάνεια με ευνοϊκούς όρους. Τα οποία βρίσκονται στην διάθεση των εθνικών κυβερνήσεων.
– Επίσης, λησμονούν, πως όλη την περίοδο αυτή, από τον Φεβρουάριο έως σήμερα,δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν κυριολεκτικά θησαυρίσει από τον Κορωνοϊό! Χωρίς, από όσο γνωρίζουμε, να συνεισφέρουν πολλές εξ αυτών στα δημόσια έσοδα ή στο κοινωνικό σύνολο, με τρόπο ανάλογο των υπερκερδών, που αποκόμισαν. Έστω, ως αντίδωρο για την ευνοϊκή θέση που κατέχουν…
– Λησμονούν, ακόμη, αυτοί που μονίμως βρίσκουν αφορμές, ότι το κράτος στήριξε, σε μεγάλο βαθμό, και επιχειρήσεις και υπαλλήλους. Χωρίς, φυσικά, να υποστηρίζω πως ικανοποιήθηκαν όλα τα αιτήματα ή πως δεν υπήρχαν περιθώρια μεγαλύτερης υποστήριξης. Γνωρίζω, όμως, πχ ότι πολλοί χαμηλά αμοιβόμενοι και υποαπασχολούμενοι, κυρίως νέοι, που λαμβάνουν 300 ή 400 ευρώ μηνιαίως, έλαβαν και για τον Μάρτιο, αλλά θα λάβουν και τώρα, το γνωστό 800άρι. Δηλαδή, πολύ πάνω από αυτό που ανέμεναν.
– Λησμονούν τις υπέρογκες δαπάνες, που δίνονται πάλι για καταβολή αναδρομικών σε τόσους συνταξιούχους. Κοντά 1,4 δις ο τελευταίος λογαριασμός.
– Λησμονούν, τέλος, πόσο “μάρμαρο” πλήρωσε συνολικά ο δημόσιος τομέας όλα αυτά τα χρόνια. Πόσες απολύσεις. Πόσες μειώσεις. Οι υπάλληλοι του ευρύτερου δημοσίου εξακολουθούν, μετά από τόσα χρόνια, να μην λαμβάνουν δώρο Χριστουγέννων, δώρο Πάσχα, Επίδομα αδείας. Υπάρχουν πολλοί, του ευρύτερου δημοσίου, εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις τύπου ΔΕΚΟ, που είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται ΚΑΙ με μειώσεις, που επιβλήθηκαν στο δημόσιο ΚΑΙ με μειώσεις, που επιβλήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα!
Όπου έβρισκαν “χώρο και τρόπο” διάφοροι υπουργοί, στα χρόνια των μνημονίων, χτυπούσαν! Πολλοί εργαζόμενοι είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται μέχρι και 60%… Χωρίς, βεβαίως, κανένας λογικός άνθρωπος να αρνείται τις υπερβολές, και σε απολαβές και σε προνόμια, που είχαν δοθεί σε τομείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αλίμονο!
Όσο για την περίφημη “εργασιακή ασφάλεια ή ανασφάλεια” του κάθε τομέα, αφήστε το καλύτερα. Ήμουν κι εγώ ένας, που το ένιωσε στο πετσί του…
Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Ανισότητες υπάρχουν παντού. Είναι σχεδόν ταυτισμένες με την κοινωνία μας.
Ας αφήσουμε αυτά που μας χωρίζουν. Κι ας βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Χωρίς αφορισμούς. Χωρίς αυταπάτες.
Ας καταφέρουμε να ανέβουμε όλοι μαζί. Σε Παιδεία, σε Πνευματικότητα, σε Κατορθώματα, σε Βιωτικό Επίπεδο. Αντί να κατέβουμε, όλοι μαζί, προς τα κάτω…
Μόνο με Λογική και Ενότητα θα βγούμε και από αυτή τη μεγάλη Κρίση.
(Κι ας μην ξεχνούμε, πως ο κάθε αντίπαλος επενδύει στον Διχασμό μας…)
Διαβάστε όλες τις ειδήσεις στο topics.gr
