Γράφει ο Κωνσταντίνος Κούσαντας, Αντιστράτηγος ε.α.
Η βουλευτική και πανεπιστημιακή ασυλία στην Ελλάδα αποτελεί μέρος του εσωτερικού δικαίου της χώρας μας αλλά όπως διαφαίνεται η ασυλία επεκτείνεται και σε άλλους τομείς όπως η απαλλαγή του πόθεν έσχες της επιτροπής του ΤΑΙΠΕΔ και ΤΧΣ το 2016, των τραπεζικών στελεχών το 2019 και τώρα της ασυλίας της επιτροπής των λοιμωξιολόγων.
Η αίσθηση της υπευθυνότητας του κάθε ατόμου, χάνεται μέσα στην ασφάλεια της συλλογικής ασυλίας του όπου ανήκει και έτσι δημιουργείται μεγάλη δυσπιστία στους Έλληνες πολίτες και εύλογα ερωτηματικά:
- Γιατί η βουλευτική ασυλία διατηρείται στην χώρα μας (για να αρθεί απαιτείται έγκριση της Βουλής) ενώ σε πολλά κράτη του εξωτερικού έχει καταργηθεί με αποτέλεσμα ο κάθε Έλληνας βουλευτής να επικαλείται μόνο πολιτικές ευθύνες και όχι αστικές και ποινικές για αποφάσεις που δεν πήρε ή αποφάσεις που ήταν λανθασμένες?
- Γιατί να ισχύει η ασυλία της γνώμης ή της ψήφου των βουλευτών όταν βλάπτεται εθνικά και οικονομικά η χώρα μας όπως την περίπτωση των ψηφισμάτων των Πρεσπών και των Μνημονίων που συνοδεύτηκαν με αντισυνταγματικές περικοπές μισθών και συντάξεων όπου η συντριπτική κοινή γνώμη των Ελλήνων πολιτών ήταν αντίθετη?
- Γιατί η πανεπιστημιακή ασυλία δεν αίρεται για αξιόποινες ατομικές πράξεις από τους θεσμικούς υπεύθυνους των πανεπιστημίων και του κράτους, για καταστροφές που γίνονται σε δημόσια πανεπιστημιακά κτήρια, διαπόμπευση καθηγητών, καταστροφή εκπαιδευτικών εξοπλισμών και παρεμπόδιση μαθημάτων?
- Γιατί ο απλός πολίτης να διώκεται για κάθε παραβίαση του δικαίου ενώ οι προνομιούχοι της δημόσιας διοίκησης, τραπεζών και δημόσιας υγείας να έχουν ασυλία και να δημιουργείται η εντύπωση της ασυλίας των ισχυρών και της δίωξης των αδύναμων?
Όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου (άρθρο 4 του Συντάγματος περί ισότητας) και πρέπει να φέρουν στο ακέραιο τις αστικές και ποινικές τους ευθύνες που τους αναλογούν και όχι να τις αποποιούνται με την ασυλία.
