Θεωρώ ότι η Κυβέρνηση των ΗΠΑ συμπληρώνοντας τώρα τον Ιούνιο ένα εξάμηνο στη διακυβέρνηση της χώρας ειδικά για την ανατολική περιφέρεια επιθυμεί, τουλάχιστον για την ώρα, να μην υφίστανται μεγάλες διακυμάνσεις στη διακυβερνητική ζωή των χωρών…
Παρόλο που ο Μπάιντεν είναι παλιός γνώριμος με την περιοχή (και) ως Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Ομπάμα, ωστόσο από το 2016 και μετά που ο Ερντογάν έκανε το πραξικόπημα όχι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, αλλά επιλέγοντας το σωστό timing, δηλαδή λίγους μήνες αφότου είχε αναλάβει η τότε νέα Κυβέρνηση των ΗΠΑ (Ντόναλντ Τραμπ) ήταν μία συγκυρία, που αυτήν την στιγμή η Διπλωματία της Αμερικής φοβάται την πιθανότητα να μην ξανασυμβεί με την έννοια της αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής, καθώς τότε το ριζοσπαστικοποιημένο Ισλαμ με πιο “γρήγορους ρυθμούς” άρχισε να εισχωρεί σε περιβάλλοντα που η Δύση είχε αφήσει, λόγω της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, από το οπτικό πεδίο της…
Με λίγα λόγια, οι εκλογικές διαδικασίες στα κράτη της ανατολικής περιφέρειας δεν βολεύουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ τη δεδομένη στιγμή κι αν διεξαχθούν συμφέρει τη νέα και τονίζω τη λέξη νέα, Κυβέρνηση των ΗΠΑ, η επανεκλογή των ίδιων προσώπων και κομμάτων.
Αυτήν την στιγμή, εξαιτίας της χώρας πειρατή που ξανά προσπαθεί να δημιουργήσει το “περιβάλλον” του 2016 στον ευρύτερο χώρο, είναι μία συνθήκη που η νυν Κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να βλέπει με πολύ σοβαρό τρόπο και να έχει από πολύ κοντά την οποιαδήποτε κίνηση της Τουρκίας…
Γιατί οφείλουμε να πούμε και αυτό… στην περίπτωση που αν βγάλουμε το γεγονός ότι ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ συμπεριφερόταν πρώτα ως επιχειρηματίας και δευτερευόντως ως Πλανητάρχης, επειδή τα σοβαρά Κράτη την εξωτερική πολιτική τους και την Εθνική τους Άμυνα την βλέπουν κάτω από ενιαίο περίβλημα και όχι στη βάση του κομματισμού, η νέα Κυβέρνηση των ΗΠΑ κάνουν τους συσχετισμούς με την τότε περίοδο και επικεντρωνονται πώς οι χώρες της περιοχής “συμπεριφερθηκαν” τότε…
Και η Τουρκία ήταν το Κράτος που είχε εκμεταλλευθεί στο έπακρο την αλλαγή κυβερνητικής σκυτάλης στην Αμερική και κυρίως στο γεγονός, όχι τόσο του προσώπου του τότε νέου Πλανητάρχη, όσο στο γεγονός ότι ακόμα και μία Υπερδύναμη που λειτουργεί στη βάση ενός ενιαίου, διαχρονικού σχεδιασμού, δεν παύει να θέλει να βρει ακόμα κι αυτή τα νέα πατήματά της, όταν αλλάζει το κυβερνητικό “τοπίο” …
