Το 1821 ξεκίνησε η ελληνική επανάσταση κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μετά από 100 χρόνια, το 1921 η Ελλάδα έφτασε στο μέγιστο το οποίο οι δυνατότητές της επέτρεπαν να φτάσει. Απελευθέρωσε την Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Κρήτη, τη Μακεδονία, τη Θράκη, τα νησιά του Αιγαίου (με εξαίρεση τα Δωδεκάνησα), τη Σμύρνη και σημαντικό τμήμα της Μικράς Ασίας.
Γράφει ο Γιάννης Παρασκευές, Συνταγματάρχης ε.α.
Ας μην λησμονούμε όμως, ότι οι διαδοχικές αυτές νίκες και προσαρτήσεις εδαφών, έγιναν μετά από αιματηρούς πολέμους , κατάλληλες διπλωματικές κινήσεις και πάντα με την υποστήριξη ή συμμαχία και άλλων δυνάμεων.
Από το 1922 και μετά (με μοναδική εξαίρεση την προσάρτηση των Δωδεκανήσων μετά το Β΄ΠΠ από την Ιταλία), άρχισε το “ξήλωμα του πουλόβερ”.
Κύπρος 1974, Ίμια 1996, de facto αποδοχή μας και υποχώρηση μας στο casus belli της Τουρκίας στην περίπτωση επεκτάσεως των χωρικών μας υδάτων και του εναέριου χώρου μας από 6 και 10νμ, στα 12 νμ. αδυναμία μας να κηρύξουμε ΑΟΖ, συνεχείς παραβιάσεις και αμφισβητήσεις του εναερίου χώρου μας, χωρίς πρακτικά να αντιδράμε δυναμικά, μακεδονικό θέμα με την εκ μέρους μας αναγνώριση με την ενδιάμεση συμφωνία της συμπερίληψης του όρου “Μακεδονία” στο όποιο όνομα της ΠΓΔΜ ως γεωγραφικό προσδιορισμό, αλβανικές διεκδικήσεις στην δυτική Ελλάδα, αδυναμία μας να αντιμετωπίσουμε το μεταναστευτικό.
Θα μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες, ημέρες και μήνες, σχετικά με την προχθεσινοβραδυνή παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην ελληνική κυβέρνηση και την επικείμενη (πολύ φοβάμαι) επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών.
Όλα αυτά όμως για τον μελλοντικό ιστορικό μετά από πχ άλλα 100 χρόνια δεν θα είναι παρά ιστορικές λεπτομέρειες μιας προδιαγεγραμμένης πορείας που ξεκίνησε πριν 100 χρόνια.
Ο ελληνισμός έφτασε στα όρια των δυνατοτήτων του. Δεν διαθέτει τον απαραίτητο δυναμισμό, τους αναγκαίους πόρους, τις κατάλληλες συμμαχίες και δυστυχώς τα ΠΡΟΣΟΝΤΑ για κάτι καλύτερο.
Περιχαρακωμένος κι επαναπαυμένος στην ένδοξη ιστορία του, αρνούμενος να οραματιστεί, να προγραμματίσει, να σχεδιάσει σε βάθος χρόνου και να έχει μια συνέχεια στις ενέργειες και τα εθνικά σχέδιά του, έχει αφεθεί στην αβελτηρία και στην αποκλειστική κοντόφθαλμη, πάση θυσία διατήρηση μιας επίπλαστης οικονομικής ευμάρειας που κι αυτή την χάνει σιγά σιγά και προσπαθεί απεγνωσμένα, αρνούμενος την πραγματικότητα, να παραμυθιάζει τον εαυτό του λέγοντας στην ουσία ” Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Είναι ένα κακό όνειρο. Θα ξυπνήσω κι όλα θα είναι όπως πριν”.
Ο ελληνισμός ποτέ δεν κατάφερε να κάνει τον οικουμενικό εαυτό του να συμβαδίσει με την κρατική του υπόσταση. Στη ουσία ποτέ δεν κατάφερε να νικήσει τον κακό του εαυτό.
Ίσως απλά δεν μπορεί. Ίσως δεν είναι αρκετά ικανός. Ίσως αυτό το πράγμα είναι ο ελληνισμός.
Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Μελλοντικά, με μερικά ίσως σκαμπανεβάσματα, τα πράγματα θα πάνε μάλλον από το κακό στο χειρότερο με περεταίρω συρρίκνωση της ελληνικής επικράτειας, με διάσπαση της χώρας σε μικρότερα τμήματα και κρατικές οντότητες, με άλλα ονόματα κι άλλη εθνική σύσταση.
Σε τελική ανάλυση τίποτε δεν γίνεται και τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΑ, ώστε να είμαστε έτοιμοι ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.
Κι εμείς δεν είμαστε…
ΥΓ. Το πρώτο βήμα για να αλλάξεις, είναι να ξέρεις ποιος είσαι. Ας αρχίσουμε από εκεί και… βλέπουμε. Η ιστορία συνεχίζεται.
