Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης
Υπάρχουν κάποιοι που δεν αντιλαμβάνονται την διαφορά μεταξύ στρατιωτικής ήττας και στρατηγικής ήττας.
Επιχειρησιακά οι ΗΠΑ δεν ηττήθηκαν στο Αφγανιστάν είναι σαφές και ξεκάθαρο.
Στρατηγικά ηττήθηκαν όμως γιατί αυτή την στιγμή μετά από 20 χρόνια, έχουν φθάσει στο σημείο να διαπραγματεύονται με τους Ταλιμπάν, με τους δεύτερους να απολαμβάνουν πλέον μια ιδιότυπη νομιμοποίηση την οποία κατέκτησαν μέσω τετελεσμένων.
Το τι σημαίνει αυτό για το πρεστίζ των ΗΠΑ και την διακυβέρνηση Μπάιντεν ας δει κανείς την αναλογία με την περίπτωση Κάρτερ.
Και αναδύεται μια νέα δυναμική και σ ότι αφορά το Ιράν.
Τα σημάδια της απώλειας του ελέγχου είχαν φανεί από την ανύπαρκτη αντίδραση στην ιρανική πυραυλική επίθεση μετά την εκκαθάριση Σουλεϊμανί.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται αρκετοί είναι πως έχουν λειτουργήσει έως τώρα οι ΗΠΑ όταν προκαλούνται. Όταν ο αντίπαλος είναι peer competitor η προσήλωση των ΗΠΑ σε total πρακτικές είναι εκπληκτική. Όταν όμως καλούνται να διαχειριστούν παρατεταμένες συγκρούσεις με σαφώς υποδεέστερο αντίπαλο και χωρίς εμφανή διέξοδο εκεί έχουν υποπέσει σε σοβαρά σφάλματα γιατί το εσωτερικό μέτωπο είναι πολύ ευάλωτο.
Οι Αμερικανοί παραέδωσαν αξία σε technology driven doctrines.
Η τραυματική εμπειρία του Βιετνάμ τους άλλαξε το mentality of War.
Θα επανακάμψουν κ θα προσαρμοστούν στις νέες πραγματικότητες γ αυτό είμαι βέβαιος. Είναι το μόνο κράτος με ασύγκριτο mentality προσαρμογής.
ΥΓ: Δυστυχώς στην Ελλάδα ευδοκιμεί ένα είδος “αναλυτών” που νομίζει ότι η έκβαση μιας σύγκρουσης εξαρτάται μόνο από το πόσα αεροσκάφη και πόσα πλοία έχει μια χώρα και τι απώλειες έχει.
Οι ΗΠΑ είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Για ποιον λόγο οι Αμερικανοί χτύπησαν με ατομικές βόμβες την Ιαπωνία το 1945 ενώ ο πόλεμος είχε κερδηθεί?
Δυστυχώς μετρημένοι στα δάχτυλα είναι όσοι καταλαβαίνουν.
