Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Επειδή όλοι οι εκλεγμένοι βουλευτές, ασχέτως κομμάτων, πληρώνονται από τους φόρους του ελληνικού λαού (ούτε του τουρκικού, ούτε του γαλλικού, ούτε του ρωσικού, ούτε του αμερικανικού) αν δεν μπορούν να κατανοήσουν τη διάσταση του Έθνους, τότε οι αρχηγοί των κομμάτων τους οφείλουν να τους παραιτήσουν, στη διαφορετική περίπτωση οι ίδιοι οι αρχηγοί συγκαλύπτουν και συναινούν στη διακύβευση του εθνικού συμφέροντος.
Το ίδιο με το παραπάνω ισχύει και για όσους δημόσιους λειτουργούς (και επικεντρώνομαι στην Παιδεία) με την καραμέλα και την “καλύπτρα” της ελευθερίας γνώμης στα εθνικά εκπαιδευτήρια των τριών βαθμίδων μας, αν δεν μπορούν να κατανοήσουν την διάσταση που έχουν τα λεγόμενά τους στα θερμοκήπια της εθνικής συνείδησης που είναι τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, είναι δόκιμο να παραιτηθούν και να πάνε να πληρώνονται από τους φόρους του τουρκικού λαού ή με όποιο λαό ταιριάζει η “ιδιοσυγκρασία” τους (τελείως ειρωνική η διατύπωση).
Και θεωρώ ότι οι συγκεκριμένοι δημόσιοι λειτουργοί είναι οι πιο επικίνδυνοι, που η προπαγάνδα του Ερντογάν απλά είναι χάδι. Γιατί ο Έλληνας δεν στερείται για να στείλει το παιδί του στο ελληνικό πανεπιστήμιο, για να ακούσει την τουρκολαγνεία ελάχιστων (ευτυχώς) “καθηγητάδων”. Η εθνική Παιδεία (και δεν εννοούμε απλά τη δημόσια παιδεία) θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη για ένα Κράτος στην καθεμιά βαθμίδα εκπαίδευσης, από εκεί και πέρα στη βάση και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, ένας Δάσκαλος θα πρέπει να “χτίζει” και να “δημιουργεί διαύλους” με το ξένο.
Η Ελλάδα είναι ένα εθνικό κράτος, όσοι αισθάνονται ότι όλο αυτό το αίσθημα φροντίδας του εθνικού είναι ξένο από τη δική τους “ελιτίστικη” (αυτό ειρωνικά το γράφω) συνείδηση, να πάνε σε κανένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού να κάνουν το ιδεολογικό σόου τους ή να πολιτευτούν (αλλά θέλει εν προκειμένω να φέρει κάποιος ιθαγένεια) στο κράτος προτίμησής τους… Όλοι εμείς δεν θα πληρώνουμε άτομα, για να “χτίζουν” καριέρες με τα δικά μας χρήματα και μάλιστα (και αυτό είναι το ουσιαστικό) σε βάρος του εθνικού συμφέροντος.
Φυσικά η ελευθερία της άποψης είναι ο θεμέλιος λίθος της ευνομούμενης Πολιτείας, αλλά εν προκειμένω χρησιμοποιείται με τρόπο που διακυβεύει το δημόσιο και το εθνικό συμφέρον.
Μήπως ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα πρέπει να λογοδοτήσει δημόσια τόσο για τον βουλευτή του κόμματός του που λειτούργησε κατ’ ουσίαν μέσα στο εθνικό μας Κοινοβούλιο ως δούρειος ίππος των εχθρών μας (ως εχθρούς μάς αποκάλεσε ο κ.Ερντογάν) όσο και για τον εκπρόσωπο του κόμματός του στην Ευρωβουλή (που ο συγκεκριμένος κύριος μπορεί να μην πληρώνεται από τον εθνικό κορβανά, αλλά εκπροσωπεί την Ελλάδα) που με στοχαστικό βλέμμα (ειρωνικά και όσο πιο ευγενικά μπορώ, το γράφω) άκουγε έναν “ακτιβιστή της τσέπης” να προικοδοτεί την τουρκική προπαγάνδα;
Γιατί αν ο συγκεκριμένος κύριος ήταν ιδεολόγος ακτιβιστής θα πήγαινε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Ουκρανία ή στην Αιθιοπία ή στη Λιβύη ή στη Σενεγάλη ή όπου υφίσταται η ανάγκη ανασυγκρότησης και βοήθειας ενός λαού, ενός Κράτους. Τόσες ιεραποστολές των Ελληνορθοδόξων Πατριαρχείων υπάρχουν, αλλά οι συγκεκριμένοι “ακτιβιστές” προτιμούν την φιλανθρωπία της προσωπικής τους τσέπης.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
