Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης.
Όλη αυτή η επιθετική και εμπρηστική ρητορική της Τουρκίας εμπίπτει σ αυτό που ονόμασε εύστοχα ως “διπλωματία της βίας” ο κορυφαίος Thomas Schelling.
Καλά θα κάνουν να αντιληφθούν ιδίως στο ΥΠΕΞ οτι η διπλωματία δεν είναι μονοδιάστατη ούτε περιορίζεται σε τήρηση πρωτοκόλλων και ανάγνωση συνθηκών.
Για να μη φωνάζουμε πάλι Αναχρονισμός – Αναχρονισμός όταν δεχόμαστε αιφνιδιασμούς, κρείττον του εθελοτυφλείν το προβλέπειν.
Η επιλογή της όξυνσης η μη εκ μέρους της ελληνικής πλευράς είναι θεμιτή αλλά εξαρτάται τι θεωρούμε εμείς όξυνση και τι προσλαμβάνεται ως όξυνση από τους απέναντι.
Η Τουρκία λαμβάνει ως όξυνση ό,τι αναφέρεται στη προάσπιση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και της κυριαρχίας.
Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή μπορεί κάλλιστα να ερμηνευθεί ως “foreign and domestic reaction measurement” με όρους διπλωματικής ανάλυσης.
Και το στρατηγικό παίγνιο είναι επαναλαμβανόμενο κατ’ εξακολούθηση (infinite game) όπου στόχος είναι η βούληση της δικής μας εμπλοκής- συμμετοχής.
Γ αυτό πρέπει να ορισθεί ο δικός μας στρατηγικός στόχος και κατά συνέπεια η δική μας κυρίαρχη στρατηγική αυτή που θα επιφέρει μεγαλύτερες ανταμοιβές (payoff strategy).
ΥΓ: Όσοι καταλαβαίνουν καταλαβαίνουν και το διακύβευμα.
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Λαμπρόπουλο:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
