Του Κώστα Α. Λάβδα, Καθηγητή Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ο πόλεμος που προέκυψε από την μαζική ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν συνεπάγεται μια αναπόφευκτα γενικότερη σύγκρουση πάνω στη δομική μετάβαση μακριά από πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Χρειάζεται αποκλιμάκωση και σε αυτό μπορούν να βοηθήσουν οι κυρώσεις στην Ρωσία του Πούτιν εφόσον έχουν σαφή στόχευση.
Είναι, παράλληλα, σαφές ότι ο συμβολισμός της ομιλίας Ζελένσκυ στα δυτικά κοινοβούλια είναι σπουδαίος και έχει μια ιστορική διάσταση: εκπροσωπεί (όπως το έχουμε εξηγήσει εξαρχής) ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος που αμύνεται απέναντι σε μια εισβολή από ένα άλλο κράτος (που είναι και πολύ ισχυρότερο).
Οι αναλογίες με την Κύπρο είναι προφανείς αλλά αυτές αναμένεται να τις επισημαίνουμε συνεχώς εμείς (Αθήνα και Λευκωσία) και όχι ο εμπόλεμος Ζελένσκυ. Ο συμβολισμός, λοιπόν, είναι το μείζον.
Στην περίπτωση της ομιλίας στο ελληνικό κοινοβούλιο υπήρξε και το έλασσον που όμως δεν είναι εντελώς επουσιώδες – γι’ αυτό και ορθότατα η κυβέρνηση το αναγνώρισε ως λάθος. Το ζήτημα θα τελείωνε εκεί, αν δεν υπήρχαν κάποιοι που θέλησαν να κάνουν το έλασσον μείζον αλλά και κάποιοι άλλοι που ξαφνικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα είναι καλώς καμωμένα.
Εκτίθενται έτσι και διάφοροι ανεκδιήγητοι που από το πρωί νομιμοποιούν ανοικτά τις παραστρατιωτικές ομάδες τύπου Αζόφ (οι τραμπούκοι του τάγματος Αζοφ υπήρξαν και ένας από τους βασικούς λόγους που η Ουκρανία δεν μπόρεσε να εφαρμόσει το Μινσκ, αλλά αυτά είναι ακατάληπτα για ορισμένους).
Σε ό,τι με αφορά, κατανοώ τους καλοπροαίρετους αλλά μη ενημερωμένους, κατανοώ και τους αφελείς. Όμως απεχθάνομαι αυτούς που θωπεύουν την όποια εξουσία. Σε αυτούς ταιριάζει, άλλωστε, η νοοτροπία Αζόφ.
Για όσους και όσες όντως δεν γνωρίζουν, ιδού μια έγκυρη και αντικειμενική επισκόπηση για το τάγμα Αζόφ από μια εξαιρετική επιστημονική αμερικανική πηγή (Center for International Security and Cooperation του Stanford University).
