Δυστυχώς η Ελλάδα που γνωρίζαμε, χάνεται!

Του Λάμπρου Τζούμη, Αντιστράτηγου ε.α. *

Από τις μέρες που πήγαινα στο Δημοτικό Σχολείο, στο μακρινό παρελθόν, θυμάμαι με πολύ αγάπη τους δασκάλους μου παρά το γεγονός ότι ήταν αυστηροί και θυμάμαι επίσης στα σχολικά βιβλία εικόνες της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, της κοινωνικής ζωής, κανόνες καλής συμπεριφοράς, αναφορά στις εθνικές εορτές , κ.λπ.

Διάβαζα πρόσφατα ένα κείμενο σχετικά με «νέους, μοντέρνους» τρόπους εκμάθησης των γραμμάτων της αλφαβήτας, που γίνεται μέσω κάποιων «ποιημάτων», τα οποία θα μπορούσε κάποιος να ακούσει σε παράσταση στο Δελφινάριο.

Από το βιβλίο στην Α΄ Δημοτικού :

-«Σαλιγκάρι, σαλιγκάρι,/ μήπως να σε πω Σαλιάρη;/ Μήπως Τάσο; Μήπως Σούλη;/ Μήπως να σε πω Σπιτούλη».

-«Γιατί γελάνε οι ακρίδες,/ οι γορίλες κι οι γαρίδες;/ Γιατί η γάτα κάνει μάγια/ για να γίνει κουκουβάγια».

Μέσω των σχολικών βιβλίων κύριοι συγγραφείς και πολιτικοί ιθύνοντες δεν μεταδίδονται μόνο γνώσεις στους μαθητές, αλλά καλλιεργούνται πρότυπα συμπεριφοράς, μεταβιβάζονται αξίες, ιδανικά και διαμορφώνεται η εθνική ταυτότητα μιας χώρας.

«Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν δηλ. τα σπίτια μας καίγονται και ´μείς τραγουδάμε» :

Η φράση προέρχεται από έναν μύθο του Αισώπου για τα σαλιγκάρια μιας και έγινε αναφορά στο «Σαλιγκάρι το Σαλιάρη». Σύμφωνα με τον Αίσωπο, ένα χωριατόπουλο εξέλαβε ως τραγούδι τον ήχο που έβγαζαν κάποια σαλιγκάρια που ψήνονταν στα κάρβουνα, και με αγανάκτηση είπε τα ακόλουθα:

«Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε»

Δυστυχώς η Ελλάδα που γνωρίζαμε, χάνεται !

Περισσότερα άρθρα από το Λάμπρο Τζούμη:

ΑΠΟΨΕΙΣ –ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΖΟΥΜΗΣ

*Ανάρτηση στο facebook