Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός, δημοσιογράφος της ΕΡΤ3
ΕΛΛΑΣ – ΤΟΥΡΚΙΑ
(Μία θεωρητική ομιλία σε ένα θεωρητικό ακροατήριο…)
Η Ελλάς δεν έχει εχθρική διάθεση έναντι όλων των γειτόνων της και έναντι της Τουρκίας. Δεν ανακινεί θέματα. Δεν ξύνει παλιές, ανοικτές πληγές.
Θα μπορούσε. Όμως σέβεται τις Συνθήκες. Σέβεται την ειρηνική συνύπαρξη.
Η Ελλάς θα μπορούσε να εγκαλέσει ή και να κατηγορήσει την Τουρκία για μία σειρά λόγων. Που σχετίζονται είτε με την παραβίαση συγκεκριμένων άρθρων της Λωζάνης είτε με την παραβίαση ή παράκαμψη άλλων διεθνών συνθηκών.
Θα μπορούσε να μιλήσει ανοιχτά και επίσημα για όλη την ιστορική διαδρομή της σύγχρονης Τουρκίας από το 1923 έως σήμερα.
Θα μπορούσε να μιλήσει για το πώς μία μεγάλη, ιστορική κοινότητα 100 χιλιάδων Ελλήνων της Πόλης εξοντώθηκε ύπουλα και βάναυσα.
Θα μπορούσε να μιλήσει για το Βαρλίκ Βεργκισί του 1942.
Θα μπορούσε να μιλήσει για τον Μαύρο Σεπτέμβρη του 1955.
Θα μπορούσε να μιλήσει για το τελικό πλήγμα του 1964.
Θα μπορούσε να μιλήσει για την ασφυκτική πολιτική κατά του ιερού, ιστορικού θεσμού του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Για την καταστροφή ναών και ιστορικών μνημείων.
Θα μπορούσε να μιλήσει για τον αφελληνισμό της Ίμβρου και της Τενέδου. Για την αυτονομία, που ποτέ δεν παραχώρησε εκεί το σύγχρονο τουρκικό κράτος.
Θα μπορούσε να μιλήσει για την υποχρέωση της Τουρκίας να μην λοξοκοιτά και να μην διεκδικεί χώρο στο Αιγαίο πέραν των 3 μιλίων.
Αυτά όλα πηγάζουν από τις υποχρεώσεις της βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης.
Η Ελλάς θα μπορούσε να μιλά και για τις πιο σύγχρονες παρανομίες της Άγκυρας.
Για την εισβολή και κατοχή στην Κυπριακή Δημοκρατία. Για την ανθρωπιστική καταστροφή που προκάλεσε στη Μεγαλόνησο. Για τον βανδαλισμό και την εγκατάλειψη παγκόσμιων πολιτιστικών θησαυρών.
Η Ελλάς θα μπορούσε να μιλά για τα διαχρονικά εγκλήματα της Άγκυρας κατά του Αρμενικού και Κουρδικού λαού. Για την σταθερά εχθρική στάση της προς την Δημοκρατία της Αρμενίας.
Ακόμη και στα σημερινά δεδομένα.
Η Ελλάς θα μπορούσε να μιλά ανοιχτά για τις παράνομες τουρκικές εισβολές στα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ.
Προφανώς, η Ελλάς θα μπορούσε να μιλά για την αποδεδειγμένη εργαλειοποίηση του προσφυγικού δράματος από την Άγκυρα.
Η Αθήνα, έχουσα καλές προθέσεις, δεν καταγγέλλει -όχι τουλάχιστον σε υψηλούς τόνους- αυτά τα γεγονότα.
Αντιθέτως.
Αντιμετωπίζει διαρκώς την διαστρέβλωση, την επιθετικότητα και τις καθημερινές ύβρεις της άλλης πλευράς. Την συγκάλυψη των ιστορικών γεγονότων.
Η Άγκυρα φάσκει και αντιφάσκει. Όταν την βολεύει, επικαλείται την Συνθήκη της Λωζάνης. Την ίδια συνθήκη, για την οποία, λίγα χρόνια πριν, η ηγεσία της υπό τον κ. Ερντογάν, έλεγε πως άφησε εκκρεμότητες!
“Μετά από 94 χρόνια χρειάζεται μια επικαιροποίηση”, έλεγε τον Δεκέμβριο του 2017 ο κ. Ερντογάν…
Όταν την βολεύει, για καθαρά καιροσκοπικούς λόγους, επικαλείται κάποιο άρθρο της Λωζάνης. Όπου εξυπηρετεί τη νεο-οθωμανική πολιτική της, επικαλείται τη Λωζάνη. Αλλού επικαλείται τη Συνθήκη του Μοντρέ. Αλλού επικαλείται τη Συνθήκη των Παρισίων.
Ίσως να “βουτήξει” και μερικά νησιά ή νησίδες, που δεν αναφέρονταν ονομαστικά(!) στη συνθήκη με την οποία μεταβιβάζονταν τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία στην Ελλάδα. Κι ας αναγνώριζε η ίδια η Άγκυρα, με δικούς της χάρτες, την ελληνική κυριαρχία επί αυτών για ολόκληρες δεκαετίες!! (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Ίμια).
Η Άγκυρα δεν υπέγραψε ποτέ τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασσας. Ξεχωριστή περίπτωση αλήθεια για τα παγκόσμια δεδομένα. Και προσπαθούσε επί χρόνια να πείσει εμάς και τους διεθνείς συνομιλητές της ότι τα νησιά δεν δικαιούνται είτε ΑΟΖ είτε υφαλοκρηπίδα.
Τώρα πια, στοχεύοντας ακόμη πιο μαξιμαλιστικά, αμφισβητεί την ίδια την κυριότητα των νησιών. Μικρών, μεσαίων και μεγάλων. Νησίδων και βραχονησίδων.
Και, προφανώς, δεν φτάνουν αυτά στην Άγκυρα. Ο κ. Ερντογάν έχει ανοιχτά δηλώσει ότι τα “σύνορα της καρδιάς του” φτάνουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη (Selanik…).
Αν είναι δυνατόν, εν έτει 2022 να μιλάμε με τέτοιους όρους και τέτοιες φαντασιώσεις. Αν είναι δυνατόν ο πολιτισμένος κόσμος να δέχεται τέτοιας μορφής αναθεωρητισμούς…
Σε κάθε περίπτωση, κανένας να μην παρεξηγήσει τις αγαθές προθέσεις της πατρίδας μου, της Ελλάδας. Και κανένας να μην αγνοήσει τα Δικαιώματα και τις Δυνατότητες της!
Το κείμενο αυτό, δυστυχώς είναι δικό μου. Όμως, κάπως έτσι θα ήθελα, πάνω κάτω, να είναι μία ομιλία της ελληνικής ηγεσίας προς την διεθνή κοινότητα. Έστω, το μέρος μιας ομιλίας.
Απλά, ήρεμα, χωρίς εξάρσεις.
Με λιτή ιστορική τεκμηρίωση.
Περισσότερα από το Νικόλαο Λαδιανό:
