Γράφει ο Φώτης Σαραντόπουλος
Το 1940 ευτυχήσαμε να έχουμε εξαιρετική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, αλλά και Αξιωματικούς και Υπαξιωματικούς με καρδιά λιονταριού. Που βάδιζαν μπροστά από τους άνδρες τους, ξέροντας ότι οι Ιταλοί σημάδευαν πρώτα αυτούς. Γνώριζαν όμως ότι μόνο έτσι θα ξεσήκωναν τους Στρατιώτες τους.
Ο Διάκος, ο Δαβάκης, ο Φριζής και τόσοι άλλοι, δεν ήταν ήρωες. Πατριώτες ήταν. Άνθρωποι σαν κι εμάς, που έβαλαν την Ελλάδα πάνω από τη ζωή τους.
Η φράση «ηρωικός θάνατος» δεν ανήκε στο λεξιλόγιό τους. Μόνο οι δημοσιογράφοι και οι λογοτέχνες χρησιμοποιούν τέτοιες φράσεις.
Οι Αξιωματικοί του 1940 δεν πήγαιναν μπροστά για να πεθάνουν ηρωικά, αλλά επειδή γνώριζαν ότι μέσα στο χαλασμό και τη θολούρα της μάχης, ο απλός Στρατιώτης δεν θέλει να πεθάνει αλλά να ζήσει. Αλλά και ότι δεν διστάζει να αψηφίσει τον κίνδυνο, αν το ίδιο κάνει αυτός που πάει μπροστά. Είτε λέγεται Μαρδοχαίος Φριζής είτε είναι ένας ανώνυμος Ανθυπολοχαγός ή Λοχίας. Ο Στρατιώτης αψηφά τον κίνδυνο, αν τον αψηφά και αυτός που τον διέταξε να κινδυνεύσει.
Ο Έλληνας δεν αγαπά τις διαταγές και την πειθαρχία. Ο Έλληνας, κι αυτό ας το καταλάβουν και οι πολιτικοί μας, καθοδηγείται με το παράδειγμα. Μόνο μ’ αυτό. Ο ψυχισμός του Έλληνα, βαθιά δημοκρατικός, έχει μέσα του την κριτική και την αμφισβήτηση, αλλά έχει και το φιλότιμο. Και έχει και αυτό το «κάτι άλλο», που οι εχθροί του το νομίζουν για τρέλα. Αυτό που απεικόνισε ο ζωγράφος του έπους του ’40, Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, στον πίνακά του με τίτλο «ΑΕΡΑΑΑ !!!».
Δείτε τις εκφράσεις και την ορμή των πολεμιστών σ’ αυτόν τον πίνακα και θα καταλάβετε …
Ο Αλεξανδράκης το έζησε το ’40, δεν τα φαντάστηκε.
Όταν οι Ιταλοί, μέσα στα χαρακώματα και πίσω από τα πολυβόλα τους, μας έβλεπαν να ορμάμε με την λόγχη, δεν άντεχαν άλλο. Στο δικό τους μυαλό, μόνο τρελοί ή μεθυσμένοι θα έκαναν κάτι τέτοιο. Κι όμως, ούτε τρελοί ούτε μεθυσμένοι ήταν οι φαντάροι μας. Ήταν πεινασμένοι και κουρασμένοι, αλλά και αποφασισμένοι να νικήσουν. Να νικήσουν για να τελειώσει ο πόλεμος και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Και χρησιμοποιούσαν το ισχυρότερο όπλο που έχει ανακαλύψει η πολεμική τέχνη: Την ακατάσχετη ορμή που προκαλεί τρόμο στον αντίπαλο. Ο τρόμος είναι το όπλο.
Δεν νικάς σκοτώνοντας, νικάς φοβίζοντας τον εχθρό σου. Ο νεκρός εχθρός θα γίνει ήρωας (στο μυαλό των δικών του), μετά από χρόνια. Ενώ αυτός που δείλιασε θα είναι για πάντα χαμένος.
Όταν δινόταν το παράγγελμα «Εμπρός δια της Λόγχης!» αντί να φέρνει φόβο, έφερνε ενθουσιασμό στις καρδιές των Στρατιωτών μας. Γιατί η έφοδος οδηγεί τη μάχη και το φονικό στο τέλος. Η έφοδος είναι υπόσχεση νίκης. Και ζωής. Και ξεκούρασης. Και ζεστού φαγητού. Και περηφάνειας. Και χορού και αστείων και χαράς. Και γρήγορης επιστροφής στο σπίτι. Ενώ η άμυνα, είναι μια κατάσταση φόβου και απελπισίας. Αγωνίας για το από πού θα έρθει ο εχθρός και πόσοι θα είναι. Ο Έλληνας είναι φτιαγμένος για επίθεση. Επειδή προτιμάει να ορμήσει μέσα στις εκρήξεις, παρά να σκάβει χαρακώματα και να χώνεται μέσα. Αν είναι να πεθάνει, θέλει να πεθάνει όρθιος …
Έλα Χάρε να λογαριαστούμε και να σε νικήσω!
Και στις σκληρές πορείες, μέσα στις λάσπες και τα χιόνια, προχωρούσαν εξαντλημένοι αλλά και αποφασισμένοι. Γιατί κάλιο μερικές ώρες παραπάνω περπάτημα, να βγούμε απ’ τα πλάγια, παρά να πάμε σαν τα πρόβατα κατά μέτωπο. Αυτός είναι ο Έλληνας πολεμιστής. Πολεμιστής με ένστικτο, που καλλιεργήθηκε επί χιλιάδες χρόνια, μέσα από χιλιάδες μάχες.
