Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός δημοσιογράφος στην ΕΡΤ3
Η Αυτοκρατορία του Βυζαντίου, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δεν ήταν αγία. Συνέβησαν πολλά σφάλματα, πολλά εγκλήματα, πολλές ραδιουργίες, που έμειναν στην Ιστορία ως “βυζαντινισμοί”.
Πολλές φορές οι κρατούντες, οι ισχυροί, σε όλη εκείνη τη διαδρομή των 1100 χρόνων, αδίκησαν και τον λαό και την ουσία του Χριστιανισμού και, φυσικά, τους ίδιους τους εαυτούς τους. Έτσι επήλθε η παρακμή και το τέλος.
Όμως…
Ας δούμε τί έκαναν οι άλλοι. Όχι βεβαίως οι Σελτζούκοι ή οι Οθωμανοί. Μιλώ για τους Δυτικούς. Και πώς (!?) εμείς αναμένουμε (ή όχι) τις ενδεχόμενες τωρινές τους αντιδράσεις.
Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Δύση γενικότερα, αλώθηκε, ήδη από πολύ νωρίς, από διάφορα φύλα βάρβαρων. Σταδιακά μετεξελίχθηκε σε ένα κράμα λατινισμού, καθολικισμού, με έντονα τα σκοταδιστικά στοιχεία των δοξασιών και των άγριων μύθων, που κουβαλούσαν οι φυλές αυτές προερχόμενες από βορρά και ανατολή…
Εν πολλοίς, αυτά τα στοιχεία, επηρέασαν και την προσέγγιση τους στο χριστιανικό δόγμα, που προσανατολιζόταν στον Απολυτικισμό, στην Αδιαλλαξία και στην υποταγή του Ανθρώπου σε έναν Θεό-Δυνάστη-Απόμακρο. Κάτι που εύκολα επιδεικνύεται στους δυτικούς- γοτθικούς ναούς έως σήμερα. Και κάπως έτσι διήνυσε η Δύση τον Μεσαίωνα της. Στρεφόμενη στην Αναγέννηση μετά από περίπου 1000 χρόνια, και μόνο αφού απορρόφησε ότι θετικό και ανθρώπινο ξεπήδησε από το ελληνικό πνεύμα, μετά την οριστική άλωση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας. Του Βυζαντίου.
Στην ενδιάμεση περίοδο, και έως το 1453 τί έκανε? Επέδειξε μίσος, εχθρότητα, αποστροφή προς καθετί ελληνικό, ανατολικό. Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Σχίσμα. Σταυροφορίες. Κατάληψη και Απόλυτη Λεηλασία της Κωνσταντινούπολης το 1204.
Επιδρομές και ατελείωτες Λεηλασίες άλλων σημαντικών κέντρων του Βυζαντίου, όπως η Θεσσαλονίκη. Αδιαφορία στις εκκλήσεις του Βυζαντίου για βοήθεια…
Βάνδαλοι, Νορμανδοί, Καταλανοί, Φράγκοι, Ενετοί… Ατελείωτος ο κατάλογος των επιδρομέων…
Τα ίδια συνεχίσθηκαν, λίγο-πολύ, και μετά το 1453. Έως τις μέρες μας. Πάλι με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Που πρέπει να τις αναφέρουμε. Υπήρξαν και φωτισμένοι Δυτικοί, που βοήθησαν ουσιαστικά και χωρίς ανταλλάγματα, τους λαούς της Ρωμιοσύνης. Αλλά ήταν σταγόνες στον ωκεανό της Δυτικής αδιαφορίας…
Μόνο οι μαρτυρίες του τελευταίου αιώνα είναι αρκετές. Μικρασιατική Καταστροφή. Κατοχή. Ναζιστικές θηριωδίες. Βρετανική βαναυσότητα στην Κύπρο. Δυτική στάση απέναντι στην Τουρκία. Εγκατάλειψη των όποιων ελληνικών δικαίων…
Αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε για να αποπνέει εσωστρέφεια και αντι-δυτικό μένος. Ούτε για να αποκρύψει ή συγκαλύψει, φυσικά, τις εντόπιες, διαχρονικές ευθύνες. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δηλώνω στην αρχή του κειμένου.
Γράφτηκε, κυρίως, για να γνωρίζουμε τί μπορούμε να περιμένουμε ως προς την στάση και την βοήθεια της “Δύσης”. Τόσο στο θέμα της Αγίας Σοφίας. Όσο και προς άλλα, αντίστοιχα.
(Ακόμη κι αν εγώ -μεταφυσικά- εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξος!…)
