Το ατύχημα με το T-2 αποδεικνύει και πάλι πως οι Ένοπλες Δυνάμεις πορευόνται σε μεγάλο βαθμό χωρίς σαφή πορεία προς το μέλλον.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι πέρα από κάθε καλόπιστη κριτική ο μοναδικός οργανισμός του κράτους που διακρίνεται για την αποτελεσματικότητα του σε τόσο υψηλό βαθμό ώστε επάξια να κατακτά την πρώτη θέση στην προτίμηση των πολιτών σε κάθε μέτρηση.
Αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό γιατί το «σκάφος» των Ενόπλων Δυνάμεων απαρτίζεται από «πλήρωμα» που μοιράζεται κοινές αξίες και αρχές και δραστηριοποιείται σε έναν οργανισμό ο οποίος θεωρεί φυσιολογική την αυτοθυσία κάθε ενός στελέχους σε καθημερινή βάση.
Αυτό εξασφαλίζει βέβαια πως κάθε μέρα οι Ένοπλες Δυνάμεις με κακές αμοιβές, με συνθήκες μακράν του ιδανικού και με εξοπλισμό που σε αρκετές περιπτώσεις θα έπρεπε από χρόνια να έχει αντικατασταθεί είναι ικανές να φέρουν σε πέρας ένα δύσκολο έργο.
Εξασφαλίζεται δηλαδή πως ο οργανισμός των Ε.Δ. θα κάνει την δουλειά του. Η ρότα όμως του σκάφους, είναι άλλο θέμα. Είναι θέμα πολιτικών που θα δώσουν την κατεύθυνση, που θα χαράξουν πορεία.
Για χρόνια, για πάρα πολλά χρόνια, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, δαπανούν τεράστια ποσά για εξοπλισμούς οι οποίοι σιγά σιγά παλιώνουν και καταλήγουν παλιοσίδερα.
Καμία ουσιαστική πολιτική πρωτοβουλία δεν μπήκε στο τραπέζι για να συζητηθεί πως θα χαράξει η Ελλάδα μακροπρόθεσμη πολιτική για τους εξοπλισμούς της. Ούτε όταν το χρήμα έτρεχε άφθονο. Γενικολογίες μόνο περι της αμυντικής βιομηχανίας ακούγονταν κάθε τόσο.
Από την άλλη αν και από τα Επιτελεία γίνονταν μελέτες για μεσο-μακροπρόθεσμα σχέδια και αυτα ουσιαστικά στο τέλος εφαρμόζονταν όπως – όπως από όποιον τύχαινε να είναι στην εξουσία κάθε περίοδο αφού και πάλι στο τέλος η συγκυρία της στιγμής καθόριζε πως θα πορευτεί η χώρα.
Τα δε μικρότερα κόμματα δεν έδειχναν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το θέμα οπότε αναλώνονταν σε γενικές καταδίκες των εξοπλισμών.
Αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα σήμερα να έχει γεμίσει από μια σειρά συστήματα που η μόνη τους κατάληξη είναι να συντηρούνται πανάκριβα και αύριο να μπορούν να πωληθούν μόνο ως σκραπ την ώρα που είχαν υπάρξει στο παρελθόν εισηγήσεις από Αξιωματικούς που ζητούσαν να γίνουν διαπραγματεύσεις κράτος – με κράτος (του κατασκευαστή) για να εξασφαλισθεί η αναγκαία συναίνεση ώστε να πωληθούν εγκαίρως αυτά τα οπλικά συστήματα σε φτωχότερες χώρες.
Τώρα πια βέβαια ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Η Ελλάδα είναι αυτή που αγοράζει ή που ζητάει να πάρει δωρεάν ότι περισσεύει από τους άλλους γιατί πολύ απλά τώρα πια δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Τα αεροπλάνα μας θα πρέπει να φτάσουν στο μη περαιτέρω και πάλι μάλλον στο τέλος δεν θα πωληθούν (βλέπε τα block 30, F-16), τα πλοία μας, μετά την κόντρα φρεγάτες ή κορβέτες των περασμένων ετών, είναι πια σαφές οτι θα πλέουν ως που να σαπίσουν και η δημοσιότης θα ασχοληθεί ξανά με τους «βιετναμέζους» (Χιούι) του Στρατού μόνο αν υπάρξει ατύχημα.
Θα ήταν λύση για να υπάρχει μια συνέχεια η περίφημη θέση μόνιμου, διακομματικά αποδεκτού υφυπουργού, κάτι που είχε ακουστεί στο παρελθόν ως λύση, ε τον οποίον θα είχαν άμεση επαφή τα Επιτελεία και ο οποίος θα μπορούσε σε συνεργασία με την Βουλή να χαράξει εθνική στρατηγική ώστε σε λογικό κόστος η Ελλάδα πάντα να έχει ικανοποιητικό επίπεδο εξοπλισμών;
Μάλλον λέμε αστεία.
