Του Κωνσταντίνου Βλάχου, Αντιστράτηγου ε.α.
Ο ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ ΗΡΩΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ Ε.Α ΡΟΚΚΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ,Ο ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ 33 ΜΟΙΡΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ….
Ο Βετεράνος Συνταγματάρχης Ροκκάς, όντας στα γεγονότα της εισβολής στην Κύπρο Διοικητής του 33ου Λόχου Καταδρομών, της 33ης Μοίρας Καταδρομών με τον βαθμό του Υπολοχαγού, αλλά και ως Αξιωματικός Οπλισμού της Μοίρας, οδήγησε τους άνδρες του σε σφοδρές μάχες στα πεδία των μαχών, μεταξύ άλλων στο Ύψωμα Πετρομούθια.
Μάχες όπου ο Ηρωισμός των Ελλήνων δεν κατέστη εφικτός από μόνος του να ανατρέψει μια προδιαγεγραμμένη συμφορά.
Συνέντευξη στο Θανάση Κατσικίδη, απόφοιτου της Σχολής Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Πως βρεθήκατε αρχικά στην Κύπρο;
Με μετάθεση από την Δ’ Μοίρα Καταδρομών στην ΕΛΔΥΚ/3/1, έτσι λεγόταν η Εθνοφρουρά και από εκεί στην 33η Μοίρα Καταδρομών στην Κερύνεια το 1973.
Ερώτηση: Είχατε αποφοιτήσει από τη Σχολή Ευελπίδων ή την αντίστοιχη των Υπαξιωματικών;
Τη Σχολή Ευελπίδων της τάξεως 1968.
Ερώτηση: Πόσα άτομα βρεθήκατε στην Κύπρο;
Ήταν ατομική μετάθεση το 1973.
Περιγράψτε μας σχετικά με το «Σχέδιο Λαβίδα». Πως πήρατε τη διαταγή για την Καταδρομική Επίθεση, επιχείρηση δηλαδή για τη κατάληψη της διάβασης της Αγύρτας και ποιες ήταν οι πρώτες σας ενέργειες;
Όταν πήγαμε κάτω και ενημερωθήκαμε, από τα πρώτα βήματα μάθαμε ποια ήταν η αποστολή της Μοίρας και με την τοποθέτηση σαν Διοικητής του 33 Λόχου Καταδρομών είχα την αποστολή μου, η οποία ήταν κατά μέτωπο διείσδυση και κατάληψη του Υψώματος των Πετρομουθίων που ήταν ανατολικά του Κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα.
Η Δύναμη του Λόχου πόσα άτομα απαριθμούσε;
Τον Ιούλιο του 1974, 45 με 50 Καταδρομείς ηλικίας 18-20 ετών.
Τι οπλισμό διαθέτατε;
Όπλα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, EnfieldΝο.4, περίπου 3 M1 ανά Διμοιρία, που είχα 2 Διμοιρίες όλες και όλες και 1 πολυβόλο M 0,30” και τα Thomson του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Να πούμε που βρισκόμασταν λοιπόν. Έχει σημασία να καταλάβουμε τη δύναμη και το ψυχικό σθένος των Καταδρομέων της εποχής εκείνης. Εγώ, με τον Λόχο μου, το πρωί της 20ης Ιουλίου του ‘74 ήμουν στην Λευκωσία. Πήραμε διαταγή να φτάσουμε πάση θυσία στη Μονάδα μας στην Κερύνεια, στο Μπέλλαπαϊς, για να εφαρμόσουμε τα σχέδια επιχειρήσεων λόγω της εισβολής των Τούρκων.
Ο Λόχος μου, κατά την κίνησή του προς το στρατόπεδο της Μοίρας, προσβάλλεται από 4 Α/Φ (Απομονώσεως Πεδίου Μάχης), οπότε είχα 13 τραυματίες, έναν βαριά τραυματισμένο και οι άλλοι ανάλογα, και καταστράφηκανκαι τα 4 αυτοκίνητα που ήταν ο Λόχος επάνω, μαζί με τον οπλισμό, ο οποίος καταστράφηκε σχεδόν όλος και μείναμε μόνο με τα τυφέκια και τα αυτόματα Μ3 ή Thomson και μερικά Καλάσνικωφ.
Αυτό έγινε περίπου στις 08:30-09:00 και οι τραυματίες διακομίσθηκαν στο νοσοκομείο της Κερύνειας και στη Λευκωσία ο Καταδρομέας που ήταν βαριά τραυματισμένος, ο Μάριος Χατζηγιάννης. Από εκεί και πέρα συνεχίσαμε με τα πόδια, ανεβήκαμε από τον Πενταδάκτυλο και με τα πόδια πήγαμε στην Μοίρα, δηλαδή είμασταν περίπου 55 Καταδρομείς, μείον 13 τραυματίες μείναμε περίπου 40.
Φτάσαμε στη Μοίρα περίπου στις 5 το απόγευμα, πάνω από τον Πενταδάκτυλο. Κάναμε μία πρόχειρη καθαριότητα, έπλυναν τα χέρια τους, το πρόσωπο τους, καιέβαλαν κάτι στο στόμα τους, διότι δεν είχαν βάλει τίποτα από το προηγούμενο βράδυ και στις 18:30 πήρα την διαταγή των επιχειρήσεων.
Στις 19:30 έδωσα εγώ τη διαταγή στο Λόχο και στις 20:00 ξεκίνησε πρώτα ο Λόχος Διοικήσεως και εγκατέστησε μία βάση πυρός σε ένα σημείο που το λέγαμε εμείς Βίλα Simson’s και ξεκίνησε πρώτος ο 31 Λόχος με το Υπολοχαγό Κατούντα και ακολούθησα εγώ με μια διαφορά 5-10 λεπτά.
Εκεί, από τη Βίλα Simson’s, ο καθένας πήρε το δρομολόγιο του. Ο μεν Λόχος του Κατούντα που ήταν μαζί και ο Διοικητής ο Κατσάνης, ενήργησε διείσδυση από μια χαράδρα για να βρεθεί από πίσω από τα Πετρομούθια και εγώ κατευθείαν κατά μέτωπο διείσδυση.
Η ώρα κρούσης ήταν η 23:00 πράγματι στις 22:55 είχαμε φτάσει σχεδόν επάνω σε μία απόσταση περίπου 5 μέτρα. Να επισημάνω ότι η κίνηση του Λόχου έγινε σε υψώματα κακοτράχαλα με βαθιά χαράδρωση.
Εκεί απάνω κάποιος Καταδρομέας πάτησε μια λαμαρίνα, μας αντιλήφθηκαν οι Τουρκοκύπριοι μαζί με τους Τούρκους και αρχίσαμε την επιχείρηση. Φτάσαμε στα δικά τους ορύγματα και τα πολυβολεία, εκεί τραυματίστηκε από ριπή αυτομάτου, έφαγε 6 σφαίρες στην κοιλιακή χώρα ο Υποδιοικητής του Λόχου μου και Διμοιρίτης ο Κακουλλής Λάμπρος και μετά από 5-10 λεπτά τραυματίστηκε και ένας Στρατιώτης ο Κλεάνθης Κλεάνθους από τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας και αφού τους μαζέψαμε εκεί σε ένα σημείο και ειδοποιήσαμε ότι είχαμε τραυματίες, τραυματίστηκε από χειροβομβίδα στο κεφάλι και ο Διοικητής του Λόχου, ο Υπολοχαγός Ροκκάς.
Έγινε η συνένωση με τον άλλον Λόχο, ο Διοικητής έριξε στις 00:30 με 01:00 τη φωτοβολίδα ότι κατελήφθη ο αντικειμενικός σκοπός. Εγώ μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο του Μπέλλαπαϊς, ο Κακκουλής στη Λευκωσία και όσοι ήταν ελαφρά τραυματισμένοι στο νοσοκομείο του Μπέλλαπαϊς. Εκεί σταμάτησε η δραστηριότητα η δική μου.
Ο Λόχος μου συνέχισε με τους υπολοίπους Καταδρομείς με τον Διοικητή πλέον σαν Διοικητή Λόχου και φτάσαν στο Ύψωμα Καμήλα και εκεί σταμάτησε η Μοίρα διότι επήλθε το πρώτο φως. Κανονικά έπρεπε με το πρώτο φως να μας έχει αντικαταστήσει μια μονάδα πεζικού, αλλά οπωσδήποτε δεν ήρθε κανένας και η Μοίρα παρέμεινε μέχρι τις 11:30 απάνω στα Πετρομούθια και δέχθηκε το βάρος των Τουρκικών δυνάμεων.
Ποια ήταν η δύναμη των Τουρκικών Δυνάμεων;
Η δύναμη των Τούρκων ήταν περίπου Λόχος ενισχυμένος, από Αλεξιπτωτιστές και από το πρώτο Τάγμα Καταδρομών, το οποίο μεταφέρθηκε στις 15 του μηνός στην Άγκυρα, από την Άγκυρα στη Μερσίνη και από την Μερσίνη στις 20 του μηνός μεταφέρθηκε με τα ελικόπτερα στην Κύπρο και από το χώρο προσγειώσεως των ελικοπτέρων με λεωφορεία και φορτηγά τους φέρανε πάνω στον Άγιο Ιλαρίωνα.
Ο οπλισμός τους ήταν αντίστοιχος με τον δικό σας;
Είχαν G3, τα αντίστοιχα τουρκικά G3, ενώ εγώ και ορισμένοι στρατιώτες είχαμε Kalashnikov και τσέχικα, δηλαδή μιλάμε για καμιά 10ρια όπλα στο σύνολο.
Σχετικά με την εκπαίδευση των Τούρκων, αναφέρατε πως ήταν Καταδρομείς. Μπορεί κανείς να υποθέσει πως είχατε την ίδια εκπαίδευση;
Οπωσδήποτε δεν είχαν τη δική μας εκπαίδευση. Άλλη εκπαίδευση είχαν αυτοί, άλλη η εκπαίδευση η δική μας και λόγω εμπειρίας παλαιότερης.
Όταν εισβάλλατε πάνω στα οχυρωματικά έργα των Τούρκων, στο φρούριο τους, φοβηθήκατε όταν συναντήσατε τη δύναμη τους;
Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην φοβάται, και όποιος πεί ότι δεν φοβάται στη μάχη μάλλον την μάχη την είδε από το καναπέ του σπιτιού του. Δεν υπάρχει κάποιο μέλος του ζωικού βασιλείου που να μην φοβάται όταν κάνει μια ενέργεια σε μια εχθρική περιοχή.
Υπήρχε ο φόβος, αλλά υπήρχε και η αίσθηση του καθήκοντος της Διοικήσεως των λοιπών ανδρών, αρκεί να σου πω ότι τον Καταδρομέα που είχαμε στη Λέσχη, τον Γλυκένου, τον είχα μαζί με τον Καταδρομέα Κλεάνθους Κλεάνθη, που απεβίωσε από σκλήρυνση κατά πλάκας, τους είχα μπροστά ως ανιχνευτές και σε κάποιο σημείο στάσεως τον είδα από πίσω μου και του λέω: «Γιατί έφυγες από μπροστά με τον Κλεάνθη;» και μου λέει: «Φοβάμαι κύριε Λοχαγέ», αλλά και αυτός ανέβηκε πάνω στα Πετρομούθια, έχει σημασία αυτό.
Ως Υπολοχαγός τότε, πώς φτιάξατε την ψυχολογία των ανδρών σας για να ανέβουν πάνω στα Πετρομούθια;
Η ψυχολογία δεν δημιουργείται μέσα σε μία νύχτα. Ήταν περίπου ένας 1 χρόνος που είχα το Λόχο, σιγά-σιγά δημιουργήθηκε η ψυχική επαφή και ο σεβασμός προς τον Διοικητή του Λόχου, ο οποίος συνεχίζεται έως και τώρα.
Πιστεύετε πως έγιναν λάθη στις επιχειρήσεις που λάβατε μέρος, υπό την άποψη πως η ιστορία έχει γράψει πως 33 Μοίρα Καταδρομών βρέθηκε μόνη της, ελαφρά εξοπλισμένη απέναντι στο μηχανοκίνητο πεζικό των Τούρκων.
Στις 20 Ιουλίου το βράδυ ανεβήκαμε πάνω στα Πετρομούθια, οι τελευταίοι Στρατιώτες επέστρεψαν στη 13:00 την επόμενη στις 21 Ιουλίου στη Μοίρα τους. Έγινε αναδιοργάνωση, ο Διοικητής του Λόχου επέστρεψε πίσω και ανέλαβε την Διοίκηση, έγινε ανακατανομή πυρομαχικών, έλεγχος οπλισμού και μία ξεκούραση γιατί είχαμε 10 μέρες άυπνοι, δεν ήταν δηλαδή πως φύγαμε από το στρατόπεδο και να γυρίσουμε, ήμασταν συνεχώς σε επιφυλακή με συμμετοχή στο Πραξικόπημα και μιλάμε ότι ο ύπνος ήταν 1-2 ώρες το 24ωρο, όπως κατά-λαβαίνετε.
Όταν φτάσαμε στην Μοίρα μιλήσαμε λοιπόν και είπαμε ορισμένα πράγματα και διατυπώσαμε απόψεις. Στο χώρο της Μοίρας ήρθαν εκεί και ορισμένοι Αξιωματικοί και Στρατιώτες της 32 Μοίρας, ήρθε και ο Κομπόκης, ο Διοικητής των Δυνάμεων Καταδρομών Κύπρου και αναμέναμε διαταγές σε διασπορά έξω από τη Μονάδα.
Το πρωί ξημερώματα 04:00 ήλθε κάποιος παλιός Καταδρομέας της Μοίρας, που επιστρατεύτηκε στο 251ΤΠ και είπε στον Κομπόκη, ότι κάτω το προγεφύρωμα των Τούρκων, είναι ένας μικρός χώρος, περίπου 300-400 μέτρα και βάθος 150-200 μέτρα. Αυτό ήταν το προγεφύρωμα των Τούρκων, οπότε ο Κομπόκηςδιέταξε: «Η Μοίρα να ενεργήσει προς εξάλειψη του προγεφυρώματος».
Μέχρι τότε είχαμε 4 νεκρούς και 10 τραυματίες.Οι υπόλοιποι, 2 Λόχοι που είχαμε απομείνει με ορισμένα στοιχεία του Λόχου Διοικήσεως και Υποστηρίξεως περίπου 100 άνδρες,φύγαμε με διαφορά 5 λεπτών για να πάμε στον Άγιο Γεώργιο που ήταν το προγεφύρωμα στο Πεντεμίλι.
Φτάσαμε εκεί πέρα κατά τις 8 η ώρα, είχε προηγηθεί ο Κομπόκης και εκεί στο γήπεδο του ΓΣ Πράξανδρος της Κερύνειας μας έδωσε τις τελευταίες οδηγίες και από εκεί πεζοί οδηγηθήκαμε προς το προγεφύρωμα. Προηγήθηκε ο 31 Λόχος και με διαφορά, ελάχιστη 2-3 λεπτά, να έχουμε κάποια απόσταση και ακολούθησε ο Λόχος ο δικός μου, ο 33ος και είχα την κατεύθυνση από το δρόμο που πάει από Κερύνεια προς Πάναγρα, μέχρι και τη θάλασσα ήταν ο Λόχος ο δικός μου. Όταν πλησιάσαμε στο προγεφύρωμα, πήραμε την επαφή με τους Τούρκους, αλλά δυστυχώς όταν αρχίσαμε να κάνουμε τις πρώτες ανταλλαγές των πυροβολισμών εκτοξεύτηκε από τους Τούρκους, γύρω στις εννιάμιση 09:30, η επίθεση προς διεύρυνση του προγεφυρώματος των Τούρκων.
Ο 31 Λόχος την πήρε τη διαταγή, εγώ δεν την πήρα και έφυγε ο 31 και εγώ έμεινα και παρέμεινα εγώ μόνος μου με τον Λόχο μου.
Σε κάποια στιγμή με κάτι Walkie Talkie που είχαμε πάρει από τους Επικουρικούς, που ήταν η αστυνομία του Μακαρίου, βγήκε ο Διοικητής του Λόχου Διοικήσεως και Υποστηρίξεως, ο συμμαθητής μου ο Θανάσης Αργύρης, ο οποίος μου είπε: «Βασίλη έχει δοθεί η διαταγή αυτοδιαλύσεως», δηλαδή να φύγουμε περίπου μισή ώρα μετά τη διαταγή. Από εκεί και πέρα εγώ συγκέντρωσα το Λόχο, σκοτώνεται ο ένας Διμοιρίτης, ο οποίος ήταν Διαχειριστής και ο άλλος ο Διμοιρίτης τραυματίστηκε στο μάτι.
Έσπασαν οι οργανικοί δεσμοί, μεταδώσαμε ότι πρέπει να συγκεντρωθούμε επάνω στη Μοίρα και αν δεν μπορούμε στη Μοίρα, σε μια άλλη περιοχή που τη λέγαμε η Παναγιά η Γλυκιώτισσα και φύγαμε, εγώ με καμιά 10ρια Στρατιώτες που ήταν ο Επιλοχίας μου και μερικοί της 1ης Διμοιρίας και φτάσαμε από την Κερύνεια στο Γ.Σ. Πράξανδρο. Εκεί σε μια πολυκατοικία εγκλωβιστήκαμε, μαζί με άλλους στρατιώτες του 251 ΤΠ.
Μετά από κανά 20λεπτο αρχίσαν αυτοί (Τούρκοι), να ρίχνουν οπλοβομβίδες, σκοτώθηκε ένας Στρατιώτης, γιατί τον χτύπησε η οπλοβομβίδα στο στήθος, τραυματίστηκε ο Διοικητής του Λόχου και ήταν μαζί μου και ο Υπολοχαγός των ΠΑΟ, ο οποίος είχε μερικούς στρατιώτες. Από εκεί και πέρα κάναμε μια έξοδο από την πολυκατοικία, ήταν νεόκτιστη, δεν είχε κάτι και άρχισε ένας αγώνας σε αραιοκατοικημένη περιοχή. Εδώδε θα περιγράψω τι έγινε και από τη μία πλευρά και από την άλλην. Ο ΑΧΟΣ του θανάτου είναι ακόμα στα αυτιά μου.
Είχαν διεξαχθεί μάχες σώμα με σώμα;
Σώμα με σώμα με όχι, αλλά εμπλοκή σε αποστάσεις 1 ή 2 μέτρων. Επίσης διαπιστώσαμε ότι σε ορισμένα σπίτια είχαν σκοτώσει τους γέρους και τους είχαν πετάξει και σε μία περίπτωση έναν τον είχαν τυλιγμένο σε μια κουρελού έξω από την πόρτα του σπιτιού του. Φεύγοντας περάσαμε κάτω από το στρατόπεδο των ΟΗΕδων που ήταν πάνω στον Άγιο Ιλαρίωνα. Εκεί ήταν στο δρόμο απάνω δύο τζιπ με πολυβόλα και τεράστιες σημαίες, εμείς έπρεπε να περάσουμε το δρόμο, κάναμε ορισμένες κινήσεις για να περάσουμε απέναντι και εκεί είπαμε: «Και να μας σκοτώσουν δεν έχει σημασία πλέον» ήταν ολοκληρωτική η σωματική εξάντληση, αλλά και πάλι: «Παιδιά πάμε προς τα πάνω να μαζευτούμε στη Μοίρα» δώσαμε τις τελευταίες δυνάμεις και φτάσαμε το βράδυ στις 22 Ιουλίου στο χώρο απάνω της Μοίρας.
Οι Τούρκοι δεν είχαν φανεί ακόμα, ήταν κάτω στην Κερύνεια και ούτε από την πλευρά που ήταν η Βίλα Simson’s γιατί ήταν ένας Λόχος πεζικού εκεί πέρα. Όταν πήγαμε εκεί μαζευτήκαμε όσοι είχαμε απομείνει, Πεζικάριοι, Καταδρομείς, από την 32, την 33, ΣΕΜιτζήδες, Τεθωρακισμένοι και δυστυχώς ήμουν ο μοναδικός Αξιωματικός στην περιοχή μαζί με τον Υπλγό των ΠΑΟ.
Όταν είστε σε ένα πεδίο μαχών όπου ο αντίπαλος είναι τόσο ισχυρός το να βλέπετε τους άνδρες να σκοτώνονται ή να τραυματίζονται πρέπει λογικά να ήταν πάρα πολύ δύσκολο.
Όχι απλώς δύσκολα, αλλά δεν μπορούσες να προσφέρεις και καμία βοήθεια.
Πως ελέγχεται μια τέτοια κατάσταση;
Ελεγχόταν η κατάσταση μέχρι όπου δόθηκε η αυτοδιάλυση. Υπήρχαν οι οργανικοί δεσμοί, αλλά από εκεί και πέρα ήταν ομάδες μαχητών. Δεν ήταν οργανωμένο σύνολο με την έννοια που το ξέρουμε. Ήταν δύσκολο, αλλά δεν μπορούσες να προσφέρεις κάποια βοήθεια, διότι να μην επηρεαζόμαστε από τα έργα που βλέπουμε και από άλλα πράγματα.
Θα πρέπει να δεις πως είναι μία σφαγή και από τη μία πλευρά και από την άλλην και το αίσθημα της επιβιώσεως κυριαρχεί όλων των άλλων ενστίκτων, δηλαδή μας ρωτάνε και οι συγγενείς: «Τι σας είπαν, πως ήταν τα τελευταία τους λόγια;», δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στο σημερινό πόλεμο. Βλέπουμε στα έργα από τη μία τον Γερμανό και από την άλλη τον Γάλλο ή τον Εγγλέζο να σκοτώνονται. Είπαμε ένστικτο επιβιώσεως, σκοτώνεσαι για να ζήσω ή με σκοτώνεις για να ζήσει αυτός.
Θα ήθελα να σας ρωτήσω σχετικά με τον ανεφοδιασμό που είχατε. Οι Τούρκοι διέθεταν την αεροπορία να τους στηρίζει, ενώ εμείς αντίστοιχα είχαμε πολλές ελλείψεις. Θα ήθελα να μου σχολιάσετε το γεγονός πως «σας άφησαν μόνους» και δεν είχατε άλλους από πίσω να ακολουθούν.
Αυτό είναι μελέτη των ιστορικών, γιατί έγινε αυτό που έγινε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το Πυροβολικό, την 1η και 2η μέρα, δηλαδή 20 και 21 Ιουλίου, στον πρώτο γύρο δε στάθηκε και πολύ στο ύψος του, ενώ από εκεί και πέρα ήταν πράγματι πολύ αποτελεσματικό και ήταν πράγματι το Ελληνικό Πυροβολικό, αλλά στον πρώτο δεν ξέρω το γιατί. Η χρήση της Αεροπορίας δεν είναι δικό μου θέμα. Είναι πολιτικά τα θέματα, όχι στρατιωτικά.
Εμείς δεν πήγαμε στο δεύτερο γύρο, αλλά στις 10 Αυγούστου η Μονάδα αντικατέστησε στη διάβαση των Τανάγρων την 31 Μοίρα Καταδρομών και εγώ ήμουν μπροστά Λόχος επαφής. Μας μοίρασαν στις 01:00 το βράδυ φωτοβολίδες με συνθηματικά, διότι θα ερχόντουσαν τα Ελληνικά Αεροπλάνα να υποστηρίξουν και μας έδωσαν για πρώτη φορά φωτοβολίδες ενός αστέρος, δύο αστέρων, ανάλογα γιατί μέχρι τότε είχαμε τις απλές φωτοβολίδες, δηλαδή για την Αεροπορία κάτι υπήρχε αλλά δεν εφαρμόστηκε.
Τώρα που τα ξανασκέφτεστε αυτά τα γεγονότα τι έχετε αποκομίσει; Τι σας μένει από όλες αυτές τις μάχες που συμμετείχατε;
Δεν άλλαξε η άποψη μου ότι η Κύπρος προδόθηκε και μαζί με την Κύπρο προδοθήκαμε και εμείς. Πάντως εμείς, όσοι ήμασταν εκείνη την εποχή κάτω, πιστεύω ότι την ίδια άποψη έχουμε, ότι η Κύπρος προδόθηκε και μαζί με αυτήν και οι Αξιωματικοί και το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και της Κυπριακής Εθνοφρουράς προδοθήκαμε. Από ποιους; Από τη μαμά Ελλάδα; Πάντως για να υπάρχει ΠΡΟΔΟΣΙΑ οι προδότες είναι δικοί μας.
Πολλοί που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις στην Κύπρο δε δέχονται να μιλήσουν για τα γεγονότα. Γιατί πιστεύεται συμβαίνει αυτό;
Είναι τόσο γρήγορη η εξέλιξη των επιχειρήσεων που δεν έμεναν και πάρα πολλά μέσα για να πούμε εμείς. Εκείνες τις ημέρες δε σου μένει ο χρόνος να ασχοληθείς για να σκεφτείς το γιατί και το διότι. Εμείς που ήμασταν κάτω μαζί με τις Κυπριακές Μοίρες και μετά που ήρθε και η Α’ Μοίρα, ένα κομμάτι το οποίο έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις, ήμαστε οι μοναδικοί Έλληνες οι οποίοι αντιμετωπίσαμε εχθρό ξένο, εκτός Ελλάδος μετά τον Β’ ΠΠ.
Το λέω για να μη λένε ορισμένοι πως εμείς είμαστε Καταδρομείς και εσείς δεν ήσασταν. Αρκεί να σκεφθείς ότι Ο Ιερός Λόχος είχε πίσω μια παγκόσμια υποστήριξη που ήταν η Αγγλική αυτοκρατορία της εποχής, η Αμερική, η ελεύθερη Γαλλία. Αυτοί είχαν την υποστήριξη. Εμείς δεν είχαμε καμία υποστήριξη παρά μόνο τον εαυτό μας, με ορισμένα όπλα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τον Θεό από πίσω μας, μεγάλη διαφορά και ίσως για αυτό δε δέχονται να μιλήσουν.
Νιώθετε πως σας έχει ξεχάσει η πολιτεία, πως σας έχουν ξεγράψει, γιατί πολλοί αυτό αναφέρουν.
Αυτό ναι. Αυτό είναι το αίσθημα, ότι προδόθηκε η Κύπρος και μαζί με αυτήν προδοθήκαμε και εμείς. Δεν περίμενα κάτι ιδιαίτερο από το Ελλαδικό κράτος. Αυτό που μένει είναι η αγνωμοσύνη, την οποία πολλές φορές ο λαός μας την τραγουδάει στα τραγούδια του.
Μένει η πίκρα. Αρκεί να πω, πως διάβαζα πως σε μια μονάδα που τιμάται και καλά κάνει και τιμάται ότι είχε μιας δύναμη 5.000 ανδρών και είχε 25 νεκρούς και καμιά 50-60 τραυματίες, ενώ εγώ σαν Λόχος μόνο με 55 άτομα είχα 13 τραυματίες πριν καν αρχίσουν οι επιχειρήσεις και ούτε αναφερόμαστε. Αυτό είναι το παράπονο, όχι για μένα, αλλά για τους Καταδρομείς που τους αγαπώ και με αγαπάνε.
Όταν επιστρέψατε πίσω στην Ελλάδα και φέρατε πίσω όλο αυτό το φορτίο των μαχών, των τραυματισμών, των θανάτων, πώς ήταν η επανένταξη σε μια κοινωνία που ζούσε «στον δικό της κόσμο»;
Νιώθαμε αποκομμένοι κατά κάποιο τρόπο, αλλά σιγά-σιγά η επανένταξη έγινε ομαλά, με όλη την πίκρα την οποία κουβαλούσαμε από τις πρώτες μέρες που νιώθαμε την εγκατάλειψη εκεί κάτω.
Πολλοί αναφέρουν πως η τιμητική σύνταξη που θα δοθεί σε όσους πολέμησαν στην Κύπρο είναι μια έμμεση δικαίωση. Το νιώθετε έτσι;
Αφορά καθαρά τους Οπλίτες, δεν αφορά τους Αξιωματικούς. Εμείς ήμασταν Επαγγελματίες Αναλώσιμοι.
Άρα δεν συμπεριλαμβάνεστε εσείς σε αυτό;
Κανένας. Μόνο οι Οπλίτες της ΕΛΔΥΚ ή ορισμένοι που υπηρετούσαν στις μονάδες του Πυροβολικού, δηλαδή Στρατεύσιμοι.
Στο τέλος τώρα, μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες. Τι σημαίνει για εσάς η λέξη «Ελλάδα» και η λέξη «Πατρίδα»;
Όταν αποστράτευσαν τον Στρατηγό Μακάρθουρ τον κάλεσαν να μιλήσει στο West Point και οι πρώτες του λέξεις ήταν: «Τιμή, καθήκον, Πατρίδα». Τίποτα άλλο. Αυτό αισθάνομαι.
Εμείς με τη σειρά μας να ευχαριστήσουμε τον Συνταγματάρχη εα Ροκκά που δέχθηκε να μας μιλήσει για άγνωστες Ηρωικές πράξεις Ελλήνων που θυσιάστηκαν για έναν σκοπό που είχε προδοθεί εκ των έσω. Ιστορίες Ελλήνων Πολεμιστών και Καταδρομέων που δε δίστασαν μπροστά σε υπέρμετρες δυνάμεις και πολέμησαν μέχρι την επίταξη του τελικού στόχου.
Να ευχαριστήσουμε τη Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών για τη συμβολή τους στην προσπάθεια ανάδειξης Ιστοριών Ηρώων και Πολεμιστών άγνωστων στο ευρύ κοινό. Σε μια προσπάθεια διάσωσης της Μνήμης των Γεγονότων της Κύπρου με βάση τις περιγραφές των πρωταγωνιστών τους, συστήνετε η ανάγνωση του βιβλίου: «Οι Καταδρομείς κατά του Αττίλα – Κύπρος 1974/Επιχειρήσεις Δυνάμεων Καταδρομών κατά του Αττίλα».
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Βλάχο::
