Γράφει ο Ευάγγελος Π. Γαβρίλης, Υποστράτηγος ε.α. , Παιδαγωγός, Σύμβουλος Εργασιακής Ψυχικής Υγείας Επαγγελματικού Προσανατολισμού (MSc)
Ζούμε σε ένα κόσμο τρελό, όνειρο απατηλό, ψεύτικο και οδυνηρό. Βλέπουμε καθημερινά σκηνές από την γειτονική μας χώρα την Ιταλία που σε συγκλονίζουν. Στο όνομα της ευταξίας κυριαρχεί η αταξία της συνειδητότητας του ανθρώπου, αφού η ατομική ελευθερία περιορίζεται και καθένας μας αναγκάζεται να ζει μέσα σε ένα ιδιωτικό ‘’κλουβί’’.
Στην δημοκρατία της Αθήνας και της Ελλάδας, ο άνθρωπος χάνει την ελευθερία του και στερείται την πανανθρώπινη ανάγκη, να επικοινωνήσει με τον Δημιουργό του. Αμφισβητείται η ύπαρξή του, μια ύπαρξη που ο ίδιος ο Δημιουργός του την χάρισε. Αλήθεια, η συνύπαρξη των ανθρώπων είναι δυνατόν να περιχαρακώνεται στην αυθυπαρξία του καταναγκασμού, έστω και αν είναι για το καλό μας; Ο άνθρωπος θα μάθει επιτέλους να περιορίζει τον εαυτό του ώστε εμπράκτως να αγαπά τον πλησίον του και όχι να του το επιβάλλουν; Πότε τελικά θα ωριμάσουμε;
Κοιτάξτε λίγο, δείτε την ανάγκη της απάντησης όλων αυτών των ερωτημάτων, υπό το πρίσμα της ΑΓΑΠΗΣ, μια έννοια που σήμερα αποκτά οντολογική πρακτική. Δεν μάχομαι την μοναδικότητα της γνώσης, την αλήθεια επιζητώ και ίσως με μονομέρεια. Θέλω να είμαι άνθρωπος, να «άνω θρώσκω», γιατί στην αντίθετη πλευρά ο απανθρωπισμός θα με καταστήσει ασυνειδησιακό ον της ζωώδους καταγωγής μου.
Η αξία της ανθρώπινης υπόστασης, μια αξία με Θεϊκή καταβολή, φέρνει στις σκέψεις μας την αντίθεση των εννοιών του «ανθρωπισμού» και του «απανθρωπισμού». Ενώ τόσο ο ανθρωπισμός όσο και ο απανθρωπισμός είναι πραγματικές εναλλακτικές καταστάσεις, ΜΟΝΟ ο ανθρωπισμός είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Αυτός όμως ο προορισμός χάνεται διαρκώς από την προοπτική του ατόμου και έτσι ο απανθρωπισμός χαρακτηρίζει όχι μόνο εκείνους από τούς οποίους αφαιρέθηκε η ανθρωπιά, αλλά κι εκείνους (αν και με διαφορετικό τρόπο) που από μόνοι τους την έχουν αφαιρέσει. Είναι μια πραγματική διαστρέβλωση, μια διαστροφή του προορισμού του ανθρώπου και αυτό οφείλει ο κάθε εξουσιαστικός μηχανισμός να γνωρίζει.
Μέσα σε ένα λαβύρινθο ερεθισμάτων και συνάψεων που έχει ο καθένας μας η απλότητα της «πραγματικότητας» και «του φαίνεσθε», σε παρόμοιες περιπτώσεις, μετατρέπεται σε μια ουτοπιστική πραγματικότητα, που τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν μπορεί να εξηγηθεί έτσι απλά. Όλοι μας γνωρίζουμε την πολυπλοκότητα του ανθρώπου ως ψυχοσωματική οντότητα. Είναι λοιπόν η έννοια της πραγματικότητας, η ίδια σημασιολογική χροιά αυτής, που περιχαρακώνει τον ψυχισμό της ανθρώπινης υπόστασης, τα συναισθήματα, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να εκδηλώνονται πραξιακές συμπεριφορές που δηλώνουν τον απανθρωπισμό του ατόμου.
Ο βιωμένος απανθρωπισμός σε οδηγεί σε μονοπάτια απολυτοσύνης και εγωισμού και η μόνη αντίδραση που έχει να αντιπαραθέσει ο ανθρωπισμός είναι ο δυναμισμός, με εμφατικό τρόπο, του δικαίου συναισθήματος που σε διακατέχει και όχι η σιωπή. «Φωνάζω» και απαιτώ σημαίνει ζητώ και διεκδικώ το «δίκιο μου» και όχι «φωνασκώ» για να με ακούσει ο άλλος. Φωνάζω όμως και απαιτώ να με σεβαστεί η καθεστηκυία εξουσία και όχι να νομοθετεί στο όνομα μου, χωρίς να λαμβάνει την ανθρώπινη ανάγκη της ύπαρξής μου.
Η θρησκευτική μου ελευθερία υπάρχει όχι για να τίθεται σε αμφισβήτηση αλλά για να μπορώ ως άνθρωπος να καλυτερεύω τις αξιακές μου αρχές και να φτάσω μετά από κοπιαστικό αγώνα στο καθ΄ομοίωσιν και αυτό είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ για τον καθένα μας. Αυτό οφείλει η εξουσιαστική αρχή, όποια και αν είναι, να το ΣΕΒΑΣΤΕΙ, όχι με λόγια αλλά με πράξεις. Δεν καλύπτομαι στην απαγόρευση, για να ισοπεδώσω το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Πάντα υπάρχει πιο μέση και ορθολογιστική λύση, αρκεί να έχω την πρόθεση, την καλή πρόθεση να την βρω, διότι:
« Την των δήμων ελευθερίαν η των αγαθών ανδρών άμιλλα φυλάττει.»
(Την ελευθερία των λαών προφυλάσσει η άμιλλα μεταξύ τίμιων αντρών.)
Δημοσθένης, 384-322 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας
