Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Ο Ερντογάν, φαινομενικά πολέμιος ως προς την εσωτερική οργάνωση της κοινωνίας του τουρκικού κράτους, του Μουσταφά Κεμάλ , ωστόσο ως αποδεικνύεται στο εσωτερικό του, αλλά και στο εξωτερικό του περιβάλλον θέλει να δείξει ότι είναι ο νέος μεταρρυθμιστής της Τουρκίας και ευαγγελίζεται να δημιουργήσει την νέα Τουρκία.
Και γιατί το λέω αυτό;
Ο Κεμάλ, αναλαμβάνοντας την εξουσία του Κράτους που ίδρυσαν οι Σύμμαχοί μας το 1923, το ίδιο διάστημα μετέφερε την πρωτεύουσα του τουρκικού κράτους από την Κωνσταντινούπολη στην Άγκυρα, ενώ λίγα χρόνια αργότερα, και πιο συγκεκριμένα το 1930 μετονόμασε την Ενγκούριε, όπως μέχρι τότε ονομαζόταν η Άγκυρα σε Άγκυρα.
Για να μην πούμε για αλλαγές που επέβαλε λ.χ. από το αλφάβητο μέχρι και την ποινικοποίηση των θρησκευτικών Ταγμάτων, τα οποία επανήλθαν στο πολιτικό-κοινωνικο προσκήνιο της χώρας, όταν το 1952 ο Αντνάν Μεντερές τα αποποινικοποίησε.
Τώρα ο Ερντογάν, ως άλλος μεταρρυθμιστής, προκειμένου να αυξήσει την λαοφιλία του, αρχίζει από την αλλαγή του επίσημου ονόματος της Τουρκίας.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας έχει μελετήσει την πολιτική του σφαγέα των Ελλήνων.
Και φυσικά, να μην μας φανεί διόλου παράδοξο αν τώρα που θέλει να μετασχηματίσει το Κράτος του στη βάση των προσωπικών επιδιώξεών του αρχίσει να φλερτάρει (έστω φυσικά και πρόσκαιρα, όπως άλλωστε έκανε και ο Κεμάλ) ακόμα και με τους Κούρδους του εσωτερικού περιβάλλοντός του.
Γιατί ας μην ξεχνάμε, ότι το 2014, στις εκλογές που πρώτη φορά ψήφισε άμεσα ο λαός για την εκλογή Προέδρου, κι όχι διαμέσου των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων του (που ως τότε ίσχυε για την επιλογή προέδρου) ο Ερντογάν πήρε ισχυρή πλειοψηφία από τους κουρδικούς πληθυσμούς.
Αυτό που πρέπει να έχουμε ως Ελλάδα στο μυαλό μας είναι δύο τινά, “παρατηρώντας” και “μελετώντας” τις κινήσεις του Ερντογάν:
α. ο Πρόεδρος της γειτονικής χώρας κινείται μεθοδικά πάνω στα χνάρια της πολιτικής του Κεμάλ σε ο,τι αφορά τον μετασχηματισμό του Κράτους του σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο,
β. η Τουρκία εκφράζεται απίστευτα και εφαρμόζει κατά γράμμα τη γερμανική, γεωπολιτική θεωρία και πιο συγκεκριμένα την προβληματική του Καρλ Χαουσχοφερ που λέει ότι “τα σύνορα δεν είναι χαράξεις νομικής φύσεως, αλλά στρατηγικοί και στρατιωτικοί στόχοι που επιτυγχάνονται ανάλογα με την ισχύ του κράτους”.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
