Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης
Δεν συμμερίζομαι την υπεραισιοδοξία κάποιων για το τέλος Ερντογάν.. Ακόμα είναι ενεργός δρων.
Το κομμάτι της οικονομίας είναι η Αχίλλειος Πτέρνα του αλλά τα Erdoganomics αφορούν την επίλυση της εξίσωσης του ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Τουρκίας.
Η διολίσθηση του βιοτικού επιπέδου του λαού της γείτονος όμως είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και ο Ερντογάν κινείται μεταξύ σφύρας και άκμονος βραχυπρόθεσμα καθώς δέχεται σφοδρότατη κριτική απ την Αντιπολίτευση.
Το εμπορικό άνοιγμα με τα Εμιράτα δεν είναι τυχαίο. Εξ ου και η απάλειψη κάθε αναφοράς απ’ τον Ερντογάν στη Μουσουλμανική Αδελφότητα τελευταία. Η rabbia έχει αντικατασταθεί εξ ολοκλήρου απ’ το παντουρκιστικό σήμα του Λύκου στη σημειολογία του Τούρκου Προέδρου.
Η Τουρκία έχει καταστεί ελκυστικός προορισμός για Άμεσες Ξένες Επενδύσεις από τον Αραβικό κόσμο. Τα wealth funds των Εμιράτων σχεδιάζουν επενδύσεις δις στην Τουρκία παρά τις τεράστιες διαφορές στο πολιτικό επίπεδο. Ήδη έχει ξεκινήσει μια σταδιακή μετατόπιση της στάσης του Ερντογάν όχι μόνο ως προς τα Εμιράτα αλλά κ προς τη Σ. Αραβία ενώ ρίχνει γέφυρες και προς την Αίγυπτο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ανωτέρω χώρες θα χαλάσουν τις συμμαχίες -συμφωνίες με την Ελλάδα. Το παραθέτω για να γίνει κατανοητό πως λειτουργούν τα κράτη που είναι setters..
Όταν αυξάνεις τους συντελεστές ισχύος του κράτους τότε γίνεσαι αγγλιστί a player that cannot be easily ignored.
Αυτό χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα ως το 2030. Να αυξήσει τους συντελεστές ισχύος της και να διεκδικήσει συγκεκριμένο ρόλο στο περιφερειακό γίγνεσθαι.
Οι Συμμαχίες θέλουν συγκεκριμένο Οδικό Χάρτη με απώτερο στόχο. Οι φανφάρες τα ευχολόγια και οι βαυκαλισμοί για πυλώνες σταθερότητας είναι καλοί για φιλικά χτυπήματα στη πλάτη άνευ αντικρίσματος.
Κάτι έχει αλλάξει προς το θετικότερο αυτό είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης. Χρειάζεται όμως να πάμε στο next level. Και εκεί απαιτούνται πλάνο και διαδικασίες. Δεν αρκούν τα πρόσωπα καθαυτά χωρίς δομές υποστήριξης.
Να μην αγνοείται όμως πρωτίστως η φύση της διεθνούς πολιτικής. Προς επίρρωση των ανωτέρω, η γνωστή ρήση του Thomas Hobbes στον Λεβιάθαν είναι επίκαιρη:
“Οι συνθήκες χωρίς την συνδρομή του ξίφους είναι λόγια που δεν εξασφαλίζουν απολύτως κανέναν”
Όπου Ξίφος ας θεωρηθεί το σύνολο των Συντελεστών Ισχύος του κράτους.
Υγ: Kant και Hobbes συνυπάρχουν στη διεθνή πολιτική τον 21ο αιώνα. Δυσεπίλυτη εξίσωση.
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Λαμπρόπουλο:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
