Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης
Μιλώντας για εξωτερική πολιτική στην Ελλάδα, έχει μεγάλη σημασία να γίνουν αντιληπτά δύο δεδομένα:
Α) Τα κόμματα δεν διαθέτουν μια δομή επεξεργασίας θέσεων εξωτερικής πολιτικής. Οι όποιες θέσεις προκύπτουν σε ad hoc βάση από συγκεκριμένα πρόσωπα βάσει πρωτίστως κριτηρίων κομματικής ιεραρχίας σπανίως δε τα πρόσωπα αυτά έχουν κάποια συνάφεια με εξωτερική πολιτική.
Υπήρξαν βέβαια και εξαιρέσεις όπως το δίδυμο Μολυβιάτη -Βαληνάκη επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή ενώ και επί Κ .Σημίτη η λογική του Ελσίνκι υπαγορεύθηκε και στηρίχθηκε από συγκεκριμένη ομάδα επιστημόνων.
Συστηματική ανάγνωση καταγραφή και απόπειρα επεξεργασίας δεδομένων έστω και σε υποτυπώδες επίπεδο στα ελληνικά κόμματα δεν υφίσταται.
Υπάρχει μια λεγόμενη “κομματική μνήμη” εδραζόμενη σε πεπατημένες πρακτικές προηγούμενων δεκαετιών.
Β) Τα πολιτικά πρόσωπα που επιλέγονται και για το Εξωτερικών και για το Άμυνας δεν διαθέτουν συνήθως ούτε τη στοιχειώδη κατάρτιση για το δύσκολο έργο που τους περιμένει.
Βασίζονται στα επιτελεία των υπουργείων τα οποία όμως αν και διαθέτουν αξιόλογο δυναμικό είναι γαλουχημένα με τρόπο να δέχονται κατευθύνσεις όχι να προτείνουν λύσεις πόσο μάλλον να χαράσσουν στρατηγική αφού απουσιάζει η φιλοσοφία αυτή όπως κ η θεσμική δομή εντός υπουργείου.
Κάπως έτσι η εθνική στρατηγική γίνεται έρμαιο τρίτων.
