Κάποτε στο πανέμορφο από πλευρά φυσικής ομορφιάς αλλά εντελώς απομονωμένο νησί της Σαμοθράκης, έδρευε το 289 Τάγμα Εθνοφυλακής, επιπέδου Τακτικού Συγκροτήματος (το 2004 μετονομάστηκε σε Τακτική Διοίκηση 41 Συντάγματος Πεζικού).
Μέχρι το 1974 δεν υπήρχε στρατός στο νησί. Μετά την εισβολή στην Κύπρο απεστάλλη εκεί ένας Λόχος από το 290 ΤΕ της Λήμνου (η ταινία “Οι Γενναίοι της Σαμοθράκης” περιγράφει στο περίπου κάποια από τα γεγονότα της μεταφοράς αυτής).
Μετόχι της Μονής Αγίου Αθανασίου στη Σαμοθράκη
Στο νησί τη δεκαετία του 80 και του 90 (όπως και τώρα άλλωστε) μπορεί κάποιος να πάει μόνο με καράβι από την Αλεξανδρούπολη και το χειμώνα τα δρομολόγια είναι πολύ αραιά. Όπως καταλαβαίνετε μετάθεση εκεί έπαιρναν στελέχη και στρατιώτες που ΔΕΝ “είχαν μπάρμπα στην Κορώνη”. Η μονάδα ανήκε οργανικά στον έλεγχο της ΧΙΙ Μεραρχίας Πεζικού.
Προ πολλών ετών Μέραρχος ανέλαβε ένας εξαιρετικά κοσμοπολίτης Στρατηγός, ο οποίος προαλειφόταν και για Αρχηγός του ΓΕΣ. Το ίδιο κοσμοπολίτισσα (με τα γαλλικά της και το πιάνο της) ήταν και η σύζυγός του, η οποία όμως τον ακοκουθούσε παντού.
Αφού ολοκλήρωσε, όπως συνηθίζεται έναν κύκλο επισκέψεων και επιθεωρήσεων στις Μονάδες της Μεραρχίας, ήρθε η ώρα να πάει και στη Σαμοθράκη. Εκεί ήταν Διοικητής ένας καθόλα άξιος Αξιωματικός, ιδιαίτερα τυπικός, ανύπαντρος και ολίγον αντικοινωνικός, γι’ αυτό άλλωστε και υπηρετούσε εκεί. Είχε δε έναν οδηγό – βοηθό σε όλα, έναν στρατιώτη με καταγωγή από τα πολύ ορεινά της Καρδίτσας που μιλούσε με τη βαριά προφορά της περιοχής του αλλά ήταν και πολύ έξυπνος ταυτόχρονα και εξαιρετικά ικανός στη μαγειρική.
Καταφτάνουν λοιπόν ο Στρατηγός, η σύζυγός του και 2-3 επιτελείς που τον συνόδευαν και αφού τους υποδέχονται ο Διοικητής με τον οδηγό του, την ώρα που περίμεναν να κατέβει το αυτοκίνητο του Μεράρχου, ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
“Διοικητής: “Καλώς ορίσατε Στρατηγέ, καλώς ορίσατε κυρία μου και κύριοι. Το φαγητό είναι έτοιμο και σας περιμένουμε, μετά θα σας συνοδεύσουμε στον ξενώνα να ξεκουραστείτε”.
Στρατηγός: “Καλώς σας βρήκαμε κ. Συνταγματάρχα, τι καλό μας έχετε, να υποθέσω πως τα πιάτα είναι τοπικά”.
Εκεί λοιπόν πετάγεται ο οδηγός και λέει:”Σφάξαμι ένα τραΐ αρχιδάτου, και με βοουήθσε ένας πτσαράς (πουτσαράς στη διάλεκτό του σημαίνει πολύ ικανός), να του τρώτε και να γλειφτε τα δάχτλά σας σα μνι”.
Εκεί λοιπόν ο Στρατηγός αλλάζει δεκαπέντε χρώματα, η σύζυγος το ίδιο και ο οδηγός συνεχίζει:”Κι φτιάσαμε και τ’ αρχίδια απ’ του τραΐ στ θράκα, αει Παναΐα μ’, μιζές στρατηγέσα μ’ ου καλύτερους”.
Ο Διοικητής τότε βάζει τα γέλια, η ατμόσφαιρα αποφορτίζεται, ο οδηγός συνέχισε το μονόλογό του και ο Στρατηγός τον πήρε στη Μεραρχία. Ο στρατιώτης αυτός έμεινε μόνιμα στην περιοχή της Λευκίμης Έβρου, όπου παντρεύτηκε κι άνοιξε μια μικρή ταβέρνα!
Όσοι επιθυμούν να μας πουν τη δική τους ιστορία, δεν έχουν παρά να τη στείλουν στο tsekouratos@armynow.net για να δημοσιευτεί. Η στρατιωτική ζωή είναι γεμάτη από ατέλειωτες σπαρταριστές εμπειρίες. Ας τις μοιραστούμε!
