Για ποιο λόγο απελευθερώθηκαν οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί; Ήταν η ελληνική διπλωματία ή κάτι άλλο;
Όλη η Ελλάδα έμεινε έκπληκτη από τη χθεσινή ξαφνική ανακοίνωση της απελευθέρωσης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών.
Το δικαστήριο που εξέτασε ένα ακόμα ένα νέο αίτημα για αποφυλάκιση -το έκτο στη σειρά-, αφού άκουσε για άλλη μια φορά την ίδια απολογία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών -ότι μπήκαν στην περιοχή κατά λάθος, ακολουθώντας πατημασιές που είχαν εντοπίσει- , απεφάνθη αυτή τη φορά ότι δεν συντρέχουν πλέον λόγοι να παραμείνουν προφυλακιστέοι και οι δύο στρατιωτικοί αφέθηκαν ελεύθεροι.
Για κάποιους, η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών οφείλεται στις συνεχείς προσπάθειες των ελληνικών αρχών, στο ΥΠΕΞ, στους πρέσβεις, στους πρόξενους, στον Κοτζιά, στον Τσίπρα και γενικώς στην ελληνική διπλωματία…..
Το ότι έγιναν πολυεπίπεδες διπλωματικές ενέργειες -πιθανόν και κάποιες παρασκηνιακές- από ελληνικής πλευράς είναι γεγονός. Αν είναι όμως αυτός ο λόγος της απελευθέρωσής τους, μας γεννάται η εξής απορία:
Στις προηγούμενες περιπτώσεις υπήρξαν τα ίδια αιτήματα αποφυλάκισης, υπήρξε ακριβώς η ίδια απολογία των δύο στρατιωτικών και ενώ σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα αιτήματα απορρίπτονταν, τώρα το αίτημα αποφυλάκισης έγινε δεκτό, χωρίς όμως να έχει προκύψει στο μεσοδιάστημα κάποια δυναμική ενέργεια της ελληνικής διπλωματίας.
Τι άλλαξε λοιπόν στο χρονικό διάστημα μεταξύ της προηγούμενης απόρριψης του αιτήματος αποφυλάκισης και της χθεσινής αποδοχής της;
Μήπως κουράστηκαν οι δικαστές από τα συνεχή αιτήματα αποφυλάκισης κι είπαν να αλλάξουν απόφαση για να μην τους ζαλίζουν συνεχώς; Μάλλον όχι!
Μήπως αυξήθηκαν τόσο πολύ στο μεσοδιάστημα οι «διπλωματικές πιέσεις» της Ελλάδα τόσο που να γονάτισαν τον Ερντογάν ή κουράστηκε από αυτές; Μάλλον όχι!
Διότι η διπλωματική αντίδραση της Ελλάδας σε κάθε επίπεδο καθ’όλη τη διάρκεια της κράτησης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών ήταν από αφελής στην αρχή (με τη μη επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης) μέχρι χλιαρή στη συνέχεια, και λίγο πιο συστηματική στην πορεία, χωρίς όμως δυναμικές παρεμβάσεις, που να “ταράξουν τα διεθνή ύδατα”.
Συνεπώς, ο λόγος της αλλαγής στάσης του Τούρκου προέδρου δεν έχει να κάνει με τη δυναμική διπλωματία της Ελλάδας. Όχι ότι δεν έγιναν ενέργειες από ελληνικής διπλωματικής πλευράς -για να μην την απαξιώνουμε τελείως. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ικανές από μόνες τους να αλλάξουν ξαφνικά τη στάση του Ερντογάν.
Η αλλαγή της στάσης του Τούρκου προέδρου έχει να κάνει με τη συγκυρία της σύγκρουσης των ΗΠΑ με την Τουρκία :
Ο οικονομικός πόλεμος του Τραμπ κατά της Τουρκίας αυτές τις ημέρες, που στραγγάλισε κυριολεκτικά την Τουρκική οικονομία, βυθίζοντας την τουρκική λίρα κατά 40% , ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για την αλλαγή στάσης του Ερντογάν για την απόφασή του να απελευθερώσει τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς.
Ο Τούρκος Πρόεδρος αντιλαμβανόμενος τη θηλιά που είχε στο λαιμό του, βαδίζοντας ολοταχώς προς την οικονομική καταστροφή, λίγο μόλις μετά τη νίκη του στις εκλογές, έπρεπε να βρει κάτι άμεσα να εκτονωθεί η πίεση εναντίον του στις αγορές.
Και έκανε κίνηση ματ! Αμέσως μετά την ανακοίνωση της απελευθέρωσης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, η τουρκική λίρα ενισχύθηκε σε λίγη ώρα, κατά 8% ! Διότι η κίνηση αυτή ερμηνεύτηκε από τις αγορές, ότι ο Ερντογάν δεν είναι αδιάλλακτος, αλλά είναι πρόθυμος να ρίξει νερό στο κρασί του, να διαπραγματευτεί, να ρίξει γέφυρες προς τη Δύση.
Επιπλέον, εφόσον ο Ερντογάν έχει αποφασίσει να απελευθερώσει τον αμερικανό πάστορα, η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών προετοιμάζει το έδαφος και του ανοίγει ομαλά το δρόμο, αφού κάνει κάνει πιο εύκολη και πιο βολική την κίνηση του Ερντογάν να προβεί στην απελευθέρωσή του.
Δηλαδή ο Ερντογάν απελευθερώνοντας τον πάστορα Μπρανσον μετά την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, πετυχαίνει να στείλει μήνυμα καλής θέλησης και “ευθυγράμμισης” προς τη Δύση, χωρίς να προσβληθεί η αλαζονεία του και ο εγωισμός του, αλλά και χωρίς να πληγωθεί σημαντικά το γόητρό του. Ήταν η λιγότερο οδυνηρή απόφαση μεταξύ των πολλών προβλημάτων που έχουν συσσωρευτεί.
Βέβαια, το αν η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών σημαίνει την άμεση απελευθέρωση του Αμερικανού πάστορα δεν το γνωρίζει κανείς. Διότι οι αποφάσεις του Ερντογάν αλλάζουν τόσο αστραπιαία, ώστε κανείς δε μπορεί να προβλέψει την επόμενη κίνησή του. Θυμόμαστε την περίπτωση της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού από τους Τούρκους, την πολιτική σύγκρουση που ακολούθησε μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας και την ακαριαία στροφή που ακολούθησαν οι σχέσεις των δυο χωρών, από εχθρικές σε άκρως φιλικές και συμμαχικές.
Διαβάστε επίσης :
Διπλωματία της ομηρίας: Πώς λειτουργεί διαχρονικά η “βρώμικη” μέθοδος της Τουρκίας
Ακόμα όμως κι αν δεν έχει αποφασίσει ο Ερντογάν να απελευθερώσει τον Αμερικανό πάστορα, με την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών πετυχαίνει να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ρίχνοντας γέφυρες προσέγγισης, που είναι απολύτως αναγκαίες πλέον, σε αυτό το αδιέξοδο που έχει φτάσει η Τουρκία.
Συνοψίζοντας, οι Έλληνες στρατιωτικοί κρατούνταν και θα κρατούνταν στην Τουρκία, μέχρι ο Ερντογάν να τους χρησιμοποιούσε για να κερδίσει κάτι. Δεν του βγήκε εκεί που ήθελε – ανταλλαγή με τους 8 Τούρκους- και τους χρησιμοποίησε εκτάκτως τώρα, με άλλο τρόπο, για να κερδίσει κάτι πιο επείγον, που τον έκαιγε. Γιατί είναι φανερό ότι οι δύο Ελληνες στρατιωτικοί απελευθερώθηκαν τώρα επειδή η συγκυρία ήταν εξαιρετική.
Συνεπώς, οι Έλληνες στρατιωτικοί χρησιμοποιήθηκαν από τον Ερντογάν για ίδιον όφελος, σε μια απίστευτα βολική συγκυρία και όχι ως κίνηση καλής θέλησης προς την Ελλάδα, ούτε επειδή υπέκυψε στη διπλωματία του Κοτζιά. Και οι ανακοινώσεις Κοτζιά του τύπου “η διπλωματία νίκησε” είναι μάλλον για τους αφελείς.
Μια ένδειξη ότι ακόμα και η ελληνική κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε από την απελευθέρωση των Ελλήνων στρατιωτικών, ήταν οι δηλώσεις του Καμμένου περί αιχμαλωσίας και ομηρίας των Ελλήνων στρατιωτικών πριν μερικές ημέρες.
Δε νίκησε λοιπόν η διπλωματία, αλλά νίκησε – για άλλη μια φορά – η γλώσσα του χρήματος, η γλώσσα της οικονομίας. Αυτή η διαχρονική αιτία η οποία ανέκαθεν καθόριζε και καθορίζει τα πάντα στις σχέσεις μεταξύ των κρατών. Όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση.
