Ο εκκωφαντικός ήχος από την πόρτα που έκλεισε η Γερμανία στα μούτρα της Ελλάδας για τη Διάσκεψη του Βερολίνου για την Λιβύη σίγουρα ακούστηκε ως το ελληνικό ΥΠΕΞ και το Μαξίμου.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Καγκελαρίου ‘Αγγελα Μέρκελ, στη Διάσκεψη της Κυριακής έχουν προσκληθεί (κρατήστε λογαριασμό) και θα συμμετέχουν: ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Κίνα, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Τουρκία, Δημοκρατία του Κονγκό, Ιταλία, Αίγυπτος, Αλγερία, Ηνωμένα Έθνη, Ευρωπαϊκή Ένωση, Αφρικανική Ένωση, Αραβικός Σύνδεσμος.
Είναι δηλαδή όλοι εκεί εκτός από εμάς αν και κατά των κυβερνητικό εκπρόσωπο «η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων» και επίσης έχουμε καταθέσει και εμείς ως χώρα αίτημα συμμετοχής αλλά προφανώς κανείς και κυρίως η Γερμανία δεν μας έδωσε σημασία. Και γιατί να το κάνει άλλωστε αφού εμείς είμαστε «προβλέψιμοι σύμμαχοι» ξέρουν ότι θα πούμε και θα κάνουμε ότι μας πούνε! Σε αντίθεση φυσικά με την Τουρκία που κατάφερε να κάνει τον τοποτηρητή και αντιπρόσωπο του Τραμπ στη Λιβύη και σαν αντάλλαγμα να αποκτήσει και θαλάσσια σύνορα με την …«γειτονική» της χώρα.
Επειδή τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά όμως στο θέμα της Λιβύης πρέπει να ομολογηθεί ότι είναι η δεύτερη μεγάλη διπλωματική ήττα της Κυβέρνησης μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Η πρώτη ήταν φυσικά ότι έμαθε από τις ειδήσεις για τα μνημόνια που υπέγραψε ο Ερντογάν με τον Σάρατζ που κινδυνεύουν να μείνουν και να μας στοιχειώνουν τα επόμενα πολλά χρόνια και την Τουρκία να έχει ένα ακόμα ισχυρό χαρτί διαπραγμάτευσης.
Όσο και να τρέξει ο έρμος ο Δένδιας και όσες συναντήσεις και να κάνει το γεωπολιτικό παιχνίδι το χάσαμε από την Τουρκία που είναι επίσημος συνομιλητής πλέον στην κρίση της Λιβύης. Γι΄αυτό και δε μας χρειάζονται στην Διάσκεψη γιατί πολύ απλά εκτός από το να καταγγείλουμε το μνημόνιο Τουρκίας – Σάρατζ δεν έχουμε σε τίποτε άλλο να συμβάλουμε.
Δεν έχουμε καμία επιρροή στη Λιβύη και κανένα δίαυλο επικοινωνίας με κανέναν. Απλά ευχόμαστε να συνεχίζει όσο αντέχει να αντιστέκεται ο Στρατάρχης Χάφταρ και με την ελπίδα να βγει νικητής ώστε να ακυρώσει τα τούρκικα μνημόνια.
Όταν είχαμε όμως την ευκαιρία να αναπτύξουμε σχέσεις με τον Χάφταρ και να διευρυνθεί η Στρατιωτική Συνεργασία των δύο χωρών όπως αποκάλυψε ο Στρατηγός Κωσταράκος όταν ήταν ο ίδιος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ το 2015 αλλά και μετά στην ΕΕ (επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ για να μη το ξεχνάμε) και να ανοίξει γραμμή επικοινωνίας με την ηγεσία των Λιβυκών Ενόπλων Δυνάμεων που στην συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν αποφοιτήσει από τις Παραγωγικές Σχολές της Ελλάδας εμφανιστήκαμε και πάλι «προβλέψιμοι» για τους συμμάχους μας που στήριζαν τότε με φανατισμό τον Χαφτάρ και του γυρίσαμε την πλάτη.
Φυσικά ούτε και τώρα του παρέχουμε κάποια ουσιαστική στήριξη και δεν του υποσχόμαστε απολύτως τίποτα παρά το γεγονός, ότι είναι ο μόνος που μπορεί να ακυρώσει στη πράξη τις επιδιώξεις της Τουρκίας στη Λιβύη την οποία την βλέπει ως ένα ακόμα σκαλί για να διαδραματίσει ρόλο Δερβέναγα στην Αν. Μεσόγειο.
Η Λιβύη αυτή τη στιγμή έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο γεωστρατηγικό παζάρι και το διπλωματικό πόκερ που παίζεται έχει πολλούς παίχτες εκτός από την Ελλάδα. Και στα παιχνίδια αυτά δεν υπάρχουν φίλοι και σύμμαχοι. Η κάθε χώρα και ο κάθε ένας που συμμετέχει θα κοιτάξει το δικό και μόνο συμφέρον. Ας το θυμόμαστε αυτό τις επόμενες ημέρες που οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και σίγουρα θα ανατρέπουν η μία την άλλη.
Υ.Γ. Ίσως τις ημέρες που απομένουν μέχρι την Κυριακή η ελληνική διπλωματία (λόγω πολιτικών και μόνο συμφερόντων) εξασφαλίσει τελικά μια καρέκλα στη Διάσκεψη του Βερολίνου. Να ξέρουμε όμως ότι θα είναι στη γωνία και σίγουρα χωρίς δικαίωμα λόγου.
