Γιατί ο Χάφταρ δέχτηκε μια εκεχειρία που δύσκολα θα διατηρηθεί;

ΛΙΒΥΗ

Η κυβίστηση (κατά το λαϊκότερον, κωλοτούμπα) του Χάφταρ δεν οφείλεται σε πιέσεις του Πούτιν. Άλλωστε η Μόσχα ασκεί ελάχιστη επιρροή επ’ αυτού λόγω του ελαφρού στρατιωτικού αποτυπώματος στη Λιβύη (250 μισθοφόροι δεν διαθέτουν δα κ μεγάλη βαρύτητα).

Γράφει ο Δρ.Σπύρος Πλακούδας*

Διόλου τυχαία, η μεταστροφή του Χάφταρ συνέβη μετά από τηλεφωνικές κλήσεις της Μόσχας σε Κάιρο και Αμπού Ντάμπι. Άρα, λοιπόν, δεν γνωρίζουμε τι διημείφθη μεταξύ των τριών ισχυρών αντρών.

Όμως, αξίζει να επισημανθεί η χείρα βοηθείας του Πούτιν προς τον έτερο Καππαδόκη …Ερντογάν. Υπεγράφησαν εντός ολίγων ημερών δύο εκεχειρίες σε Συρία και Λιβύη που, δίχως ουδεμία υπερβολή, διασώζουν τον Ερντογάν από τη δύσκολη θέση του. Γιατί άραγε;

Προκαλεί εύλογη απορία η εκκωφαντική σιωπή του Παρισιού. Η Γαλλία δεν ανέλαβε ούτε μια δράση στο πρόσφατο παρελθόν για την αποτροπή της επέμβασης της Τουρκίας, ούτε καν προς τους στενούς συμμάχους της Τυνησία και Αλγερία. Τα Εμιράτα έχουν δράσει παρασκηνιακά προς αυτή την κατεύθυνση.

Για την Ιταλία. Ο πρώην κυρίαρχος της Λιβύης δεν έχει ακόμη αποφασίσει ποια από τις δύο παρατάξεις θα υποστηρίξει. Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ δεν … οδηγεί πουθενά!

Ο απρόθυμος (και άβουλος εν πολλοίς) ηγεμών της ΕΕ, η Γερμανία, επιχειρεί να διαδραματίσει τον ρόλο του ειρηνοποιού. Λόγω των δομικών προβλημάτων της, όμως, κανείς δεν την λαμβάνει υπόψη σοβαρά παρά μόνο για την απόσπαση οικονομικών ωφελειών.

Και τέλος, η εκεχειρία αυτή δεν σημαίνει δα το τέλος του πολέμου.

Υπάρχουν δύο νάρκες στα θεμέλια της εκεχειρίας: Τα προβλήματα του διαμοιρασμού (divisibility issues) και τα η αδυναμία δέσμευσης (commitment failure). Εν ολίγοις, οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις δύσκολα θα καταλήξουν σε συμφωνία γιατί διαφωνούν κάθετα στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων (π.χ. στον έλεγχο των διυληστηρίων κτλ). Συν τοις άλλοις, δεν εμπιστεύονται διόλου η μία την άλλη και δύσκολα θα αποδεχθούν τον αφοπλισμό των πολιτοφυλάκων τους στο όνομα της “εθνικής ενότητας”.

Μία λύση στο αδιέξοδο θα ήταν οι εγγυήσεις τρίτων μερών. Όμως ο διεθνής παράγοντας αποτελεί μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης στη Λιβύη. Πολύ πιθανόν οι δράσεις των περιφερειακών (π.χ. Αίγυπτος) και διεθνών παικτών (π.χ. Ρωσία) να εκτροχιάσουν την ήδη εύθραυστη εκεχειρία. Άλλωστε δεν θα συμβεί για πρώτη φορά στην μετά-Καντάφι εποχή…

*O Δρ Σπύρος Πλακούδας είναι Επίκουρος Καθηγητής Εθνικής Ασφάλειας στο Rabdan
Academy και Αντιπρόεδρος του ΚΕΔΙΣΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ