Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσιάκαλος, Συνταγματάρχης (ε.α.), MSc Στατιστικής κι Επιχειρησιακής Έρευνας Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, υποψήφιος διδάκτωρ Εφαρμοσμένης Προσομοίωσης του Πανεπιστημίου της Γένοβα.
Τα 200 χρόνια από τον ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα (όχι την επανάσταση όπως λανθασμένα έχει επικρατήσει) τα γιορτάσαμε πέρυσι με χρώμα Γιάννας, με τουρλουμπούκι απόψεων και εθνικής μπλέ υπερηφάνειας και με ακατάσχετη παραφιλολογική αρθρογραφία. Βάλτε και λίγο Σαββόπουλο στον πίνακα κι έχουμε μια πολύ cult εικαστική άποψη για ένα ιστορικό γεγονός που έφερε μεγάλες ανατροπές στην Ευρώπη.
Δε βαυκαλίζομαι πως γνωρίζω την απόλυτη αλήθεια και δεν πρόκειται να διαφωτίσω κανέναν με το λαμπρό φως της ιστορικής πραγματικότητας. Μελετώντας την Ιστορία του Σπυρίδωνα Τρικούπη, τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Κασομούλη, τις αναφορές των Λόρδων Τζώρτζ, Κόχραν και Στράντφορντ Κάνινγκ αλλά και τις έντονα συναισθηματικά φορτισμένες ιστορίες του Μακρυγιάννη και του Κολοκοτρώνη, η ισχνά επιχειρηματολογημένη θέση μου είναι η εξής:
Καμία εξέλιξη δεν θα είχε αυτός ο αγώνας αν ο πολεμικός λαός που σήμερα ονομάζεται Έλληνες (μια και τότε αυτό το όνομα είχε σχεδόν ξεχαστεί από το λαό μας), δεν έδειχνε αυτοθυσία, πάθος για ελευθερία και πολεμική πυγμή αντιστρόφως ανάλογη των μέσων που διέθετε. Δε θα μπω στον πειρασμό να εξάρω την ελληνική ψυχή, αυτό που μοιάζει να έκρινε τον αγώνα είναι η άκρατη θέληση για ανατροπές η οποία κινητοποίησε τη διεθνή κοινότητα σε βαθμό που ποτέ ως τότε δεν είχε κινητοποιηθεί. Συνέρευσαν στον πάμπτωχο τόπο μας άνθρωποι απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, άλλοι ως τυχοδιώκτες, άλλοι φτιαγμένοι από το αρχαίο κλέος του τόπου κι άλλοι για να ξεφύγουν από τη μίζερη κι ανόητη ζωή τους (ο πιο γνωστός, Λόρδος Μπάυρον).
Ο λαός μας, με κουτοπόνηρη διάθεση, προσπάθησε να πάρει όσο πιο πολλά μπορούσε, κυρίως τροφή κι εφόδια, αλλά οι ηγέτες του είδαν κι άλλες ευκαιρίες να ξετυλίγονται από τον αγώνα αυτό. Εξουσία, δόξα και τιμές, χρήμα και δύναμη υπήρξαν τα κίνητρα δύο εμφυλίων αναμετρήσεων κατά τη διάρκεια του αγώνα μας εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (κι όχι μόνο ενάντια των Τούρκων όπως λανθασμένα σήμερα αναφέρεται).
Η εξωτερική βοήθεια, απολύτως απαραίτητη κι αναγκαία σε τέτοιες περιπτώσεις, έφερε το ποθούμενο αποτέλεσμα, ήτοι τη δημιουργία ενός κράτους. Ακόμα και στην Αμερικανική Επανάσταση λίγα χρόνια πριν, η Γαλλία συνεισέφερε τα μέγιστα στη δημιουργία του Αμερικανικού κράτους, συνεπώς η άποψη πως χρωστάμε την ελευθερία μας στους ξένους είναι η μισή αλήθεια. Γιατί η άλλη μισή είναι πως χρωστάμε την ελευθερία μας στους πεινασμένους, αναλφάβητους και γενναίους προγόνους μας.
Οι ευγενείς μορφές όπως ο Δημήτριος Υψηλάντης, οι μηχανοράφοι αλλά ρεαλιστές Μαυροκορδάτος και Κωλλέτης, οι στρατιωτικοί ηγέτες Καραϊσκάκης και Κολοκοτρώνης, οι δαιμονισμένοι και διεφθαρμένοι παπάδες σαν τον Παπαφλέσσα, ηγήθηκαν ενός λαού που βίωσε την ελευθερία και το θάνατο πολλές φορές πριν κατακτήσει την ψευδεπίγραφη ανεξαρτησία του αφού η μετά τον Καποδίστρια κρατική οντότητα είχε (μέχρι και πολύ πρόσφατα) τη μορφή προτεκτοράτου.
Αν λοιπόν κάποιος επιθυμεί ν’ αναγνωρίσει ως ήρωες κάποιους ας αποτίσει φόρο τιμής στους ρακένδυτους εκείνους νηστικούς πολεμιστές που δεν έδιναν δεκάρα για τη ζωή τους πολεμώντας για κάτι πολύ μεγαλύτερο από τους ίδιους: Για την παράδοση, την ιστορία του έθνους που δε γνώριζαν, την πατρίδα που λάτρευαν γιατί στη γή της ήταν θαμμένοι οι παππούδες και οι πατεράδες τους.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, οι παράτες και τα στεφάνια, οι δεξιώσεις και οι illustration εκδηλώσεις δεν αποδίδουν τιμή σε κείνο το λαό, τον ντροπιάζουν και μαζί ντροπιάζουν κι εμάς. Αντίθετα, οι ταπεινές αναφορές, οι βουβές μνήμες των θυσιών, οι εκδηλώσεις της υποχρέωσης που τους έχουμε αλλά πάνω απ’ όλα η αγάπη στον τόπο μας είναι η μέγιστη τιμή προς αυτούς που οι ψυχές τους δεν έχουν ησυχάσει ακόμα όσο ο λαός μας δε μπορεί να νοιώσει ελεύθερος.
Κι ελεύθερος θα νοιώσει ο λαός μας όταν μπορέσει να διαφεντέψει ο ίδιος τον τόπο του χωρίς ντόπιους και εισαγόμενους προστάτες και ηγετίσκους της τσέπης και του ιδιοτελούς συμφέροντός τους που ενοχοποιούν τον πολίτη ο οποίος δεν ανέχεται την κρατική βλακεία κι ανικανότητα. Ο Ελληνικός Απελευθερωτικός Αγώνας δεν έχει τελειώσει ακόμα, πιθανότατα δε θα τελειώσει ποτέ, γιατί οι αξίες του δύσκολα θα διαμορφώσουν κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες οι οποίες να συνάδουν μ’ αυτές.
Η περηφάνεια και η αξιοπρέπεια των Ελλήνων δε γίνεται να αναλώνεται σε γιορτές και παράτες με τιμώμενα πρόσωπα ψυχαναγκαστικές και ηλίθιες προσωπικότητες που λεκιάζουν την έννοια της πατρίδας και χρησιμοποιούν τον αγώνα των Ελλήνων για πολιτική εκμετάλλευση και ιστορικό αποπροσανατολισμό. Χρόνια Πολλά στους απανταχού Έλληνες και σε όσους μετέχουν της Ελληνικής παιδείας, ιστορίας και παράδοσης, γιατί διαθέτουμε και σπουδαία παιδεία, αλλά και μεγάλη ιστορία και μοναδική παράδοση!
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Τσιάκαλο:
ΑΠΟΨΕΙΣ –ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΑΚΑΛΟΣ
