Οι θεωρίες για την απώλεια στρατιωτικού υλικού από της αποθήκες της Λέρου, έχουν ξεπεράσει κάθε φαντασία.
Τέτοιες δουλειές γίνονται σχεδόν πάντα από “μέσα” καθότι είναι εξαιρετικά δύσκολο έως και απόρρητο να γνωρίζει κάποιος τα κατατόπια αλλά και το είδος των υλικών που φυλάσσεται σε ποια αποθήκη.
Βέβαια τώρα που πληροφορήσαμε όλο τον κόσμο για το τι αποθηκευόταν στη Λέρο, στη συγκεκριμένη μονάδα, τα μέτρα ασφαλείας που υπήρχαν καθώς και για τις διαδικασίες παραλαβής και παράδοσης υλικού να είστε σίγουροι πως όλος κόσμος τα έμαθε καλά. Στον κόσμο αυτό ανήκουν και οι τρομοκράτες, οι καλοί μας γείτονες Τούρκοι αλλά και το οργανωμένο έγκλημα που θα έχει καλύτερο επίπεδο πληροφόρησης.
Βρήκαμε δε αμέσως και τους ενόχους, δηλαδή δεν τους βρήκαμε ακριβώς αλλά σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες είναι έτοιμο και το Ναυτοδικείο να βγάλει ετυμηγορία. Τώρα μελετάμε τη σχέση του αποτυχόντος στο Μουντομπάσκτετ προπονητή της Εθνικής μας ομάδας και το συσχετίζουμε με την απώλεια (δε γνωρίζουμε ακόμα αν είναι κλοπή, ληστεία, λάθος καταμέτρηση ή κάτι άλλο) του στρατιωτικού υλικού. Η αποτυχία της Εθνικής ομάδας μπάσκετ βεβαίως και συσχετίζεται με την απώλεια στρατιωτικού υλικού. Όμως την καίρια ευθύνη δεν την έχει ο προπονητής αλλά αυτός που επέλεξε τον προπονητή κι αυτός με τη σειρά του ευθύνεται για τους παίκτες και το σύστημα.
Πιο καθαρά “τι θέλει να πεί ο ποιητής”: Η απώλεια στρατιωτικού υλικού είναι συλλογική ευθύνη ήτοι ευθύνεται ο διαχειριστής, ο διοικητής, ο προϊστάμενος του διοικητή και πάει λέγοντας. Κυρίως όμως την ευθύνη την έχει εκείνος που διαχειρίζεται το όλο σκηνικό κι αυτός δεν είναι άλλος από τον πολιτικό προϊστάμενο. Βέβαια το σύστημα έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια και ο τρόπος που δουλεύει είναι συγκεκριμένος με πολλαπλές δικλείδες ασφαλείας, όπως ακριβώς γίνεται και στο μπάσκετ, όπου εκεί ο κύριος Βασιλακόπουλος, κοντά στα ογδόντα δε γουστάρει ν’ αλλάξει τίποτα.
Πάνω κάτω το ίδιο συμβαίνει και με τις ΕΔ. Κανείς δεν επιθυμεί ν’ αλλάξει τίποτα. Και το πιο παράξενο είναι πως αν κάποιος θελήσει να αναδιαμορφώσει κάτι, πέφτουν επάνω του όλοι για να το φάνε, όπως για παράδειγμα το ωραίο σκηνικό που ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα με τον ΥΦΕΘΑ και το Σώμα Υπαξιωματικών.
Κι αφού τελικά είπαμε, γράψαμε, “αγωνιστήκαμε” όλοι ενάντια στην άδικη, υποτιμητική και παράξενη αυτή απόφαση, δηλαδή πρόταση, δηλαδή ερώτηση προς τα Επιτελεία, τ’ αφήσαμε στην άκρη γιατί δεν έκανε πολλά κλικς πια κι ασχοληθήκαμε με τη Λέρο που έκανε περισσότερα!
Κι εκεί δώσαμε ρέστα: Ψάξαμε για τους ενόχους, τους βρήκαμε, τους στείλαμε στα δικαστήρια και τους καταδικάσαμε κιόλας. Κοινοποιήσαμε σε όλους που είναι το πολεμικό υλικό της ΔΥΚ, τον τρόπο που αυτό παραλαμβάνεται, την ακριβή θέση των αποθηκών (υπάρχει και σχετικό σχεδιάγραμμα για να τις βρει πιο εύκολα κάποιος αν θελήσει να πάρει κάτι ή να τις καταστρέψει). Τελείωσε; Όχι έχει κι άλλο. Μέχρι και σε έκτακτες κρίσεις Αρχηγών ΓΕ φτάσαμε για να βρεθούν κι άλλοι ένοχοι και να ριφθούν άπαντες στο πυρ το εξώτερον μαζί με τον Σκουρτόπουλο, τον προπονητή της Εθνικής ομάδας μπάσκετ και τον ΥΦΕΘΑ για το κακό που μας βρήκε!
Στο ερώτημα αν μπορούμε να σοβαρευτούμε η απάντηση είναι ΟΧΙ, σαν εκείνο του Ιωάννη Μεταξά. Γιατί; Διότι άλλος θα ξεβολευτεί, άλλος θα πάρει ουσιαστική ευθύνη κι άλλος θα χάσει τα κλικς. Για τέτοια είμαστε τώρα; Ας ξαναγυρίσουμε στην αυστηρή, κακόπιστη και ανούσια κριτική λοιπόν επί παντός επιστητού.
Ο ΥΦΕΘΑ δέχεται ήδη πόλεμο .Το ανησυχητικό ειναι οτι δεν κανει μερικές δηλώσεις “βομβες” ο κ.Αποστολακης, προκειμένου να στηρίξει κι αυτόν και το έργο του.Το οποιο,απ’τις αντιδρασεις,φαίνεται απολύτως αναγκαίο.
Σημαντικό σε οτιδήποτε σχετίζεται με την εθνική ασφάλεια πρέπει να ειναι η μη διαπραγμάτευση του τι ειναι πατριωτικό τι δεν ειναι.Θυμίζω την προσπάθεια Πατριδοκαπηλίας εκ μέρους τηςΧρυσης Αυγής.