Η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία σηματοδοτεί μια νέα εποχή στα Ελληνοτουρκικά.
Παράλληλα όμως αποτελεί και μια σημειολογική αναφορά στην πλήρη διαφοροποίηση των θέσεων του Αλέξη Τσίπρα και τη σαφή ιδεολογική του μετατόπιση σε μια ρεαλιστική και πιο αστική πολιτική πρακτική.
Οι επαναστατικές κορώνες εναντίον της ΕΕ, τα go home madam Merkel και οι λαϊκίστικες συμπεριφορές ανήκουν στο παρελθόν του Αλέξη Τσίπρα. Ένα παρελθόν που δεν του προσφέρει τίποτα απολύτως. Αντίθετα τον πληγώνει βαθιά, τόσο πολιτικά όσο και επικοινωνιακά. Πως όμως “μεταλλάχθηκε” ο Έλληνας Πρωθυπουργός από ανένδοτο ιδεοληπτικό αριστερό σε ρεαλιστή σοσιαλιστή πολιτικό;
Μια βασική παράμετρος είναι η εξουσία. Αυτή που πάση θυσία θέλησε να κρατήσει για ν’ αποδείξει την αξία του “πρώτη φορά αριστερά”. Η συμμετοχή του “παλιού” Γιάννη Δραγασάκη αλλά και οι ισορροπίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την απόρριψη των βαριδιών τύπου Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Σία, ήταν τα κλειδιά στη δύσκολη και περίπλοκη διαχείριση της εξουσίας από τον Αλέξη. Πέρα από τα συνειδησιακά και οικογενειακά συμπλέγματα που τον καθυστέρησαν στην αλλαγή του τρόπου που διαχειρίστηκε την εξουσία, υπήρχε και ο “χρήσιμος ηλίθιος” Πάνος Καμμένος.
Ο μέχρι πρότινος συμπαίκτης του Αλέξη στην κυβέρνηση πολλές φορές αναγκάστηκε να βάλει νερό στο κρασί του για να κάνει το κομμάτι του σαν Υπουργός Άμυνας. Αυτό του το κράταγε του Αλέξη και τώρα που πια χώρισαν (;) οι δρόμοι τους φαίνεται πολύ έντονα. Αλλά κι ο Αλέξης δεν ήταν ποτέ ευτυχισμένος από τον Πάνο Καμμένο που λειτουργούσε αυτόνομα και ενίοτε με βάση τη συναισθηματική του κατάσταση.
Η δεύτερη παράμετρος που έπαιξε ρόλο στη μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα ήταν ο χρόνος. Όσο πέρναγε ο καιρός τόσο καταλάβαινε τι μπορεί να κάνει. Η σαφής έλλειψη παιδείας και οι Κνίτικοι τακτικισμοί στους οποίους είχε μάθει τον περιόριζαν αισθητά στο να κατανοήσει την αξία του χρόνου. Όμως είναι αρκετά έξυπνος για να καταλάβει πως ο Πρωθυπουργός και ο θεσμικός του ρόλος έχει άλλες απαιτήσεις. Και προσπάθησε να προσαρμοστεί. Τα κατάφερε και λειτούργησε χωρίς να αναπαράγει ανοησίες στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Η ατάκα “we ate the camel and we left the tail”, οι βλακώδεις αντιδράσεις στο ίδρυμα Κλίντον και η χαζοχαρούμενη εμμονή με τη γραβάτα του έχουν προκαλέσει σημαντική επικοινωνιακή ζημιά, τόσο στον ίδιο όσο και στον τόπο. Οφείλει, και φαίνεται πως το καταφέρνει, να δει τη μεγάλη εικόνα.
Υπάρχουν κι άλλα που μπορούμε να βάλουμε στο κάδρο, όπως η λαχτάρα του να μιλάει σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο καημός του να στηρίζει οποιαδήποτε αριστεροφανή βλακώδη εκδήλωση, η πίεση από πρώην κολλητούς τύπου Καρανίκα να τους “φτιάξει” και πάει λέγοντας. Τα διαχειρίστηκε λάθος στην αρχή αλλά φαίνεται να μαθαίνει σιγά σιγά. Κι αυτό είναι θετικό και για τον ίδιο αλλά και για τον τόπο.
Από την άλλη πλευρά η αυτοπαγίδευση του Κυριάκου Μητσοτάκη στους μηχανισμούς της ΝΔ αλλά και στις Βαρωνείες της παραδοσιακής δεξιάς, αυτές που ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπάθησε να καταστρέψει, είναι προφανής. Αντί να ασκεί αντιπολίτευση με πολιτικούς όρους ασκεί αντιπολίτευση με επικοινωνιακές ρουκέτες και μικροπολιτικά έως κουτσομπολίστικα κριτήρια. Βέβαια τα δικά του βαρίδια τύπου Άδωνι και Σπυράκη δεν θα τα καθαρίσει εύκολα, μάλλον αυτά θα τον καθαρίσουν αν συνεχίσει έτσι.
Ο Αλέξης έχει πάρει φόρα να κάνει την ανατροπή, αλλά δεν είναι ακόμα σίγουρος για το αν έχει σωστή κατεύθυνση. Βλέπετε οι ιδεοληψίες και τα απωθημένα πάντα αντιστρατεύονται τη λογική και το ρεαλισμό. Ας πούμε, αν ο Αλέξης φορέσει γραβάτα στην επίσκεψη στην Άγκυρα και κάνει το σταυρό του στην Αγία Σοφία, αυτό θα είναι το πλήρες στοιχείο απόδειξης της ολοκληρωτικής μετάλλαξής του. Το ερώτημα είναι αν μπορεί. Μάλλον όχι. Κι αυτό είναι το σημειολογικό στοιχείο που αποδεικνύει πως ούτε σπουδαίος πολιτικός είναι ούτε και έχει τη δυνατότητα να γίνει κι ας φαντασιώνεται πως είναι η μετεμψύχωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Απλά και τσεκουράτα.
