Γράφει ο Νικόλαος Λαδιανός δημοσιογράφος στην ΕΡΤ3
Η Γλώσσα είναι τόσο ισχυρή. Πολλές φορές οι απλοί άνθρωποι, στην καθημερινότητα τους δεν το αντιλαμβάνονται.
Και προσέξτε: Η Γλώσσα, τα λεκτικά σχήματα, δεν εκφράζουν απλώς συναισθήματα ή επίπεδο Πολιτισμού. Ούτε ο Πολιτισμός μόνος του δημιουργεί το επίπεδο ή την διαφοροποίηση της Γλώσσας. Υπάρχει δυναμικά και η αντίστροφη λειτουργία: Η Γλώσσα δημιουργεί Πολιτισμό, δημιουργεί Έννοιες, δημιουργεί Καταστάσεις, συνειδητές και υποσυνείδητες…
Γιατί τα γράφω αυτά? Για τον εξής απλό (και σύνθετο ταυτόχρονα) λόγο:
Από το 1974 και μετά, για πολλούς λόγους, έχουμε συνηθίσει ως Έθνος σε μια Γλώσσα Ηττοπάθειας έναντι της Τουρκίας! Οι διατυπώσεις, τα λεκτικά σχήματα που χρησιμοποιούμε, οι απλές λέξεις, οι επιθετικοί και κατηγορηματικοί προσδιορισμοί, τα πάντα στις εκφράσεις μας αποπνέουν έναν θλιβερό “μικροϊδεατισμό” (στον άλλο πόλο του “Μεγαλοϊδεατισμού”).
Αυτό είναι σαφές σε όλες τις εκφράσεις, τις διατυπώσεις, τις εκδηλώσεις μας. Στη γλώσσα της Διπλωματίας, της Πολιτειακής και Πολιτικής ηγεσίας, στη γλώσσα των ΜΜΕ (κυρίως εκεί!!) κάθε μορφής έντυπων, τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών, διαδικτυακών.
Αρκεί να διαβάσουμε, μέσα σε ένα οποιοδήποτε 24ωρο, τους τίτλους Δελτίων Ειδήσεων ή “ενημερωτικών ιστοτόπων”, γεωστρατηγικού ή άλλου περιεχομένου…
Τίτλοι, κλασσικοί και ξύλινοι, όπως “Αυξάνεται η τουρκική προκλητικότητα”, “Πώς θα αντιμετωπίσουμε την τουρκική επιθετικότητα?”, “Χωρίς τέλος οι προκλήσεις του Ερντογάν”, “Η Τουρκία παραβιάζει κατάφωρα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα”…
Δεν συμπεριλαμβάνω, βεβαίως, τα συνεχή άρθρα ή ρεπορτάζ, που δημοσίως και προκλητικά, αποδέχονται, επαναλαμβάνουν και ενισχύουν μία δήθεν μοιραία παντοδυναμία, άρα και επικράτηση, υπό όλες τις συνθήκες, της απέναντι πλευράς. Σε όλους τους τομείς. Στα συγκεκριμένα άρθρα και ρεπορτάζ, αυτό γίνεται με επιχειρηματολογία -είτε λογική είτε υπερβατική- εκτός από την επιλογή απλών λέξεων.
Έχουμε τόσο πολύ ενσωματώσει στην ίδια την υπόστασή μας την έννοια της θυματοποίησης, και μέσω της καθημερινής γλώσσας, που τείνουμε να πάσχουμε από ένα ιδιόμορφο “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”.
Να μην μπορούμε, δηλαδή, να ζήσουμε δίχως την Αίσθηση και την Ταυτότητα του Θύματος! Τόσο, που όταν -σε σπάνιες περιπτώσεις- κάποιοι δικοί μας στρατιωτικοί ηγέτες, πολιτικοί ή αναλυτές μιλήσουν σε σκληρή, επιθετική, κυριαρχική γλώσσα, να μας πιάνει κάποιου είδους δέος ή αμηχανία..!
Όταν, λοιπόν, έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει ακόμη και σε μια συγκεκριμένη εκφορά του λόγου, φαντασθείτε πόσο πιο δύσκολο είναι να αναπτύξουμε μια πραγματικά ισχυρή, διεκδικητική επιχειρηματολογία, μία επιθετική και εξωστρεφή λογική σε όλους τους σχεδιασμούς μας. Είτε επί χάρτου είτε επί του πεδίου…
