Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Το Κίεβο είναι αποσβολωμένο από την άρνηση του Προέδρου Μπάιντεν στο αίτημά του -πρώτη φορά μετά την έναρξη του Πολέμου- να εγκατασταθούν πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς στο έδαφός του. Η Ρωσία δήλωσε, μετά την άρνηση της Ουάσιγκτον να εγκαταστήσει πυραυλικό σύστημα στην Ουκρανία, ότι ήταν μια “ώριμη απόφαση”.
Αν ο Ζελένσκι, εδώ και 3 χρόνια που είχε επανεκλεγεί πρόεδρος του Κράτους του η μόνη επαφή που είχε με τον Θουκυδίδη, ήταν ίσως, το ανέβασμα μίας ιστορικής παράστασης, αλλά και πάλι ως κωμικός ηθοποιός, το πιθανότερο ήταν να γνώριζε μόνο τον Αριστοφάνη (άσχετα και αν εκεί δεν αντιλαμβανόταν το νόημα των κωμωδιών του μεγάλου Έλληνα σατιρικού). Σημειωτέον, οι Ιππείς του Αριστοφάνη θα του πήγαιναν γάντι, αν καταλάβαινε το νόημά τους), δεν του φταίει κανείς!!!!.
Όφειλε να προστατεύσει το λαό του, αφού γνώριζε ότι το Κράτος του ήταν μια περιοχή απορρόφησης των κραδασμών της Διεθνούς Διπλωματίας, μια και οι Συνθήκες κατάπαυσης του πυρός που συνομολογήθηκαν το 2014 και 2015 αυτό αποδείκνυαν, παρέχοντας το κλειδί των αποφάσεων ουσιαστικά στη Ρωσία. Σύρθηκε στο άρμα της αμερικανικής πολιτικής (ας έβλεπε τουλάχιστον ο φίλος του Ερντογάν πώς ελίσσεται και εξισορροπεί ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία), η οποία το μόνο που επιδίωκε ήταν να κατισχύσει ενεργειακά, με την πώληση του δικού της LNG σε ΕΕ και επίσης αυτή, ως μοναδική υπερδύναμη, να αποφασίσει για τους νέους αγωγούς φυσικού αερίου. Γι’αυτό και σταμάτησε τους NordStream 2 και EastMed, αφού ήταν αγωγοί που το αμερικανικό κράτος δεν είχε άμεση εμπλοκή.
Εννοείται τώρα, ότι αφού ανακατεύτηκε η τράπουλα σε εκείνη την περιοχή, τώρα η Αμερική περνάει δύσκολα με τον Γάλλο στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, γιατί ο Μακρόν δεν θα κάνει άλλο τη χάρη στον Μπάιντεν να είναι και ο ενεργειακός κυρίαρχος στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ παίρνουν το βλέμμα τους από τη ρωσική αυλή, και το μεταθέτουν στη δική μας γειτονιά που έχουν να κάνουν και με μία Γαλλία.
Και ειδικά στη δική μας γειτονιά είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα και η επίλυση της εξίσωσης, με έρεισμα την ενεργειακή κατίσχυση, γιατί αυτονόητο είναι, ότι εδώ υφίσταται άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε περίπτωση κρίσης στην περιοχή μας. Η Αμερική δείχνει ότι έχει τελειώσει για αυτήν ο Πόλεμος στην Ουκρανία από την στιγμή, που αφενός επανέφερε το Παλαιστινιακό στο προσκήνιο, αποδεικνύοντας τη μεταστροφή της στις πολιτικό-διπλωματικές επιδιώξεις της, που αλλάζουν γεωγραφικό χώρο, αφετέρου άνοιξε το ζήτημα ένταξης στο ΝΑΤΟ δύο σκανδιναβικών χωρών, πολιτικής σημασίας για τη Ρωσία, προκειμένου την τελευταία να την έχει σε εγγρήγορση.
Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, είναι αν η Αμερική ήταν η κερδισμένη της Κρίσης αυτής. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα πούνε ότι ήταν η μόνη νικήτρια του Πολέμου στην Ουκρανία ήταν όντως αυτή.
Όμως ας μην βιαστούμε να στέψουμε το νικητή. Η Γαλλία μέχρι τα τέλη Ιουνίου (σε λίγες ημέρες έχει βουλευτικές εκλογές) έχει την Προεδρία της ΕΕ. Και όχι, στη Σύνοδο Κορυφής που εξελίσσεται από χθες στις Βρυξέλλες, δεν θα δούμε κάτι θεαματικό. Ο Γάλλος απλά σφιγομετρεί, ως φαίνεται, προθέσεις και επιδιώξεις των εταίρων για την επόμενη μέρα του Πολέμου στην Ουκρανία.
Χθες, οι 27 χώρες συμφώνησαν για εμπάργκο του 90% του ρωσικού πετρελαίου. Και θα πει κάποιος, μα πώς το κατάφεραν με έναν Όρμπαν αμετακίνητο; Πολύ απλά η απόφαση που πάρθηκε, εκφράζει αναποφασιστικότητα και διλημματική προσέγγιση του ζητήματος. Αν τα κράτη που έχουν άμεση εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, αντιμετωπίσουν πρόβλημα στην ενεργειακή τους ασφάλεια, η κυρία φον ντερ Λάιεν είπε ότι η ΕΕ θα επανεξετάσει το θέμα, ο κ. Μισέλ μίλησε για μέτρα που θα ληφθούν για την προστασία του εφοδιασμού τους και η ίδια η Γερμανία πήρε παράταση αποδέσμευσης μέχρι το τέλος του χρόνου. Εν ολίγοις, κάθε άλλο παρά αποδεικνύει ότι η ΕΕ περιθωριοποιεί τη Ρωσία, αντίθετα με μια “βιτρίνα” κυρώσεων/μη κυρώσεων ρίχνει την μπάλα στην εξέδρα.
Το θέμα είναι, ότι η Κρίση στην Ουκρανία, μεταφέρεται στο ίδιο το ΝΑΤΟ, κι αυτό είναι πρόβλημα. Κάτω από το πλαίσιο αυτό πρέπει να ιδωθεί, και κυρίως από εμάς ως Ελλάδα, η επόμενη μέρα του ουκρανικού πολέμου. Γιατί τα ενεργειακά στη ΝΑ Μεσόγειο χτυπούν τον κώδωνα κινδύνου στο ΝΑΤΟ. Οι τέσσερεις άμεσα εμπλεκόμενες χώρες στα ενεργειακά της περιοχής, είναι συμμαχικές χώρες. Και μπορεί οι δύο μεγάλες να συμπεριφέρονται ως άσπονδες φίλες, όμως οι δύο μικρότερες είναι εχθρικά κράτη μεταξύ τους, παρά το περίβλημα της συμμαχικότητας.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
