Του Βασίλειου Ρέπα, Αντιστράτηγου ε.α.
1. Η ιστορία πάντα γρηγορούσα, ώστε να διδάσκει και να κατευθύνει τις ενέργειες και τις συμπεριφορές μας, στο παρόν και στο μέλλον, για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
2. “Το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού”. Η φράση αυτή ανήκει στον αρχαίο Έλληνα ποιητή, Μένανδρο και μεταφράζεται ως: “το να κάνει κανείς το ίδιο λάθος δύο φορές δεν είναι γνώρισμα σοφού άνδρα.” Και εγώ θα έλεγα το ίδιο λάθος δύο φορές δεν είναι γνώρισμα χώρας με σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική και ότι στην ιστορία τα γεγονότα μπορεί να μην επαναλαμβάνονται αυτά καθ’ εαυτα σαν γεγονότα αλλά η σχέση αιτίου αποτελέσματος είναι διαχρονική και πάντα επικαιρη.
3. Η Τουρκία για την υλοποίηση των σχεδίων της της αναθεωρητικής/ επεκτατικής πολιτικής ως «Επιτήδειος Κατακτητής», εφαρμόζει διαχρονικά τέσσερις βασικές αρχές της στρατηγικής, Εκλογή Εθνικού στόχου, εμμονή στην επίτευξή του, παραπλάνηση του αντιπάλου και μηδενικό ρίσκο με εκμετάλλευση της Διεθνούς συγκυρίας και των σφαλμάτων και αδυναμιών αντιπάλου και με αιχμή του δόρατος την τελευταία.
4. Αμάρτημα 1ο και εύχομαι και το τελευταίο. Η Απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο.
α. Μετά την απορριψη, το 1964, από το Μακάριο, του 2ου σχεδίου Άτσεσον, του οποίου βασική πρόνοια ήταν «η ένωση του νησιού με την Ελλάδα με παραχώρηση 5% του εδάφους της Κύπρου στην Τουρκία, αυτή τη φορά υπό καθεστώς εκμίσθωσης για 50 έτη και με τα δικαιώματα αυτοδιοίκησης των Τουρκοκυπρίων μειωμένα», έπεσαν σαν ιδέα και άρχισαν να προετοιμάζονται, απο πλευράς Αμερικανών και Βρετανών το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τις πολιτικές ακροβασίες, του Αρχιεπισκόπου με την Σοβιετική Ένωση και τους Αδεσμεύτους, καθως βρισκόμαστε στο 1964, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου με την κρίση της Κούβας, όταν η Ανθρωπότητα έφτασε πολύ κοντά στο κατώφλι του πυρηνικού ολέθρου και από πλευράς Τουρκίας η εισβολή για κατάληψη και κατοχή του 40% της Μεγαλονήσου. «Γίνονταν σκέψεις και εισηγήσεις, η πρόταση, εφόσον την απέρριπτε ο Μακάριος, να εφαρμοσθεί μετά από την εκδήλωση πραξικοπήματος και ανατροπής του Μακαρίου». (Χριστδουλιδης 2009 σελ 160).
β. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν διέθετε Στρατό στο τέλος του 1963. Το Σύνταγμα προέβλεπε μικτό Στρατό 2000 ανδρών, ο οποίος δεν συγκροτήθηκε ποτέ, λόγω διαφωνιών και αρνησικυρίας του Τουρκοκυπρίου Υπουργού Αμύνης. Στην Κύπρο στάθμευαν, βάσει των συμφωνιών, Ζυρίχης- Λονδίνου, η Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) και η Τουρκική Δύναμη Κύπρου (ΤΟΥΡΔΥΚ), δυνάμεως 950 και 650 ανδρών αντιστοίχως, που ήταν και τα μοναδικά συγκροτημένα στρατιωτικά τμήματα στο νησί.
γ. Μετά από τρία χρόνια προβληματικής λειτουργίας του Κυπριακού Κράτους, στις 30 Νοεμβρίου του 1963 και εν μέσω ακυβερνησίας στην Ελλάδα, χωρίς καμιά συνεννόηση με την Ελλαδική πολιτική σκηνή, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος πρότεινε την αναθεώρηση του Κυπριακού Συντάγματος σε 13 σημεία. Με την κίνηση αυτή, ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε την αφορμή που ανέμενε η Τουρκοκυπριακή πλευρά για να δημιουργήσει κλίμα όξυνσης ώστε να αναδειχθεί ο ρόλος της Τουρκίας ως «προστάτιδος» των Τουρκοκυπρίων. Γνωρίζουμε πλέον πως ο Αρχιεπίσκοπος έπεσε στην παγίδα των Βρετανών που τον «ενεθάρρυναν» σ αυτό μέσω του Ύπατου Αρμοστή, οδηγώντας τον σε ένα μεγάλο λάθος, που θυμίζει την παγίδευση πολλών ηγετών αργότερα από τις «Μεγάλες Δυνάμεις». Η πολιτική κρίση που προέκυψε από την άρνηση των Τουρκοκυπρίων να συζητήσουν τις προτάσεις, εξελίχθηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες σε «θερμή» σύρραξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η Τουρκία παρενέβη και απείλησε με χρήση στρατιωτικής βίας για την «προστασία» της Τουρκοκυπριακής μειονότητας.
δ. Την Άνοιξη του 1964, από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, εστάλη στο Νησί, “μυστικά” η Ελληνική Μεραρχία Κύπρου (8,500 χιλιάδες άνδρες, 3 συντάγματα πεζικού, 2 μοίρες καταδρομών και 2 ίλες αρμάτων), για να διασφαλίσει την άμυνα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία κλυδωνιζόταν από τις διακοινοτικές ταραχές του χειμώνα 1963-64, την de facto διχοτόμηση του νησιού και τις τουρκικές απειλές για στρατιωτική επέμβαση.
ε. Η Μεραρχία πήγε «μυστικά» στην Κύπρο, και το εγχείρημα δεν πρέπει να έγινε αντιληπτό από τους Τούρκους, καθόσον δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει πως μία χώρα, που απειλεί με στρατιωτική επέμβαση, δέχεται αδιαμαρτύρητα τη στρατιωτική ενίσχυση του στόχου των απειλών της. Σίγουρα όμως, η συγκρότηση και η κάθοδος της Μεραρχίας έγινε εν γνώσει και με τις «ευλογίες» των Βρετανών και Αμερικανών. Είναι σίγουρο πως η παρουσία ενός ισχυρού Ελλαδίτικου σχηματισμού στην Κύπρο ήταν συμβατή με τα συμφέροντα του Δυτικού κόσμου που δεν έβλεπε με καλό μάτι τις πολιτικές ακροβασίες του Αρχιεπισκόπου με την Σοβιετική Ένωση και τους Αδεσμεύτους καθως βρισκόμαστε στο 1964, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου με την κρίση της Κούβας.
στ. Τον Νοέμβριο του 1967, συνέβησαν τα γεγονότα της Κοφίνου που έμελλε να σφραγίσουν την τύχη της Κύπρου. Η Εθνική Φρουρά διατάχθηκε να συνδράμει την Αστυνομία στην περιοχή Κοφίνου – Αγ. Θεοδώρων, όπου ένοπλοι Τουρκοκύπριοι «απαγόρευαν» με πυρά και φυσικά εμπόδια τη διέλευση αστυνομικών περιπόλων. Σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε μία στρατιωτική επιχείρηση στις 15 Νοεμβρίου 1967, η οποία κατέληξε σε ευρείας έκτασης επεισόδιο με 2 νεκρούς από ελληνικής πλευράς και 22 νεκρούς Τουρκοκυπρίους, κάποιοι από τους οποίους ήταν άμαχοι. Από ελληνικής πλευράς διαπράχθηκαν ακρότητες, απόλυτα αδικαιολόγητες, ιδίως για επιχείρηση συντεταγμένου τμήματος.
ζ. Η αντίδραση της Τουρκίας ήταν άμεση. Πέραν των διπλωματικών ενεργειών, απείλησε με άμεση στρατιωτική επέμβαση στέλνοντας πολεμικά πλοία πέριξ της Κύπρου ενώ τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη πετούσαν συνεχώς πάνω από τη Λευκωσία. Εστάλη τελεσίγραφο στην Ελλάδα, ενώ οι δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων ήταν εμπρηστικές και τα καθημερινά συλλαλητήρια στις τουρκικές πόλεις απαιτούσαν πολεμική σύρραξη με την Ελλάδα.
η. Η Washington έστειλε τον Σάυρους Βάνς στην περιοχή για να αποσοβήσει τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο, ενώ ο Στρατηγός Γρίβας ανακλήθηκε στην Αθήνα. Η κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στην πίεση των ΗΠΑ, διόρισε στις 20 Νοεμβρίου Υπουργό Εξωτερικών τον Π. Πιπινέλη, από τους «Ηρακλείς» του «Ατλαντισμού» στην Ελλάδα και εμβληματική μορφή του ελληνικού ενδοτισμού.
θ. Η Τουρκία επικαλούμενη τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδινου απαίτησε φορτικά την απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο και ο Πιπινέλης το αποδέχθηκε αμέσως, ενώ τελικά το αποδέχθηκε και η κυβέρνηση Συνταγματαρχών. Οι παραστάσεις του πρέσβη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα Ν. Κρανιδιώτη προς τον Π. Πιπινέλη, και το αίτημά του για παραμονή της Μεραρχίας και ενίσχυση των δυνάμεων στην Κύπρο, ουδέν αποτέλεσμα έφεραν. Η κυβέρνηση των Συνταγματαρχών αποδέχθηκε το τουρκικό τελεσίγραφο σχετικά γρήγορα και μέχρι τέλους Νοεμβρίου είχε ήδη συμφωνήσει να αποσύρει τη Μεραρχία.
Ο Π. Πιπινέλης φέρεται να επιχειρηματολογεί σε διάφορες φάσεις των διεργασιών, και απέναντι σε διαφορετικούς συνομιλητές, υπερ της απόσυρσης της Μεραρχίας. Τα επιχειρήματα που επιστρατεύει εκείνες τις ημέρες είναι η πάση θυσία αποφυγή ελληνοτουρκικού πολέμου επειδή θα καταρρεύσει το ΝΑΤΟ και η εξοικονόμηση οικονομικών πόρων, μιάς και η στάθμευση της Μεραρχίας στην Κύπρο ήταν πολυδάπανη. Αποτέλεσμα η Κύπρος να ευρεθεί αμυντικά ανοχύρωτη και εξασθενημένη κατά την εισβολή το 74.
ι. Είναι βέβαιο πως, από κάποιο χρονικό σημείο και μετά, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και η περί την ισχυρή προσωπικότητά του, Κυπριακή πολιτική elite, άρχισε να βλέπει με δυσαρέσκεια την παρουσία μίας ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, την οποία δεν ήλεγχε και την οποία θεωρούσε περισσότερο ως εν δυνάμει εργαλείο πραξικοπηματικής επιβολής λύσεων, στις οποίες θα ήταν αντίθετη. Επί πλέον, για το πάντα ισχυρό στην Ελληνοκυπριακή κοινωνία και ακραιφνώς φιλοσοβιετικό ΑΚΕΛ, η Ελλάδα ήταν κυρίως μία ΝΑΤΟική χώρα και άρα η παρουσία της Μεραρχίας ήταν «κόκκινο πανί».
5. Αποστρατικοποίηση Νήσων Αιγαίου.
α. Η Τουρκία πιστή στην αρχή του μηδενικού ρίσκου και την εκμετάλλευση της Διεθνούς συγκυρίας και των σφαλμάτων και αδυναμιών αντιπάλου, για την επίτευξη των στόχων της στο Αιγαίο, που αναφέρθηκα σε ανάρτηση, στις 26 Ιουν, με τιτλο “Στρατηγική Τουρκίας σε Βάρος της Ελλάδος,” απαιτεί λυσσωδως την αποστρατικοποίηση των νήσων του Αιγαίου.
β. Ο σουλτάνος Λυσσομανει για τον αφοπλισμό των νησιών και εγείρει απαίτηση αποστρατικοποίησης, μετά από 100 και 75 χρόνια αντίστοιχα από την υπογραφή των αντίστοιχων συνθηκών, των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, διότι με τα νησιά εξοπλισμένα, για τους λόγους που ανέφερα σε ανάρτησή μου στις 01 Ιουν με τίτλο “Γιατί ο Σουλτανος Λυσσομανει για την Αποστρατικοποίηση των Νήσων του Αιγαίου”, το δόγμα της “γαλάζιας πατρίδας” πάει περίπατο και μένει στα χαρτιά σαν ευσεβής πόθος και όνειρο θερινής νυκτός.
γ. Ο Τούρκος διεθνολόγος αντιπτέραρχος εν αποστρατεία και στρατιωτικός σύμβουλος του σουλτάνου, Ερντογάν Καρακούς, υποστηρίζει,«με στρατιωτικοποιημένα τα ελληνικά νησιά, το τουρκικό πολεμικό ναυτικό δεν μπορεί να επιχειρήσει στο Αιγαίο». Και κατά συνέπεια πάει περίπατο το δόγμα “της γαλάζιας πατριδας.”
Συμπεράσματα
α. Αγαπητοί μου πολιτικοί, όλων των κομμάτων και των παρατάξεων, οικονομική ελίτ της χώρας, ιδεολόγοι του κατευνασμού και του ενδοτισμου, οπαδοί του “βουτύρου αντί για κανόνια” και του νέου δόγματος “η άμυνα της πατρίδος δεν είναι αυτοσκοπός,” τυχόν ιδέα και όχι απόφαση για αποστρατικοποίηση των νήσων, που θα περάσει από το μυαλό σας, όχι δις εξαμαρτείν είναι αλλά έγκλημα εσχάτης προδοσίας.
β. Στην Ιστορία τα γεγονότα δεν επαναλαμβανονται αυτά καθ’ εαυτα αλλά η σχέση αιτίου αποτελέσματος παραμένει αναλλοίωτη επίκαιρη και διαχρονική.
γ. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο η ισχύς των όπλων και ο φόβος των συνεπειών που η χρήση τους επιφέρει, μπορούν να λειτουργήσουν ως αποτροπή και ως φραγή σε αλυτρωτικές και αναθεωρητικές βλέψεις, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από λαούς που στο διάβα των αιώνων έχουν επιδείξει μόνο γενοκτονίες, καταστροφές, εκκαθαρίσεις και ξεριζωμούς.
δ. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αλλα λάθη από μέρους μας και από κανέναν.
ε. Η αιχμή του δόρατος και πυρήνας της αμυντικής ισχύος, κάθε χώρας, είναι οι ένοπλες δυνάμεις, αλλά η αποφασιστική και δεδηλωμένη βούληση του συνόλου του λαού της και κυρίως του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας, όλων των κομμάτων ανεξαιρέτως και των ΜΜΕ (έντυπων, ηλεκτρονικών και διαδικτυακών), να υπερασπιστούν την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα που απορρέουν από αυτην, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, αποτροπής πολέμου και παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης.
στ. Si vis pacem, para bellum (Αν θέλεις ειρήνη, προετοίμαζε πόλεμο. (Ιούλιος Καίσαρας).
Περισσότερα άρθρα από τον Βασίλειο Ρέπα:
