Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης *
Πολλές φορές έχω στηλιτεύσει, τόσο την εξωφρενική στάση ορισμένων δημοσιολογούντων που παραπέμπει κατευθείαν σε ενδοτισμό και δυνητική απώλεια εθνικής κυριαρχίας, όσο και την ανεύθυνη στάση ορισμένων που έχουν άγνοια της διεθνούς πολιτικής και προτρέπουν σε κινήσεις τις οποίες η χώρα δεν μπορεί να στηρίξει στην παρούσα φάση.
Αυτό που απαιτείται είναι να βρεθούμε σε σύντομο χρονικό διάστημα σε θέση να υποστηρίξουμε τα εθνικά συμφέροντα και τα εθνικά δίκαια με αδιαμφισβήτητη ισχύ που ουδείς θα δύναται να αγνοήσει.
Πρώτιστο μέλημα είναι η αλλαγή νοοτροπίας αυτό που ονομάζεται στρατηγική κουλτούρα.
Η χώρα μετά από δύο δεκαετίες επενδύει ξανά στην ισχύ έστω και με ανορθόδοξο τρόπο, με τα διαχρονικά προβλήματα στον σχεδιασμό και τις πεπαλαιωμένες νοοτροπίες που αλλάζουν με πολύ αργό ρυθμό, ακατάλληλο για την εποχή που διανύουμε.
Υπάρχουν δημοσιολογούντες που δεν θέλουν να αλλάξει η νοοτροπία της κακομοιριάς, της μειονεξίας των συμπλεγμάτων κατωτερότητας και της δειλίας. Θέλουν να συνεχίσει η χώρα να διακατέχεται από ένα πνεύμα επαιτείας για τη δική της ασφάλεια αγνοώντας ταυτόχρονα τη πραγματική φύση των συμμαχιών.
Σ’ αυτό το πλαίσιο φθάνουν στο σημείο να υιοθετούν τη λογική του Ακάρ, να λένε ότι οι εξοπλισμοί της χώρας είναι μάταιοι και ότι η Τουρκία νομοτελειακά θα καταστεί ηγεμονική περιφερειακή δύναμη.
Τους αξίζει ο παρακάτω λόγος της κορυφαίας Μάργκαρετ Θάτσερ:
“Φαίνεται πως μυρίζω τη δυσωδία του κατευνασμού στον αέρα”..
ΥΓ1: Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν καριέρα όντες δειλοί και συμπλεγματικοί εξυπηρετώντας αφηγήματα αλλότρια ως προς το εθνικό συμφέρον.
Ενώ παρουσιάζονται ρεαλιστές και ορθολογικοί στον δημόσιο διάλογο, είναι κατ’ ουσίαν Ενδοτικοί (διαστρεβλώνοντας τον ρεαλισμό) και Ανορθολογικοί καθώς αγνοούν (σκοπίμως) την ορθολογική πτυχή της εσωτερικής εξισορρόπησης ενώπιον μιας στρατιωτικής απειλής.
Προσέξτε: Δεν υποστηρίζουν καν το λογικό και προφανές επιχείρημα ότι η χώρα πρέπει να ενισχύσει τις ΕΔ εφόσον αντιμετωπίζει στρατιωτική απειλή εξ Ανατολών. Αντιθέτως τάσσονται αναφανδόν υπέρ μιας σύμπραξης με την επιθετική γείτονα, ενώ είναι προφανέστατη τόσο η επεκτατική επιδίωξη του επιβουλέα εξ Ανατολών, όσο και το τι θα σημαίνει μια αποδοχή των τουρκικών όρων.
Αποτελούν αυτοί οι εκφυλισμένοι άνθρωποι τον ορισμό του ραγιά και δη του ξιπασμένου ραγιά αυτού που πιθηκίζει έναν ψευδή φιλοευρωπαϊσμό προσπαθώντας να κρύψει τη γύμνια του καθώς διακατέχεται από κόμπλεξ έναντι των ευρωπαίων εταίρων, αυτού που είναι ένας δειλός επαίτης που αρέσκεται σε επαίνους της στιγμής και ανέξοδα “φιλικά” χτυπήματα στη πλάτη από ευρωπαίους συνδαιτημόνες του, ενώ η εκτίμηση αυτών προς τον ίδιο είναι ανύπαρκτη.
ΥΓ 2: Ο Ίων Δραγούμης έγραψε σχετικά με το ποιόν του ραγιά:
Περισσότερα άρθρα από τον Κωνσταντίνο Λαμπρόπουλο:
ΑΠΟΨΕΙΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
*Ανάρτηση στο facebook
