Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς, Συνταγματάρχης ε.α.
Μπορεί όλοι μας να εστιάζουμε στον μικρόκοσμο μας, αυτόν της πανδημίας και των περιορισμών, λόγω κορονοϊού, αλλά την ίδια στιγμή ο κόσμος γύρω μας αλλάζει.
Κι ευτυχώς, φαίνεται, ότι δεν μένουμε πίσω, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αδράνειας και απραξίας.
Οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, δείχνουν, αν μη τι άλλο, στην Τουρκία, ότι απέναντι της, υπάρχει κάποιος που αντιδρά.
Αντιδρά στη λαθρομετανάστευση. Κινητοποιεί την, αιωνίως «κοιμωμένη» ΕΕ. Κάνει διμερείς συμφωνίες για οριοθέτηση της ΑΟΖ με γειτονικά κράτη. Κάνει σημαντικούς εξοπλισμούς που προβληματίζουν τη γείτονα και μάλιστα εν μέσω πανδημίας. Αντιμετωπίζει την τουρκική επιθετικότητα στην Αν. Μεσόγειο.
Εμείς οι προερχόμενοι από τις ΕΔ, ίσως θα επιθυμούσαμε μια ακόμα περισσότερο δυναμική αντιμετώπιση της Τουρκίας. Ωστόσο κάτι κινείται κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Ιδιαίτερα η ίδια η Τουρκία, που προσπαθεί εναγωνίως και με κάθε τρόπο και πέρα από κάθε διπλωματική αβρότητα, να διαχωρίσει την Ελλάδα και τα ελληνοτουρκικά από τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο κόσμο.
Νομίζω ότι μετά από πολύ καιρό, τα πάμε καλά και στριμώχνουμε τον αντίπαλο, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, φυσικά.
Αλλά κάτι κάνουμε.
Για αυτούς που θα σπεύσουν να με κατακρίνουν λέγοντας πως όλα αυτά τα λέω λόγω της υποστήριξής μου σε μια «δεξιά» κυβέρνηση, έχω να πω το εξής.
Ειλικρινά πιστεύω πως ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεισέφερε με τον τρόπο του σε αυτή την προσπάθεια.
ΝΑΙ. Όπως το ακούτε!
Πώς;
Με τη συνθήκη των Πρεσπών.
Μπορεί η ψυχή μας, να επαναστατεί και να αδυνατούμε, πολλοί από εμάς, να αποδεχτούμε την πραγματικότητα αυτής της συνθήκης, αλλά η πικρή (ΠΟΛΥ ΠΙΚΡΗ) αλήθεια, είναι, ότι αν δεν είχε γίνει, τώρα θα υπήρχε ένα τεράστιο αγκάθι στις σχέσεις μας με την ΕΕ και τις ΗΠΑ, που θα δυσκόλευε διαρκώς τις προσπάθειές μας στα ελληνοτουρκικά.
Η πραγματικότητα δεν είναι πάντα αυτή που θα θέλαμε. Δεν είναι πάντα συμβατή με την ηθική. Δεν μας ικανοποιεί ποτέ στο 100%.
Αλλά πρέπει να επιβιώσουμε, να προχωρήσουμε και, σίγουρα, στο τέλος της ημέρας, να μην είμαστε οι χαμένοι.
Οψόμεθα…
