Η καυτή πατάτα της Αναδιοργάνωσης των Ενόπλων Δυνάμεων

Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν αναδιοργανωθεί σχεδόν 7-8 φορές. Σε κάθε περίπτωση καμία από αυτές τις αναδιοργανώσεις δεν τολμάει ούτε κατ’ όνομα να τιμήσει το θόρυβο που έγινε γι’ αυτές. Το μέγα σφάλμα σε κάθε αναδιοργάνωση άκουγε στο ίδιο όνομα: Πολιτικό κόστος.

Εδώ και οκτώ χρόνια βιώνουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση στα δημόσια οικονομικά της χώρας. Μια κατάσταση που μας έφερε αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό, με νοοτροπίες, ασυδοσία, βλακεία και κουτοπονηριά. Θεωρήσαμε πως μπορούμε να τη βγάζουμε πάντα καθαρή σαν κράτος (γιατί σαν έθνος τα καταφέρνουμε) και να υπεκφεύγουμε με ευελιξία όταν έρθουν τα δύσκολα. Έχοντας ξεχάσει εθνικές και οικονομικές καταστροφές του παρελθόντος, το πολιτικό σύστημα θεώρησε εύκολη τη διαφυγή από το στενό κλοιό των τεχνοκρατών – δανειστών, με φτηνά επικοινωνιακά κολπάκια.

Δυστυχώς όμως αυτοί που παίζουν με τα νούμερα δε γνωρίζουν την έννοια της “πολιτικής λύσης”. Η επιβολή της πλέον σκληρής κηδεμονίας στα δημοσιονομικά της χώρας από την ΕΕ και το ΔΝΤ έγινε γιατί το πολιτικό σύστημα έβλεπε (και συνεχίζει να βλέπει) τη δική του επιβίωση πάνω και πέρα από το συμφέρον της χώρας ως κυρίαρχης κρατικής οντότητας.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας είναι εκείνος ο τομέας που έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλον. Από όποια οπτική κι αν το δει κανείς οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι ζωντανές μόνο και μόνο γιατί το προσωπικό τους έχει αυτό που λέμε φιλότιμο. Όπως είχε πει και ο νυν Αρχηγός ΓΕΣ κατά την ανάληψη των καθηκόντων του “ο Στρατός δε βρίσκεται σε κρίση”. Βεβαίως δε βρίσκεται σε κρίση γιατί αν βρισκόταν θα το είχαμε κλείσει το μαγαζί. Δε βρίσκεται σε κρίση γιατί το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων έχει υπερβεί τις δυνατότητες που όλοι νόμιζαν πως είχε.

Ποια είναι όμως η κατάσταση κάτω από τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των στελεχών; Οχήματα και οπλικά συστήματα ασυντήρητα, ασκήσεις που δε γίνονται λόγω κόστους, περιορισμοί στις εκπαιδευτικές και επιχειρησιακές δραστηριότητες, οικονομία κλίμακας σε υλικά και μέσα, μηδενική ανάπτυξη στην εγχώρια αμυντική βιομηχανία που ζεί με τους ατμούς άλλων εποχών. Όποιος είναι ρεαλιστής αυτά βλέπει, όποιος θέλει να το παίξει πολιτικά το παιχνίδι βλέπει άλλα πράγματα.

Από την παρούσα πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ, παρόλο που διαθέτει έναν Υπουργό “τρελλό” με τις Ένοπλες Δυνάμεις και έναν Αναπληρωτή υπουργό αρκετά σοβαρό κι υπεύθυνο ως άτομο, προκοπή δεν είδαμε. Συμβατικές και ενίοτε και υποτακτικές συμπεριφορές, έλλειψη βραχυπρόθεσμου αποτελεσματικού και ρεαλιστικού σχεδιασμού και πολλά – πολλά λόγια είναι μέχρι τώρα το άθροισμα. Αν προσθέσουμε και την ενασχόληση με ελάσσονος σημασίας θέματα το μείγμα αμυντικής πολιτικής δε θεωρείται πετυχημένο. Από την άλλη πλευρά η στρατιωτική ηγεσία σε ρόλο κομπάρσου δεν έχει και πολλές ευκαιρίες και δυναμική να αλλάξει κάτι δραστικά. Είπαμε, πολιτικό κόστος.

Αν συμπεριλάβουμε στο όλο σκηνικό το στρατιωτικό συνδικαλισμό χωρισμένο σε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις, τότε η κατάσταση γίνεται εκρηκτική. Φαίνεται πως έχουν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου πλέον για τις Ένοπλες Δυνάμεις. Ρόλοι και κανόνες είναι υπό αμφισβήτηση, και οι στρατιωτικοί που εκτελούν διαταγές ότι κι αν γίνει, μπερδεύονται πολύ τελευταία.

Μιλάμε πάλι για αναδιοργάνωση, μιλάμε πάλι για περιορισμό κόστους λειτουργίας και επιχειρησιακό κόστος (σε χρήμα), αλλά δεν αλλάζουμε ρότα. Απλά σφίγγουμε το ζωνάρι μέχρι να σκάσουμε. Και αυτή θα είναι η φυσική εξέλιξη αν δεν το πάρουμε αλλιώς. Αναδιοργάνωση χωρίς αναπτυξιακή και ριζοσπαστική πολιτική άμυνας δε γίνεται, όχι επειδή το λέμε εμείς, αλλά επειδή δεν υπάρχει ούτε πρακτική ούτε θεωρητική απόδειξη που να συνηγορεί στο αντίθετο.

Αν πραγματικά επιθυμούμε να διαφοροποιήσουμε τα πράγματα οφείλουμε να προσγειωθούμε. Στρατόπεδα επιβάλλεται να κλείσουν, η εξωστρέφεια είναι απολύτως αναγκαία, η διαχείριση πόρων μπορεί και πρέπει ν’ αλλάξει ριζικά και το προσωπικό αξίζει να αντιμετωπιστεί διαφορετικά από την πολιτεία. Το πολιτικό κόστος πρέπει να πάει στην άκρη και οι στρατιωτική ηγεσία έχει καθήκον να το επιβάλλει.

Απαιτείται από τους στρατιωτικούς ηγήτορες γενναία στάση απέναντι στην πολιτική ηγεσία και δεν είναι δύσκολο αυτό, αρκεί να υπάρχει η απαιτούμενη καθαρή, σαφής και αδιαμφισβήτητη επιχειρηματολογία. Οι απ’ έξω έχουμε χρέος να στηρίξουμε την υπάρχουσα στρατιωτική ηγεσία στην πράξη, η κριτική είναι επιβεβλημένη, η φασαρία χωρίς λόγο είναι επικίνδυνη. Οι φήμες, τα κάγκελα, τα κουτσομπολιά, οι πολικές – κομματικές κορώνες και η υφέρπουσα συμπεριφορά του ροκανίσματος των προσωπικοτήτων κάνει μεγάλο κακό. Η ομόνοια (λέξη άγνωστη ως σήμερα), η χρήσιμη συμβουλευτική όπου και όταν χρειάζεται και ο βομβαρδισμός με καινοτόμες ιδέες είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ.

Μια αναδιοργάνωση στηριζόμενη από δημόσιες επενδύσεις που θα προκύψουν από τον περιορισμό του κόστους λειτουργίας και την ορθολογιστική διαχείριση πόρων (κυρίως ανθρωπίνων πόρων) είναι σαν καυτή πατάτα. Το πολιτικό σύστημα έχει αποδείξει πως τις αποφεύγει τις καυτές πατάτες. Όμως οι στρατιωτικοί έχουν μάθει να ζουν μ’ αυτές, τις κυνηγάνε ενίοτε γιατί επιζητούν το ρίσκο. Κι είναι το ρίσκο που έχει θρέψει γενιές Ελλήνων, από την εποχή που είχαν αποικίσει όλη τη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι και σήμερα που παίζουν με την επιβίωσή τους σε γήπεδα που δεν τα γνωρίζουν.

Είναι ζητούμενο από τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ν’ αλλάξει δραστικά το τοπίο. Μια πλήρης αναδιοργάνωση σε όλα τα επίπεδα, επιχειρησιακό, εκπαιδευτικό, οικονομικής διαχείρισης, μοντέλου αγοράς και ανάπτυξης οπλικών συστημάτων και λύσεων θέλει γενναίους στρατιωτικούς ηγέτες κι αυτοί υπάρχουν. Ας τους στηρίξουμε.

Ο Τσεκουράτος επειδή τα λέει τσεκουράτα, αναφέρεται στους Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων. Μια ματιά στα βιογραφικά τους επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ