Παρακάτω ενα μεταφρασμένο άρθρο του αγγλόφωνου περιοδικού The Economist. Παρόλο που το άρθρο αναφέρεται σε ενδεχόμενη θαλάσσια εισβολή της Κίνας στην Ταϊβαν από τις οποίες μας χωρίζει τεράστια απόσταση, και υπό το πρίσμα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, κάποιες επιχειρησιακές και τακτικές λεπτομέρειες παρουσιάζουν σημαντικές και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και ομοιότητες, με μια ενδεχόμενη ενέργεια της αναθεωρητικής Τουρκίας εναντίον των (ελληνικών) νησιών μας.
Για αυτό αξίζει να διαβαστεί. Έχουν προστεθεί κάποια κατά τη γνώμη μας αναγκαία σχόλια.
Το άρθρο αυτό παρουσιάστηκε στην ενότητα ενημέρωσης της έντυπης έκδοσης του αγγλόφωνου εβδομαδιαίου περιοδικού The Economist, την 23η Απριλίου 2022, υπο τον γενικό τίτλο: Πώς να γίνετε σκαντζόχοιρος.
Το περιοδικό The Economist θεωρείται η εγκυρότερη και αξιολογότερη «ανοικτή πηγή πληροφοριών» παγκοσμίως.
**********
Μετάφραση-Επιμέλεια: Ανθστής ΠΑ Άννα Χλωρού
Τι μπορεί να μάθει η Ταϊβάν από την Ουκρανία σχετικά με την αντίσταση στην εισβολή.
Μπορεί να βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά λίγοι παρακολουθούν τον πόλεμο στην Ουκρανία πιο προσεκτικά από τους Ταϊβανέζους. Ο αγώνας για την επιβίωση μιας νέας δημοκρατίας ενάντια σε έναν εκφοβιστικό, αυταρχικό γείτονα που περιφρονεί το δικαίωμά της στην αυτοδιάθεση θα μπορούσε μια μέρα να είναι δικός τους. Όταν ο Σι Τζινπίνγκ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν, οι δεσποτικοί πρόεδροι της Κίνας και της Ρωσίας αντίστοιχα, λένε ότι η φιλία τους δεν έχει «όρια», η Ταϊβάν ανατριχιάζει.
Δύο εμπόδια αποτρέπουν την ηπειρωτική χώρα από τον εξαναγκασμό σε «επανένωση» με την Ταϊβάν, την οποία θεωρεί μέρος του κινεζικού εδάφους, παρόλο που το νησί έχει ξεχωριστή κυβέρνηση από το 1949. Το ένα είναι το στενό πλάτους 180 χιλιομέτρων της Ταϊβάν. Το άλλο είναι η στρατιωτική δύναμη της Αμερικής. Αλλά η γρήγορη Κίνα εξελίσσει γρήγορα τα απαραίτητα μέσα για να ξεπεράσει και τα δύο.
Μερικοί Αμερικανοί διοικητές πιστεύουν ότι η Κίνα μπορεί να επιτεθεί πριν από το τέλος της δεκαετίας.
Μια εισβολή στην Ταϊβάν θα ήταν καταστροφή από πολλές απόψεις. Θα μπορούσε να πνίξει μια από τις πιο αξιοθαύμαστες δημοκρατίες της Ασίας. Επειδή η Ταϊβάν παράγει τα πιο προηγμένα τσιπ υπολογιστών στον κόσμο, θα σπείρει τον όλεθρο στην παγκόσμια οικονομία. Η παραβίαση της «πρώτης νησιωτικής αλυσίδας» που περιβάλλουν την ηπειρωτική χώρα της Κίνας από την Ιαπωνία στη Μαλαισία θα επέτρεπε επίσης στις ένοπλες δυνάμεις της Κίνας απεριόριστη πρόσβαση στον ανοιχτό ωκεανό. Αυτό θα έθετε σε κίνδυνο την Ιαπωνία και θα ανέτρεπε την αμερικανική τάξη στον Ινδο-Ειρηνικό.
Για να αποφευχθεί μια τέτοια καταστροφή, η Ταϊβάν, η Αμερική και οι σύμμαχοί της πρέπει να δράσουν στα (εξελισσόμενα) μαθήματα της εισβολής της Ρωσίας. Το πιο σημαντικό μάθημα είναι ότι η απειλή είναι πραγματική και είναι καλύτερο να προετοιμαστούμε τώρα παρά να πρέπει να αυτοσχεδιάζουμε στη ζέση της μάχης.
Η Ουκρανία έχει δείξει πώς ένα μαχητικό πνεύμα, μια γενναία ηγεσία, ένας ανθεκτικός πληθυσμός –και δυτικά όπλα– μπορούν να κρατήσουν μακριά έναν μεγαλύτερο εχθρό. Όσο καλύτερα προετοιμαστεί η Ταϊβάν, τόσο λιγότερο πιθανό είναι η Κίνα να διακινδυνεύσει μια εισβολή.
Έτσι, η Ταϊβάν θα πρέπει να σκεφτεί περισσότερο για την άμυνα. Η απόφασή της να βασίζεται λιγότερο στους στρατευμένους και να οικοδομεί μια πιο επαγγελματική δύναμη είναι καλή. Αλλά θα πρέπει να συνεχίσει να παρέχει στρατιωτική εκπαίδευση σε όλους τους άνδρες (και γιατί όχι και στις γυναίκες;) και να δημιουργήσει μια μαζική εδαφική αμυντική δύναμη. Θα πρέπει επίσης να αυξήσει τον στρατιωτικό προϋπολογισμό της, ο οποίος ανέρχεται σε περίπου 2% του ΑΕΠ — χαμηλός για μια χώρα που βρίσκεται σε τέτοιο κίνδυνο (το Ισραήλ δαπανά το 5,6%). Όπως και πρόσφατα η Γερμανία, θα πρέπει να δώσει μεγάλη ώθηση στις δαπάνες ως ένδειξη πρόθεσης.
Δεν μπορεί να ελπίζει να ξεπεράσει την Κίνα, της οποίας ο αμυντικός προϋπολογισμός είναι 20 φορές μεγαλύτερος, ή να τοποθετήσει περισσότερους στρατιώτες. Αντ’ αυτού, θα πρέπει να επικεντρωθεί στο να γίνει δύσκολοχώνευτη.
Ευτυχώς η Ταϊβάν έχει ήδη ένα υγιές στρατιωτικό δόγμα για να αξιοποιήσει, τη “Συνολική Αμυντική Ιδέα”, που εκδόθηκε το 2017, αλλά δεν εναγκαλίστηκε πλήρως από τους κορυφαίους ʺγαλονάδεςʺ. Είναι μια στρατηγική “σκαντζόχοιρος”, βασισμένη σε πανταχού παρόντα κινητά και κρυμμένα αμυντικά όπλα, ειδικά πυραύλους για χρήση εναντίον πλοίων και αεροπλάνων. Αυτό θα σήμαινε ότι θα εγκαταλείψουν (?) τουλάχιστον μερικά από τα ακριβά αεριωθούμενα αεροπλάνα, πλοία και υποβρύχια που αναζητά επί του παρόντος η Ταϊβάν – αλλά πολλά από αυτά είναι πιθανό να ανατιναχτούν όταν αρχίσουν οι πυροβολισμοί (η κινεζική επίθεση) ούτως ή άλλως.(ούτε συζήτηση, τα μέσα που διαθέτουμε θα χρησιμοποιηθούν άμεσα και στη πρώτη γραμμή και επαφή, κατά τον καλύτερο τρόπο για την αντιμετώπιση της εισβολής, με οποιοδήποτε ενδεχόμενο κόστος – δεν τζογάρουμε, υψώνουμε τα τείχη και τις ασπίδες μας και υπερασπιζόμαστε τη χώρα μας με κάθε τίμημα)
Μια τέτοια αλλαγή θα ήταν ένα τεράστιο ρίσκο. Στη σημερινή σύγκρουση “γκρίζας ζώνης” η Ταϊβάν αντιμετωπίζει συνεχή παρενόχληση, όπως εισβολές κοντά στον εναέριο χώρο της που πρέπει να αντιμετωπιστούν από μια ανεπαρκή πολεμική αεροπορία. ( Ευτυχώς η δική μας είναι υπέρ επαρκής και ισχυρή) .Αν και η Ταϊβάν, ως νησί, είναι πιο δύσκολο να δεχθεί εισβολή σε σχέση με την Ουκρανία, είναι επίσης πιο δύσκολο να ανεφοδιάζεται.
Μπορεί να χρειαστεί να αγωνιστεί μόνη για εβδομάδες ή μήνες. Και δεν μπορεί να είναι βέβαιο αν ή πόσο σύντομα η Αμερική ( ή άλλοι σύμμαχοι της) θα έρθουν να τη βοηθήσει. Η προτεραιότητα πρέπει να είναι να προβάλλει αντίσταση. Κοιτάξτε την Ουκρανία: όσο περισσότερο αγωνίζεται, τόσο περισσότερη βοήθεια έχει λάβει.
Η Αμερική μπορεί να διευκολύνει τη μετάβαση. Σε αντάλλαγμα για τη στρατιωτική μεταρρύθμιση, θα πρέπει να παρέχει περισσότερη στήριξη. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει την αναβάθμιση των πολιτικών και στρατιωτικών επαφών, την πώληση ή την παροχή περισσότερων όπλων, την παροχή απροκάλυπτης εκπαίδευσης και τη φιλοξενία κοινών ασκήσεων. Η Ταϊβάν έχει αξιοθρήνητα μικρή εμπειρία να επιχειρεί με φιλικές δυνάμεις. Η Αμερική θα πρέπει να καταρτίσει και να κάνει πρόβες λεπτομερών σχεδίων –μεταξύ άλλων με την Ιαπωνία και άλλους συμμάχους– για να ανταποκριθεί σε μια σειρά κρίσεων, από ναυτικό αποκλεισμό της Ταϊβάν έως εισβολή.
Όλα αυτά θα εξοργίσουν την Κίνα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν θα πρέπει να είναι προσεκτικός για να διατηρήσει “στρατηγική ασάφεια”, σύμφωνα με την οποία η Αμερική βοηθά την Ταϊβάν να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αλλά δεν δηλώνει σαφώς ότι θα πήγαινε σε πόλεμο με την Κίνα εάν εισέβαλε. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, αντίθετα, έχει δηλώσει ρητά ότι η Αμερική δεν θα συμμετάσχει στον αγώνα φοβούμενη ότι θα ξεκινήσει τον “Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο”.
Υποσχόμενη να αγωνιστεί για την Ταϊβάν, όπως κάποιοι υπέρμαχοι, θα έκανε λίγα για να αποτρέψει την Κίνα, η οποία ήδη υποθέτει ότι η Αμερική θα το κάνει. Και μια τέτοια υπόσχεση θα προκαλούσε, τουλάχιστον, διπλωματική κρίση. Καλύτερα, επομένως, να επικεντρωθεί σε πρακτικά βήματα για να ακονίσει τα αγκάθια του σκαντζόχοιρος της Ταϊβάν.
Πριν από ένα χρόνο αυτή η εφημερίδα ονόμασε την Ταϊβάν “το πιο επικίνδυνο μέρος στη Γη”. Η Αμερική και η Ταϊβάν πρέπει να το ενθαρρύνουν αυτό ώστε και η Κίνα να το δει έτσι.
