Κατά πόσο είναι δόκιμος ο όρος “κούρσα εξοπλισμών” ;

Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *

Είναι τουλάχιστον αδόκιμο να μιλάμε για κούρσα εξοπλισμών, όταν μία χώρα, και εννοούμε τη δική μας, αφενός έχει να εξοπλιστεί μεθοδικά τουλάχιστον 12 χρόνια αφετέρου ακόμα υφίσταται ο νόμος “μη εξοπλισμού” που γνωρίζουμε πόσο δυσχερής είναι ακόμα και (κυρίως) για την ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας.

Και εκτός των άλλων είναι αδόκιμο από φωνές του “η Άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός” να έχουν λόγο για το καθήκον που φέρει η Πολιτεία να προασπίσει με οποιοδήποτε ενδεδειγμένο μέσο την κυριαρχία της και την ασφάλεια των πολιτών της.

Και είναι επίσης αδόκιμος ο όρος “κούρσα εξοπλισμών”, όταν λογικά, και δεν χρειάζεται κανένας να είναι ειδήμων των στρατιωτικών πραγμάτων, αλλά απλοί πολίτες, ότι οι ανάγκες και οι προτεραιότητες οριοθετούνται από τους καθ’ ύλην αρμόδιους που είναι τα Επιτελεία και οι επικεφαλής τους και είναι τουλάχιστον προσβλητικό για την προσφορά αυτών των ανθρώπων στην Πατρίδα να θεωρείται και να διοχετεύεται στο ευρύ κοινό, ότι εκούσια σπαταλάται δημόσιο χρήμα, που εκτός των άλλων, έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν ότι ναι μεν μέρος των εξοπλισμών γίνεται από το δημόσιο κορβανά, ωστόσο δεν πρέπει να παραβλέπεται η χρηματοδοτική ενίσχυση από την ΚΕΠΠΑ για το κάθε κράτος μέλος της ΕΕ (από το πιο ισχυρό οικονομικά μέχρι το λιγότερο οικονομικά ισχυρό).

Η Ελλάδα με έναν αναθεωρητικό γείτονα απέναντί της οφείλει να κάνει αλματώδη βήματα στους εξοπλισμούς της, γιατί ένα κράτος με προηγμένο εξοπλισμό, είναι ένα κράτος σεβαστό στη Διεθνή Κοινότητα. Φυσικά, ωστόσο πανάκεια δεν είναι μόνο η αγορά αμυντικού εξοπλισμού, αλλά η ενίσχυση της εγχώριας, αμυντικής βιομηχανίας. Η Ελληνική Πολιτεία αν θέλει να λέγεται ισχυρή πρέπει να επενδύσει με κάθε τρόπο στην άνθιση της εγχώριας παραγωγής αμυντικού εξοπλισμού…

Και να πούμε και κάτι τελευταίο, καθώς πολλοί αναφέρουν ότι η Τουρκία έχει ήδη μία οργανωμένη, αμυντική βιομηχανία, είναι μία χώρα πολυπληθής και με συγκεκριμένα κοινωνιολογικά, συμπεριφορικά χαρακτηριστικά που εκ των πραγμάτων εμείς ως Κράτος δεν μπορούμε να την συναγωνιστούμε.

Και μόνο το παράδειγμα του Ισραήλ είναι αρκετό για να κατανοήσουμε αφενός ότι το πληθυσμιακό είναι μία σημαντική παράμετρος, αλλά δεν είναι και το μείζον, αφετέρου δε, οφείλουμε να βλέπουμε τις εξελίξεις και ειδικά τώρα που το αμερικανικό Κογκρέσο περνάει τροπολογία που παροπλίζει σε υπερθετικό βαθμό την εγχώρια, αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας, καθώς κάνει λόγο για απαγόρευση μεταφοράς τεχνογνωσίας. Οι νομικοί επιστήμονες γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πόσο σοβαρό είναι το πλαίσιο γύρω από τη συγκεκριμένη συνισταμένη.