Κρίσεις Αξιωματικών στις Ένοπλες Δυνάμεις: Κριτήρια Αξιολόγησης;

Κάθε που μπαίνει ο Μάρτης οι Αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων από το βαθμό του Συνταγματάρχη και των αντιστοίχων των άλλων Κλάδων, ένα άγχος το έχουν! Η πραγματική αιτία είναι ότι δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Και από πλευράς καριέρας αλλά πλέον και οικονομικά. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ σε όλα τα επίπεδα, κι όταν η σύνταξη του Υποστρατήγου (και αντιστοίχων) μετά 35 έτη υπηρεσίας φτάνει δε φτάνει τα 1200 Ευρώ τότε η εικόνα γίνεται μαύρη.

Αλλά πέρα από το καθαρά κομμάτι της επιβίωσης, υπάρχει και κι εκείνο του κατά πόσο κάποιος έχει επενδύσει σε μια στρατιωτική καριέρα. Υπάρχουν στρατιωτικοί που έχουν βάλει σε δεύτερη μοίρα οικογένειες και παιδιά για να κάνουν καριέρα κι έχουν επενδύσει άπειρο χρόνο στη δουλειά τους, θυσιάζοντας τον προσωπικό τους χρόνο και ενδεχομένως και την υγεία τους.

Έρχεται λοιπόν μια ωραία μέρα που τους ανακοινώνουν (ή το μαθαίνουν από τρίτους) πως η πορεία στις Ένοπλες Δυνάμεις διακόπτεται, game over που λέμε. Κάποιοι το παίρνουν βαριά, κάποιοι άλλοι πιο ελαφριά και υπάρχουν κι εκείνοι που δε το χωνεύουν ποτέ. Ανάλογα με το χαρακτήρα και την περίσταση, υπάρχουν κι οι αντιδράσεις του καθενός, που από λίγο ως πολύ είναι περίπου ίδιες, η ένταση διαφέρει και τα “θύματα”.

Το κρίσιμο ερώτημα για όλους είναι “το γιατί εγώ κι όχι ο άλλος”. Κι εκεί κανείς δεν έχει να δώσει μια σαφή κι αντικειμενική απάντηση. Από που να το πιάσουμε και τι ν’ αφήσουμε. Από την πολιτική κάλυψη, από τις προσωπικές σχέσεις (που πολλές φορές πάνε πίσω στα χρόνια των Παραγωγικών Σχολών) ή τα υποκειμενικά κριτήρια της κουμπαριάς και της φιλίας. Από όπου και να το πιάσουμε βρωμάει. Αντικειμενικότητα ούτε υπήρχε ούτε υπάρχει, έστω και κατά ένα μικρό ποσοστό. Κι αν κανείς ξύπνιος βάλει στο παιχνίδι τις εκθέσεις ικανότητας μάλλον εκ του πονηρού θα το κάνει.

Βέβαια, όταν κάποιος φτάσει στο σημείο του κρίνοντος θεωρεί πως κάνει καλά τη δουλειά όταν συνεκτιμά πολλούς παράγοντες. Αλλά κι αυτό είναι λάθος. Επειδή δεν το παίζουμε τιμητές του συστήματος, που φαίνεται πως “δουλεύει”, όπως δουλεύει, αλλά προσπαθούμε ν’ αναδείξουμε το πρόβλημα, θα πάμε κι ένα βήμα παρακάτω. Αρχίζουμε μ’ ένα ερώτημα: Θα μπορούσε να υπάρχει αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης; Η απάντηση είναι ΝΑΙ, από όλες τις πάντες. Επιστημονικά, στρατιωτικά, ηθικά, επαγγελματικά κι ότι άλλο θέλετε.

Κι αυτό οδηγεί στην επόμενη ερώτηση: και γιατί δεν το κάνουμε; Εδώ αρχίσουν οι πλάκες τώρα. Γιατί δεν το θέλει κανείς, από την πολιτική ηγεσία που θέλει να ελέγχει και να ποδηγετεί τις Ένοπλες Δυνάμεις μέχρι και το σύνολο κάποιων στρατιωτικών που επενδύουν περισσότερο απ’ ότι πρέπει στην κολακεία, το γνωστό γλύψιμο, για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ!!!

Υπάρχει κανείς στις Ένοπλες Δυνάμεις που το αμφισβητεί αυτό; Θεωρούμε πως όχι, αλλά πάντα θα βρίσκεται ο “‘έξυπνος” που το βλέπει “αλλιώς”. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, τελευταία στο κόλπο έχουν μπει και κάποιοι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, που ως άλλοι ειδικοί έχουν κι αυτοί άποψη, μερικοί μάλιστα αβαντάρουν κόσμο με μόνο κριτήριο τις “αποκλειστικότητες”.

Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα: Ναι μπορεί να δομηθεί σύστημα προαγωγών και κρίσεων με βάση 100% αντικειμενικά κριτήρια. Τα πάντα μπορούν να μαθηματικοποιηθούν και να είναι μετρήσιμα, ακόμα και τα στοιχεία της προσωπικότητας. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της πολυπαραγοντικής ανάλυσης ακούγεται αστείο να λέμε πως δε μπορούμε να φτιάξουμε αντικειμενικά συστήματα αξιολόγησης. Αυτές οι απόψεις βγαίνουν από τα στόματα ημιμαθών και πονηρούληδων φελλών που αγωνίζονται να επιπλεύσουν σε μια κοινωνία ανεκτική στη δευτεράντζα και χλευαστική και απαξιωτική για τους άριστους. Να δούμε ποιος Αρχηγός θα έχει το θάρρος να κάνει τη διαφορά και πότε!

Έτσι για να τα λέμε τσεκουράτα.

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ