Άλλο η κριτική και άλλο η καταστροφολογία και η μίζερη στάση

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΟΛΟΓΙΑ

Του Γεώργιου Χατζηθεοφάνους, Υποστράτηγου ε.α.*

 

Παρακολουθώ μια αδικαιολόγητη κατά την άποψή μου γκρίνια σε διάφορα επίπεδα. Η υπερβολή και η καταστροφολογία έχουν την τιμητική τους.

Κατηγορείται η Ελληνική κυβέρνηση για τη στάση στο ζήτημα των Ελληνοτουρκικών. Τι ακριβώς έχει κερδίσει μέχρι σήμερα η Τουρκία από τη στάση της αυτή ή αν θέλετε τι έχασε η Ελλάδα; Απολύτως τίποτα.

Μιλούν με θαυμασμό για τον «επιτήδειο Ουδέτερο». Να θυμίσω πως ο επιτήδειος ουδέτερος έχασε μετά το τέλος του Β’ΠΠ τα Δωδεκάνησα. Με τη Συνθήκη της Λωζάννης μας παραχωρήθηκαν νησιά που απέχουν 3-5 μίλια από τις Τουρκικές ακτές. Είναι κάτι που δεν μπορεί να χωνέψει ακόμη και σήμερα η Τουρκία.

Το μόνο που κέρδισε είναι η Βόρεια Κύπρος εξαιτίας δικής μας όμως ανοησίας και βέβαια αυτό της έχει κοστίσει πάρα πολλά όλα αυτά τα χρόνια και σε χρήματα και σε διπλωματικό κεφάλαιο.

Μερικοί όλη τη μέρα, κάθε μέρα ασχολούνται με τον Ερντογάν λες και η Ελλάδα είναι Οθωμανικό βιλαέτι.  Δεν ξέρω αν ο Ερντογάν έχει τέτοια προβολή στην Τουρκία.

Και βέβαια η Τουρκία είναι μια δύσκολη χώρα όχι μόνο για εμάς αλλά και πολύ ισχυρότερους παίκτες του διεθνούς συστήματος. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις παρά μόνο στα καφενεία και στο διαδίκτυο.

Κατηγορείται επίσης το πολιτικό σύστημα για παρακμή. Αν ισχύει αυτό οφείλεται στην παρακμή της κοινωνίας μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Όμως η μεγάλη παρακμή ήταν δεκαετίες πριν αρχής γενομένης από τη δεκαετία 1980. Ήταν τότε που όλοι σχεδόν ζούσαμε πάνω από τις οικονομικές μας δυνάμεις. Τότε που την κατανάλωση με δανεικά την ονομάσαμε ανάπτυξη και που μεσοπρόθεσμα υπονόμευσε την Ελληνική Οικονομία.

Τότε που καταστράφηκε ο παραγωγικός ιστός της χώρας όταν πτωχευμένες (από συνδικαλιστές) επιχειρήσεις κρατικοποιούνταν και οι εργαζόμενοι κέρδιζαν τον επί γης παράδεισο, μια θέση στο τότε δημόσιο.

Τότε που αγράμματοι συνδικαλιστές ορίστηκαν διοικητές σε μεγάλους οργανισμούς με καταστροφικές συνέπειες.  Τότε μπήκαν οι βάσεις της παρακμής.

Τότε όμως πάνω στο μεγάλο πανηγύρι  κανένας δεν μίλαγε για παρακμή. ΟΙ στρεβλώσεις βαφτίζονταν “δημοκρατικά δικαιώματα” και “Λαϊκή Κυριαρχία”.

Και όσοι ανήκουμε στις γενιές αυτές ξέρουμε καλά πως έχουμε χτίσει τις ζωές μας στους αγώνες των προγόνων μας και έχουμε φάει και των παιδιών μας.

Και μιλάμε για παρακμή σήμερα.

Τέλος (γιατί πολλά θα μπορούσα να γράψω) παρακμή δεν είναι η αλλαγή της κοινωνίας. Ο κόσμος αλλάζει μας αρέσει δεν μας αρέσει. Οι μεγαλύτεροι συνήθως αυτές τις αλλαγές διαχρονικά τις ονομάζουν παρακμή.

Παρακμή θυμάμαι ονόμαζαν και οι μεγαλύτεροι τις αλλαγές της 10ετίας του ’70 που σήμερα όλοι νοσταλγούμε.

Δεν λέω ότι δεν γίνονται λάθη. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν πρέπει να ασκούμε κριτική. Κάθε άλλο. Πρέπει και είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε στο πλαίσιο της δημοκρατίας.

Άλλο όμως αυτό κι άλλο η καθημερινή μίζερη στάση σε όλα συμβαίνουν.

 


Περισσότερα άρθρα από το Γεώργιο Χατζηθεοφάνους:

ΑΠΟΨΕΙΣ – ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΑΤΖΗΘΕΟΦΑΝΟΥΣ


 

*Ο Γιώργος Χατζηθεοφάνους είναι Υποστράτηγος ε.α.-Οικονομολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Εθνική Στρατηγική-Πρόταση για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο» η δεύτερη έκδοση του οποίου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ι.ΣΙΔΕΡΗ».

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ