ΚΥΠΡΟΣ 1974: Η ιστορία και οι λογικές που μας οδηγούν στον "Αττίλα 3"

ΚΥΠΡΟΣ 1974: Τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στο Κυπριακό και οι ευθύνες τους! Μια κριτική ματιά. Ποιες λογικές μας οδηγούν σήμερα στον … “Αττίλα 3” 
 
 
Του Αρίστου Πενταλιώτη
Την νύχτα της 19ης Ιουλίου 1974, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εκφωνεί την δήθεν «προδοτική» του ομιλία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Την ώρα της εκφώνησης της ομιλίας τα τουρκικά πλοία βρίσκονταν ήδη ανοικτά της Κερύνειας.
Κατά συνέπεια η ομιλία δεν αποτέλεσε την αιτία της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Η Τουρκική πλευρά σε όλες τις επίσημες ανακοινώσεις τους για να δικαιολογήσει την εισβολή επικαλείται αποκλειστικά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974.
Κατά συνέπεια η ομιλία του Μακάριου δεν νομιμοποίησε την τουρκική εισβολή.
Συνιστούν λοιπόν μυθοπλασία-βολικό αφήγημα τα όσα διακινούν οι γνωστοί κύκλοι του βαθέος δεξιού κράτους (ακροδεξιά-σκληροπυρηνική Δεξιά-Νεοφασιστικός χώρος) περί ευθύνης Μακαρίου στην εισβολή του 1974.




Οι ευθύνες του Μακάριου

Για να είμαστε δίκαιοι με την Ιστορία η ευθύνη του Αρχιεπισκόπου Μακάριου έγκειται στο γεγονός ότι ενώ υπήρξε καταιγιστικός για τα “έργα και ημέραι της ξενοκίνητης Χούντας των Αθηνών” στην Κύπρο, δεν έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την σχεδόν σίγουρη τουρκική εισβολή και τις συνέπειες αυτής.
Όπως επίσης και στο γεγονός ότι ακολούθησε μια ήπια διπλωματική στάση απέναντι στο ξενοκίνητο στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας (βλ. Επίσκεψη Ασβού-Γεώργιου Παπαδόπουλου σε Κύπρο τον Αύγουστο του 1967).
Σε εκείνη την επίσκεψη του ο Πράκτορας της CIA είχε διακηρύξει πως «ένωσιν ζητούμεν οι πάντες και διά την ένωσιν αγωνιζόμεθα».
Ο δε Μακάριος, συναινών, δεν δίστασε να πλέξει το εγκώμιο του αρχιπραξικοπηματία Παπαδόπουλου και να τον χαρακτηρίσει ως «νέο Ναπολέοντα»!
Είπε αυτολεξεί: «Ο Γ. Παπαδόπουλος συνδυάζει εξαιρετικάς ικανότητας και σπάνια προσόντα διά την αντιμετώπισιν των κρισίμων καταστάσεων.
Είναι ο νέος Ναπολέων, ο οποίος θα σώσει τον Ελληνισμόν…» (Ανδρ. Ν. Αθανασίου: «Ο άγνωστος πόλεμος Αθηνών-Λευκωσίας», σελ. 98).
Στις 22 Αυγούστου του 1954 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εκφωνεί τον περίφημο λόγο της Φανερωμένης.
Ενα απόσπασμα του έμελλε να εξελιχθεί στον πασίγνωστο «όρκο της Φανερωμένης»
«Κύπριοι αδελφοί. Στώμεν καλώς. Ουδείς ας ορρωδήση. Ουδείς ας προδώση τας αρχάς και τας πεποιθήσεις του. Είμεθα Έλληνες και μετά των Ελλήνων επιθυμούμεν να ζήσωμεν.Υπό τους ιερούς αυτούς θόλους ας δώσωμεν σήμερον τον άγιον όρκον: Θα παραμείνωμεν πιστοί έως θανάτου εις το εθνικόν μας αίτημα. Άνευ υποχωρήσεων. Άνευ παραχωρήσεων. Άνευ συναλλαγών. Θα περιφρονήσωμεν την βίαν και την τυραννίαν. Με θάρρος θα υψώσωμεν το ηθικόν παράστημά μας υπεράνω των μικρών και εφημέρων κωλυμάτων, εν και μόνον επιδιώκοντες, εις εν και μόνον αποβλέποντες τέρμα, την Ένωσιν και μόνον την Ένωσιν.»
Η διγλωσσία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ο οποίος στην διεθνή σκηνή ομιλούσε για Ανεξάρτητο Κυρίαρχο Κράτος της Κύπρου και σε επίπεδο κοινής γνώμης είχε ταυτιστεί με το καθολικό αίτημα της Ένωσης συνιστούσε στρατηγικό λάθος παρά το γεγονός ότι ο πολιτικός ρεαλισμός καθιστούσε την αναδίπλωση αυτή απόλυτα αναγκαία




Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος υπέγραψε τις λεγόμενες (περίεργες) συμφωνίες “Ζυρίχης- Λονδίνου” το 1959 με το Πιστόλι στον Κρόταφο, όπως δήλωσε στην Ελληνική Βουλή ο αρχιερέας της Αποστασίας του 1965, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Για μια ακόμη φορά ο Ε. Αβέρωφ τότε Υπουργός Εξωτερικών με την εν γένει παρουσία του, θα αποδειχθεί ως ο πλέον κατάλληλος βραχίονας της Αγγλικής διπλωματίας.
Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Φατίν Ροστού Ζορλού σε μια προσπάθεια να καταστείλει τις αντιδράσεις της Τουρκικής βουλής κατά την διάρκεια της διαδικασίας κύρωσης των συμφωνιών αυτών δήλωσε:
“Γιατί αντί να αποδυθούμε σε ένα μακροχρόνιο αγώνα με την Ελλάδα, εξασφαλίσαμε την κυριαρχία και διαφέντεψη όλης της Μεγαλονήσου από την Τουρκική Κοινότητα. Εκτός αυτού εξασφαλίσαμε την ασφάλεια της Τουρκικής Πατρίδας».
Πράγματι η Τουρκία ήταν η απόλυτη κερδισμένη των συμφωνιών αυτών. Χωρ΄ς να έχει κανένα δικαίωμα στην Κύπρο απέκτησε τόσα δικαιώματα τα οποία της επέτρεψαν να προχωρήσει ανενόχλητη στην εισβολή του 74.
Οι συμφωνίες αυτές (στην πραγματικότητα τρεις ξεχωριστές συνθήκες”) καθόρισαν την βασική Συνταγματική οργάνωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στην πράξη αποδείχτηκαν προφητικά τα λόγια είχε πει στη Βουλή των Ελλήνων ο Ηλίας Τσιριμώκος στις 25-2-1959, δηλαδή λίγες μόνο μέρες μετά την υπογραφή των συμφωνιών:
«…Αυτό το Κράτος (η υπό δημιουργία Δημοκρατία της Κύπρου) είναι μια πυριτιδαποθήκη και διά την Ελλάδα και διά την Τουρκίαν και διά την Μέσην Ανατολήν….
Δεν εκλείσαμεν αλλά εδημιουργήσαμεν ένα Κυπριακόν ζήτημα, του οποίου τας συνεπείας θα ίδωμεν εις το μέλλον, ίσως πολύ συντομότερον από ότι φοβούμεθα…».
Δυστυχώς τα πιο πάνω λόγια αποδείχτηκαν προφητικά.
Είναι φανερό λοιπόν πως η Μεγάλη Βρετανία έντεχνα είχε ενσωματώσει τους σπόρους της διχοτόμησης, -η οποία και αποτελούσε στρατηγική επιλογή της από το 1956- στις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου




Ο Ρόλος του Ευάγγελου Αβέρωφ

Το ερώτημα λοιπόν είναι τι έπραξε η Ελληνική Διπλωματία απέναντι στις εθνικά επιζήμιες συμφωνίας αυτές. Η απάντηση είναι απλούστατη, τις εξυπηρέτησε και τις υπηρέτησε σε απόλυτο βαθμό.
Απόρρητο έγγραφο του Foreign Office αποδεικνύει ότι ο Ευ. Αβέρωφ, άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτόμησης τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ.
Το Σεπτέμβριο του 1956, ο Αβέρωφ επανέλαβε την ιδέα της διχοτόμησης της Κύπρου ως τη μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Halvard Lange.
Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά τη διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα.
Το συγκεκριμένο έγγραφο αποδεσμεύτηκε, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα.(*Μάριος Ευρυβιάδης).
Το Νοέμβριο του 1973, έγινε στη Ρώμη ένα μυστηριώδες σεμινάριο με αντικείμενο την Κύπρο.
Σε αυτό το Σεμινάριο ήταν παρών και ο Ε. Αβέρωφ ο οποίος για μια ακόμη φορά υπερασπίστηκε την γραμμή του πως το Κυπριακό ζήτημα είναι ΝΑΤΟϊκό πρόβλημα και πρέπει να λυθεί μέσα στα πλαίσια της συμμαχίας, με τρόπο που να διασφαλίζονται τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σε αυτό το σχέδιο το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν ο Μακάριος.
Να σημειωθεί ο Κινηματίας (βλ.Κίνημα Ναυτικού) Ε. Αβέρωφ συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Χούντας στο Σεμινάριο αυτό.
Τέλος χρήζει επισήμανσης το γεγονός πως κατά πάγια Αμερικανική τακτική είχε ενημερωθεί για το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και ενώ γνώριζε τις συνέπειες του σιώπησε.




Η απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας

Το Σχέδιο Ατσεσον για την Κύπρο ( αμερικανικές προτάσεις του 1964) ήταν απόρροια της προσπάθειας να αποτραπεί «ο κίνδυνος τον οποίον ενέτειναν αι Ρωσικαί κινήσεις να περιέλθη η Κύπρος υπό την κομμουνιστικήν επιρροήν και εκ των εκτεταμένων συνεπειών…» όπως ανέφερε ο εμπνευστής του.
Το σχέδιο του πρώην Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Ατσεσον -απόρροια της φιλοτουρκικής στάσης των ΗΠΑ- όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Καθηγητής Π. Ηφαιστος σε άρθρο του “ήταν συμπληγάδες πραξικοπημάτων που θα οδηγούσαν στο σφαγείο των στρατηγικών παιγνίων”.
Αποτελεί σίγουρα παράκρουση να πιστεύει κανείς ότι το 1964 ήταν μια «χαμένη ευκαιρία για την ένωση»”.
Η στάση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου (διεθνοποίηση Κυπριακού ζητήματος) είχε προκαλέσει σοβαρές ανησυχίες στις ΗΠΑ.
Ο Μακάριος για τις ΗΠΑ (Κίσσινγκερ) φάνταζε ως ο νέος Κάστρο και η Κύπρος υπό του Μακαρίου ως η νέα Κομμουνιστική Κούβα.
Αυτός ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ επέτρεψαν την αποστολή της Ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο.
Μέσω αυτής θα διασφάλιζαν τον έλεγχο του Μακαρίου, θα απέτρεπαν ενδεχόμενη Τουρκική εισβολή, θα επέβαλλαν ένα καθεστώς μη σύγκρουσης μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και θα μπορούσαν να θέσουν υπό τον Νατοϊκό έλεγχο το ΑΚΕΛ και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Τα γεγονότα της Μανσούρας όμως κατέδειξαν πως η Ελληνική διπλωματία (Γεώργιος Παπανδρέου) και συνάμα και η παρουσία της Ελληνικής Μεραρχίας δεν ικανοποιούσαν στο ελάχιστο τις αμερικανικές πρόνοιες κατά συνέπεια η Ελληνική μεραρχία έπρεπε να αποσυρθεί.
Την απόσυρση της ανατέθηκε στην Πρόθυμη Αμερικανοκίνητη Χούντα των Αθηνών, της οποίας ο φιλοτουρκισμός ήταν κάτι παρά πάνω από έκδηλος.
Η Απόσυρση υπήρξε καθοριστική εξέλιξη για την επιτυχίας της Τουρκικής εισβολής του 1974 (*Άγγελος Συρίγος)

Ο Γρίβας

Ενα ακόμη πολιτικό πρόσωπο το οποίο εξυπηρέτησε σε απόλυτο βαθμό τους Αγγλο-Αμερικανικούς σχεδιασμούς στην Κύπρο ήταν ο εμβληματικός αρχηγός της ΕΟΚΑ- Αντικομμουνιστής Γεώργιος Γρίβας.
Πριν το πραξικόπημα η ΕΟΚΑ Β’ λειτούργησε προβοκατόρικα, δημιουργώντας συνθήκες εμφυλίου στην Κύπρο στα πρότυπα της Νατοϊκής οργάνωσης Gladio ή αλλιώς “Κόκκινη Προβιά», στην ελληνική της έκδοση.
Κατ΄εντολή της αθηναϊκής χούντας εφαρμόστηκε στην Κύπρο, η «στρατηγική της έντασης» – “strategy of tension” ώστε να δημιουργηθούν στην Κύπρο συνθήκες που θα δικαιολογούσαν πραξικόπημα.
Αυτή υπήρξε η στρατηγική της χούντας στην Κύπρο από το 1967 μέχρι το 1974.
Αυτή άρχισε να υλοποιείται από τον προ-πομπό της ΕΟΚΑ Β’, το Εθνικό Μέτωπο το 1969 (και αυτό δημιούργημα της χούντας) και συνεχίσθηκε από τον ιδρυτή της ΕΟΚΑ Β’, το 1971, τον Γ. Γρίβα.
Ο τελευταίος αποπειράθηκε να ανατρέψει τον Μακάριο τον Φεβρουάριο του 1972 σε συνεργασία με τον Παπαδόπουλο και να τον δολοφονήσει ένα χρόνο αργότερα.
Οι γριβικοί και η ΕΟΚΑ Β’ αυτοπαραμυθιάζονταν ότι λειτουργούσαν αυτόνομα από τη χούντα.
Η ταχύτητα με την οποία η ΕΟΚΑ Β’ πέρασε στον έλεγχο του Ιωαννίδη, μετά τον θάνατο του Γρίβα τον Ιανουάριο του 1974, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. (*Μάριος Ευρυβιάδης)




“Εθνάρχης”- Κληρίδης

Υπάρχουν δύο ακόμη πρόσωπα με σοβαρές ευθύνες για την Κυπριακή Τραγωδία.
Ο “Εθνάρχης” Κωνσταντίνος Καραμανλής στου οποίου την πολιτική αναρρίχηση οι θέσεις του επί του Κυπριακού ζητήματος υπήρξαν καθοριστικές.
Όσες φορές χρειάστηκε με τις επιλογές του εξυπηρέτησε σε απόλυτο βαθμό τους Αγγλο-Αμερικανικούς σχεδιασμούς (Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου,Αττίλας ΙΙ,μονομερής αποχώρηση Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ)
Και ο Γλαύκος Κληρίδης.
Ας δούμε τι αναφέρει η Ερευνήτρια-Συγγραφέας Φανούλα Αργυρού σε άρθρο της.
Ο Γλ. Κληρίδης αφιέρωσε μια ζωή πολύ πιο αφοσιωμένη στην εξυπηρέτηση των βρετανικών συμφερόντων (και ότι αυτό συνεπάγεται) παρά των συμπατριωτών του Ελληνοκυπρίων και της δίσμοιρης Κύπρου.
Και αυτό βγαίνει αβίαστα και διαχρονικά μέσα από τις χιλιάδες των βρετανικών εγγράφων αφενός και των φανερών χειρισμών και πράξεών του αφετέρου.
Η στάση του στο ζήτημα της σύλληψης του Ραούφ Νενκτάς αν και γνώριζε τον ρόλο του, το ότι προώθησε με πάθος ομοσπονδιακή λύση (μέχρι την τουρκική εισβολή) γνωρίζοντας ότι αυτό βοηθούσε τις τουρκικές επιδιώξεις.
Όταν και αμέσως μετά, με τις οδηγίες του Βρετανού Τζέιμς Κάλλαχαν έβαλε μπροστά για την ρατσιστική τουρκική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία που απαιτούσε ο Ρ. Ντενκτάς.
Όμως, ο Ντενκτάς έγινε αργότερα ‘καλύτερος’ δέχθηκε τα δύο κράτη να εκχωρούν μέρος της κυριαρχίας στο ομόσπονδο κράτος!
Και νά ‘σου το… Σχέδιο Ανάν!! Εξ’ ού και η προετοιμασία από Μαρκίδη/Παπαπέτρου επί προεδρίας Κληρίδη.
Υπάρχει τέλος και η καθοριστική του Συμβολή στην ντε φάκτο Διχοτόμηση της Κύπρου, με την εκτρωματική συμφωνία της Τρίτης Βιέννης η όποια επέτρεψε τον αφελληνισμό των Κατεχομένων και την εθνοκάθαρση στην Καρπασία.




Επίλογος

Το Δόγμα “Ανήκομεν εις την Δύση με όρους Υποτέλειας-Υποταγής” συνιστά διαχρονικά τον Πυλώνα της Δεξιάς πολιτικής σκέψης στην Ελλάδα.
Συνιστά μετεξέλιξη του Δόγματος της “Μικρά Πλήν Εντιμος Ελλάς” το οποίο προκάλεσε την Μικρασιατική Καταστροφή και την Συρρίκνωση του Ελληνισμού.
Ο υποβόσκων Κομμουνιστικός (Ερυθρός) Κίνδυνος και ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός που τον συνόδευε αποτελούσαν τα δεκανίκια της καχεκτικότητας αυτής.
Λαός χωρίς ιστορική μνήμη είναι λαός καταδικασμένος να χαθεί στην ιστορία.
Η Ιστορική μνήμη αναγκαία. Όσοι λοιπόν -και είναι πάμπολλοι- θέτουν την ιστορία την Προκρούστεια Κλίνη κόβοντας και ράβοντας στα μέτρα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και μωροφιλοδοξίας απλά εξυπηρετούν και υπηρετούν αντεθνικούς σχεδιασμούς, κι ας ανεμίζουν την σημαία του Αντικειμενικού Αναλυτή ή του Υπερπατριώτη.
Ο Ξένος Παράγοντας και η Διεθνή πολιτική σκέψη επιμένουν να θεωρούν Ελλάδα-Κύπρο ως ενιαίο γεωγραφικό-αμυντικό χώρο.
Δυστυχώς για πάμπολλους στην Ελλάδα η Κύπρος εξακολουθεί να πέφτει μακριά, η δε προσφορά της Κύπρου στο Ελληνικό γίγνεσθαι κρίνεται ανεπαρκής.
Για πάμπολλους στην Κύπρο η Ελλάδα δεν συνιστά εκείνο το αξιόπιστο κράτος το οποίο και μπορεί να εγγυηθεί-προστατέψει τα συμφέροντα της.
Οι λογικές αυτές αποτελούν την βάση για την μετεξέλιξη της Κύπρου σε ζώνη Τουρκικού ελέγχου και για την μετατροπή των Κατεχομένων σε τουρκική επαρχία.
Αποτελούν δηλαδή την επόμενη φάση των Ατίλλα Ι,ΙΙ.
*(Χρησιμοποιήθηκε υλικό από δημοσιεύσεις στις ιστοσελίδες Sigmalive.com  και  Mignatiou.com )


ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ