Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Θεωρώ ότι οφείλουμε να δώσουμε προσοχή σε κάτι πολύ σημαντικό, που δημιουργεί ειδοποιό διαφορά όσον αφορά την κοινωνιολογική πτυχή της εργαλειοποίησης των μεταναστών από τη γειτονική χώρα.
Μεταναστευτικές ομάδες από το Αφγανιστάν στην Τουρκία υπάρχουν εδώ και αρκετά χρόνια και δεν χρειάστηκε η πρόσφατη κρίση για τη εγκατάστασή τους σε αυτήν, αν και με την πρόσφατη κρίση οι ροές από το Αφγανιστάν προς το γειτονικό κράτος δεν είναι μεγάλες.
Το λάθος που πράττουμε ως χώρα και θεωρώ ότι σε αυτό πρέπει να δώσουμε ουσιαστική σημασία, την οποία δεν δώσαμε όλα αυτά τα χρόνια, είναι, ότι οι ομάδες των μεταναστών που ως ενδιάμεσο προορισμό είχαν (ή έστω υπό τις συνθήκες που διέμεναν όλα αυτά) την Τουρκία, αν ήταν πέρα του εξαμήνου (και από χώρες που επίσημα δεν αναφέρονταν ως εμπόλεμες), θα έπρεπε ουσιαστικά με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς περισσότερη διερεύνηση των συνθηκών μετανάστευσης, να τους επαναπροωθούμε στην γειτονική χώρα.
Και αυτό γιατί; Γιατί πολύ απλά, στην βάση των κοινωνιολογικών παραμέτρων του φαινομένου της μετανάστευσης, ένας πληθυσμός πέραν του εξαμήνου αρχίζει σταδιακά και εγκλιματίζεται σε ένα ξένο περιβάλλον, πόσω δε μάλλον όταν σε αυτό υφίστανται κοινά συμπεριφορικά χαρακτηριστικά.
Η γειτονική χώρα, εκτός των άλλων, εκμεταλλευόμενη την αναστάτωση που υφίσταται όλα αυτά τα χρόνια στη γεωγραφική περιφέρειά μας, ήταν εύλογο όχι μόνο να εργαλειοποιήσει τον πόνο κάποιων εξ αυτών, αλλά κυρίως την πλειονότητα αυτών να τη χρησιμοποιήσει στρατευμένα τόσο ως μισθοφόρους όσο και ως στοιχεία προπαγανδισμού. Γιατί κακά τα ψέματα, οι ομάδες που είχαν διαμείνει στο τουρκικό έδαφος πέρα του εξαμήνου, είναι πολύ δύσκολο να μην “επηρεάστηκαν” (sic) με οποιοδήποτε τρόπο από το γειτονικό παράγοντα.
Οι επήλυδες ήρθαν και έκαναν απόβαση στα νησιά μας, καθώς εκτός από τις κοινωνικές ομάδες που όντως έχουν πρόβλημα, η πλειονότητα των μετοικούντων είναι, ως γνωστόν, τα εργαλεία της Τουρκίας για την αλλοίωση τόσο του ελληνικού πληθυσμού όσο και τη δημιουργία θυλάκων εξτρεμιστικών οργανώσεων.
Οι αρμόδιες αρχές μας έχουν τον τρόπο να διαπιστώσουν το χρονικό διάστημα που οι ομάδες αυτές είχαν διαμείνει στο τουρκικό έδαφος. Αν δίναμε σημασία σε αυτήν την κοινωνιολογική παράμετρο που εμπίπτει στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του φαινομένου της μετανάστευσης, αυτό το χάλι που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, απλά θα ήταν σε μικρότερο ποσοστό.
Και το πιο σημαντικό για το οποίο έχουν μιλήσει πολύ πιο έμπειροι από εμένα: Στα νησιά μας που αυτήν την στιγμή οι γείτονες για αυτά δημιουργούν ζητήματα, δεν θα έπρεπε να υφίσταται ούτε κατ’ ελαχιστο μουσουλμανικό στοιχείο. Και πού να τους πάνε όλους αυτούς; Στην ηπειρωτική Ελλάδα ή σε κάποιο άλλο νησί που βρίσκεται στον υπόλοιπο θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου;
Η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει όλο αυτό το μεταναστευτικό ρεύμα (που από το 1990 και μετά το 2010 γιγαντωνεται). Συγχρόνως, και φυσικά σέβομαι τη θρησκεία και τον πολιτισμό του άλλου, όπως θέλω να σέβονται τον δικό μου πολιτισμό , αλλά οι σύγχρονες κοινωνίες και κυρίως οι ευρωπαϊκές, είναι επιβεβλημένο να θέσουν ως βασική παράμετρο, ότι οι πληθυσμοί που έχουν τελείως διαφορετικό πολιτιστικό υπόβαθρο (και σε αυτό περιλαμβάνεται η Θρησκεία) θα πρέπει να είναι με στοιχεία ποσόστωσης που δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν συγκεκριμένα όρια του γηγενούς πληθυσμού.
Και όλους αυτούς τους πληθυσμούς που κείτονται στο ελληνικό περιβάλλον τι πρέπει να τους κάνουμε (και μιλώ κυρίως για τους μουσουλμανικούς);
Καθώς οι περισσότεροι εξ αυτών, κάθε άλλο παρά προέρχονται από εμπόλεμα περιβάλλοντα, και καθώς η ΕΕ αυτήν την στιγμή βρίσκεται στην σκέψη να πριμοδοτήσει οικονομικά τα κράτη που είναι γύρω από το Αφγανιστάν (από όπου σε εμάς είναι και η πλειονότητα αυτών που διαμένουν στο ελληνικό περιβάλλον), είναι αναγκαίο να συνεισφέρουμε στο να γίνει πραγματικότητα όλο αυτό και επίσης με διακρατικές συμφωνίες, ακόμα και με χώρες που η Τουρκία έχει στενές σχέσεις, να τους βοηθήσουμε να “επανακάμψουν” στη χώρα καταγωγής τους.
Κάποιοι και εύλογα θα πούνε, ότι όλο το παραπάνω σκεπτικό είναι ανεδαφικό, γιατί εκτός των άλλων κρύβονται και συγκεκριμένα συμφέροντα κτλ.
Θεωρώ, ότι πρέπει να πούμε κάτι. Όταν δεν υφίστανται νομικά κωλύματα (πχ. η υπηκοότητα που έχει παραχωρηθεί σε κάποιον ή όταν δεν υφίστανται στοιχεία ρατσισμού κτλ), όλα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, καθώς εκτός των άλλων δεν υπάρχει διακύβευση του Ευρωπαϊκού Δικαίου που αφορά τη μετανάστευση. Στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή, διαμένουν πληθυσμοί από την Κεντρική Ασία που οι περισσότεροι εξ αυτών δεν έχουν άδεια παραμονής.
Και θεωρώ, ότι είναι τελείως ανθρώπινο τα άτομα αυτά, μια και είναι βέβαιο ότι οι χώρες τους θα ενισχυθούν οικονομικά από την Ένωση, να τους βοηθήσουμε ως κράτος να επανέλθουν στις χώρες τους.
Η αρωγή που μπορεί να προσφέρει μία ευρωπαϊκή χώρα σε αυτό το επίπεδο στα κράτη αυτά, νομίζω ότι είναι ένα καλό προστάδιο για δημιουργία μίας καινούριας μορφής Διπλωματίας που άπτεται της σύγχρονης μορφής μετανάστευσης, καθώς εκτός από τη θρησκευτική, εκπαιδευτική κτλ Διπλωματία, θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια “Κοινωνική” Διπλωματία”, βάσει της οποίας χώρες της ανατολικής περιφέρειας που “έχασαν” τους πληθυσμούς τους να τις βοηθήσουμε να τους ξαναϋποδεχτούν.
Κι επειδή όλη η Ευρώπη στέκεται με ιδιαίτερο σκεπτικισμό στη νέα μορφή μετανάστευσης, και θα επανακαθορίσει σε θεσμικό επίπεδο πολλά θέματα, θεωρώ ότι η Ελλάδα μπορεί και έχει τη δυνατότητα να κάνει προτάσεις προς ένα θεσμικό πλαίσιο για την ενίσχυση όλων αυτών των (τρίτων) χωρών.
Γιατί, εκτός των άλλων, αυτήν την στιγμή η Τουρκία εκμεταλλεύεται στο έπακρο, όλη αυτήν την ακινησία και την ισλαμοποιηση των χωρών της ΕΕ.
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, ερευνήτρια της ίδιας Σχολής, Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου και μέλος και ερευνήτρια του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.).
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
