Ο ισχυρός άνδρας της Αιγύπτου δήλωσε χωρίς περιστροφές προ ημερών πως η Σύρτη (και η Γιούφρα νοτίως) αποτελεί την κόκκινη γραμμή του Καΐρου στη λιβυκή κρίση.
Γράφει ο Δρ Σπύρος Πλακούδας*
Γιατί όμως η γενέτειρα του τέως δικτάτορα της Λιβύης Καντάφι, και όχι η πρωτεύουσα της Ανατολικής Λιβύης Βεγγάζη;
Mα φυσικά λόγω της καίριας θέσης της. Ο Κόλπος της Σύρτης, ο οποίος παρεμπιπτόντως προ ολίγων ετών ήταν υπό την κατοχή του ISIS, αποτελεί την “καρδιά” της πετροχημικής βιομηχανίας της Λιβύης.
Η κατοχή της εξασφαλίζει στον εκάστοτε ιδιοκτήτη τον έλεγχο των αντλιών και αγωγών (3 για το φυσικό αέριο και 11 για το πετρέλαιο) της “Πετρελαϊκής Ημισελήνου”, δηλαδή το 60% του ορυκτού πλούτου της χώρας. Παρεμπιπτόντως, η Λιβύη καταλαμβάνει την 9η θέση της παγκόσμιας κατάταξης ως προς τα κοιτάσματα του μαύρου χρυσού.
Η Γιούφρα νοτίως της Σύρτης αποτελεί την “πύλη” της Ανατολικής Λιβύης προς το Φεζάν. Δίχως την κατοχή της, η (ήδη εύθραυστη) εξουσία της Ανατολικής Λιβύης επί των φυλών των Τούμπου και Τουαρέγκ θα εξανεμίζετο προς όφελος της κυβέρνησης της Τρίπολης. Το αντλιοστάσιο El Sarara στο Φεζάν, μακράν το μεγαλύτερο της χώρας, ανακατελήφθη προ δύο εβδομάδων από τις δυνάμεις του Σάρατζ και επαναλειτούργησε για 24(!) ώρες μέχρι την οριστική εκδίωξή τους από τον στρατό του Χαφτάρ.
Ως εκ τούτου, η στρατηγική του οικονομικού στραγγαλισμού της Κυβέρνησης της Τρίπολης δια των κλειστών αντλιοστασίων και αγωγών δεν θα ευοδωθεί παρά μόνον εάν η Ανατολική Λιβύη διατηρήσει υπό τον έλεγχό της την Πετρελαϊκή Ημισέληνο και το Φεζάν και κατ’ επέκταση τη Σύρτη και Γιούφρα. Κατ’ αντιδιαστολή, η μη κατοχή των εν λόγω πλουτοπαραγωγικών περιοχών από την κυβέρνηση της Τρίπολης θέτει εν αμφιβόλω την ομαλή ανασυγκρότηση της Δυτικής Λιβύης και μεταθέτει το βάρος της επιβίωσής της (οικονομικής και στρατιωτικής) στην Τουρκία και στο Κατάρ.
Έτσι εξηγείται η απόρριψη εκ μέρους των Σάρατζ και Ερντογάν της Διακήρυξης του Καΐρου και η απαίτηση για την εκχώρηση της Σύρτης και της Γιούφρας ως conditio sine qua non για εκεχειρία και επανέναρξη του διαλόγου. Όμως, οι δύο προαναφερθείσες περιοχές δεν αποτελούν το έπαθλο μόνο για την Αίγυπτο, ή την Τουρκία, αλλά και για δύο άλλους δρώντες στη λιβυκή κρίση, για το Κρεμλίνο και εσχάτως για το Παρίσι.
Η Μόσχα έχει ήδη αναπτύξει τους μισθοφόρους της Wagner Group σε Σύρτη και Γιούφρα (όπως επίσης και 14 MiG-29 και Su-24 στη Γιούφρα) ως ανάχωμα σε ενδεχόμενη επίθεση των δυνάμεων του Σάρατζ. Άλλωστε, η νίκη των δυνάμεων του Χάφταρ κατά την μάχη της Σύρτης στις αρχές Ιουνίου οφείλεται πρωτίστως στην συμβολή των ανδρών της Wagner Group, της μακράς χείρας του Κρεμλίνου στη Μέση Ανατολή και στην υποσαχάρια Αφρική τα τελευταία χρόνια.
Διαβάστε τη συνέχεια στο slpress.gr
*Ο Δρ Σπύρος Πλακούδας είναι επίκουρος καθηγητής Εθνικής Ασφάλειας στο Rabdan Academy (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα). Έχει διδάξει στο παρελθόν σε πανεπιστήμια και στρατιωτικές σχολές στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ειδικεύεται στους βίαιους μη κρατικούς δρώντες (τρομοκράτες, αντάρτες και μαφίες). Το νέο βιβλίο του (Rowman and Littlefield) εξετάζει τον Εμφύλιο Πόλεμο στη Συρία και τους Κούρδους.
