Το γεγονός ότι η Ρωσία μπόρεσε να αναπτύσσει απρόσκοπτα τις δυνάμεις της στα σύνορα της Ουκρανίας για μήνες, χωρίς σοβαρές αντιδράσεις, και στη συνέχεια να εξαπολύσει επίθεση στην Ουκρανία, δείχνει πώς δεν υπάρχει διεθνής μηχανισμός ή παγκόσμια ηγεσία που να μπορεί να ανακόπτει τέτοιου είδους πολεμικές ενέργειες και αναμένουμε να δούμε πώς θα αντιδράσει η διεθνής κοινότητα τις επόμενες ημέρες στη ρωσική εισβολή.
Η επίθεση στην Ουκρανία ήταν απρόκλητη. Η Ρωσία αποφάσισε μονομερώς να αναγνωρίσει δύο αυτονομιστικές περιοχές της Ουκρανίας και στη συνέχεια το χρησιμοποίησε ως δικαιολογία για να επιτεθεί στην Ουκρανία. Δεν υπήρξε καμία σοβαρή απάντηση από την Ουκρανία σε αυτή τη ρωσική απειλή – στρατιωτική ανάπτυξη δυνάμεων – αναγνώριση και επίθεση γιατί προφανώς δεν πρόκειται για ισότιμο αγώνα.
Οι ΗΠΑ είχαν προειδοποιήσει για ρωσική εισβολή εδώ και μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν αναλύσεις και πληροφορίες από τις ΗΠΑ που έδειχναν ότι η Ρωσία ήταν όλο και πιο έτοιμη να επιτεθεί.
Από τις 6 Φεβρουαρίου το NBC είχε αναφέρει ότι η Ρωσία «έχει συγκεντρώσει το 70% των δυνάμεων» που χρειαζόταν για να εισβάλει στην Ουκρανία. Το επόμενο διάστημα αυτό το ποσοστό αυξήθηκε στο 80%και στη συνέχεια στο 100 %, σύμφωνα με χθεσινές αναφορές. Επρόκειτο δηλαδή για μια ξεκάθαρη ανάπτυξη δυνάμεων και δεν υπήρχε κανένα μεγάλο μυστικό εδώ. Το μόνο ερώτημα που έθεσαν πολλοί ήταν αν αυτό προοριζόταν ως πρόσχημα για να εξασφαλίσουν παραχωρήσεις από τη Δύση ή αν ήταν πραγματική προετοιμασία για εισβολή.
Η τραγωδία που εκτυλίσσεται σήμερα είναι ότι η Ρωσία όχι μόνο συγκέντρωσε δυνάμεις, αλλά στη συνέχεια σχεδίασε μια εισβολή βασιζόμενη σε αυτό που είχε ήδη κάνει το 2014 στην Κριμαία υποστηρίζοντας τους αυτονομιστές.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν με το διάγγελμα της Δευτέρας είχε αναφέρει ξεκάθαρα ότι θα αναγνωρίσει τις δύο αυτονομιστικές περιοχές της Ουκρανίας, του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Αυτές οι δύο περιοχές, τις οποίες η Ρωσία αντιμετώπιζε τώρα ως δύο νέες χώρες, έδωσαν το πράσινο φως στις 22 Φεβρουαρίου για ρωσική επέμβαση. Αυτό ήταν ένα τετελεσμένο γεγονός γιατί τώρα το σενάριο της Ρωσίας ήταν ότι είχε το «νόμιμο δικαίωμα» να εισβάλει στην Ουκρανία. Η Ρωσία είχε ήδη προσαρτήσει την Κριμαία το 2014 και έτσι είχε ήδη εισβάλει στην Ουκρανία. Ωστόσο, το ερώτημα ήταν τι σχεδίαζε τώρα η Ρωσία.
Φαίνεται ότι η Ρωσία έχει προχωρήσει περισσότερο από το να αναπτύξει απλώς αυτό που αποκάλεσε «ειρηνευτικές» δυνάμεις τις προηγούμενες ημέρες. Τώρα η Ρωσία υποστηρίζει ότι έχει ξεκινήσει μια «ειδική» στρατιωτική επιχείρηση και οι διπλωμάτες στον ΟΗΕ «παρακαλούν» τον Πούτιν να αλλάξει πορεία. Τα αμερικανικά ΜΜΕ απεικονίζουν τον Πούτιν να είναι απομονωμένος, ωστόσο, δεν είναι σαφές πόσο απομονωμένος είναι.
Παρά τις προειδοποιήσεις επί μήνες για εισβολή και παρά τις σκληρές συζητήσεις σε διάφορα φόρουμ, δεν υπήρξε πραγματική δυτική απάντηση για να σταματήσει όλη αυτή η κατάσταση. Οι ΗΠΑ είχαν αναστείλει περαιτέρω κυρώσεις κατά της Ρωσίας μέχρι τώρα, επειδή οι κυρώσεις θα αφαιρούσαν όλα τα βέλη από την αμερικανική φαρέτρα που είχαν οι ΗΠΑ για να αποτρέψουν τη Ρωσία.
Πού είναι λοιπόν η αποτροπή τη στιγμή που επί του εδάφους, η Ρωσία ετοίμαζε χτυπήματα κατά της Ουκρανίας;
Πολλή παραπληροφόρηση τροφοδοτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σήμερα τις πρώτες πρωινές ώρες, υποστηρίζοντας ότι η Ρωσία είχε βάλει στο στόχαστρο την Οδησσό και πολλά άλλα μέρη σε όλη την Ουκρανία, φαινομενικά για να σκορπίσει πανικό. Ωστόσο, αυτό που έδειξε το βίντεο ήταν καπνός να υψώνεται από μια τοποθεσία στο Χάρκοβο. Εν τω μεταξύ, στα Ηνωμένα Έθνη, ο Γενικός Γραμματέας κάλεσε τον Πούτιν να επαναφέρει τα στρατεύματά του στη Ρωσία.
Ωστόσο, όλες αυτές οι δηλώσεις δεν έχουν νόημα μπροστά σε μια πραγματική σύγκρουση. Οι κυρώσεις και οι απειλές των ΗΠΑ πιθανότατα δεν έχουν πραγματική δύναμη από πίσω τους. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ΗΠΑ έχουν ήδη επιβάλει κυρώσεις σε πολλές χώρες και αυτές οι χώρες έχουν γίνει ισχυρότερες! Το Ιράν, για παράδειγμα, υπό τη “μέγιστη πίεση”, μπόρεσε να αυξήσει την επιρροή του στην Υεμένη, το Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο. Δεν υπήρξε πραγματική μείωση του ρόλου του Ιράν. Το Ιράν υποτίθεται ότι βρίσκεται υπό κυρώσεις, αλλά εξάγει πυραύλους και drones σε όλη τη Μέση Ανατολή.
Η Τουρκία επίσης εισέβαλε στη Συρία το 2018 και το 2019, εκκαθαρίζοντας εθνοτικά τις κουρδικές περιοχές και δεν υπήρξαν συνέπειες. Το επικίνδυνο μήνυμα που βγαίνει προς τα έξω από τέτοιου είδους εισβολές είναι ότι υπάρχει ατιμωρησία για αυτού του είδους τις επιθέσεις.
Σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1990, όταν υπήρχε μια μυθοπλασία μιας διεθνούς κοινότητας που θα αντιστεκόταν στις επιθέσεις και την επιθετικότητα, τα τελευταία χρόνια έδειξαν ότι τα αυταρχικά καθεστώτα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και δεν θα υπάρξει πραγματική αντίδραση. Η υποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν που σηματοδότησε ότι θέλουν να επικεντρωθούν σε εσωτερικά ζητήματα και να αποσυρθούν από περιοχές σε όλο τον κόσμο, πιθανότατα τροφοδότησε αυτή την άποψη ότι χώρες όπως η Ρωσία μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Οι περισσότερες δυτικές χώρες κάλεσαν τους πολίτες να εγκαταλείψουν την Ουκρανία και μετέφεραν διπλωμάτες από το Κίεβο. Αυτό ήταν ένα μήνυμα ότι η στόχευση του Κιέβου θα γινόταν βασικά χωρίς καμία παρουσία δυτικών διπλωματών για να αμφισβητήσουν τις επιθέσεις. Η παρουσία διπλωματών φυσικά δεν θα σταματούσε τις επιθέσεις στο Κίεβο, αλλά η τόσο εμφανής αποχώρησή τους έδειξε ότι το Κίεβο εγκαταλείφθηκε αθόρυβα.
Η μετακίνηση των πρεσβειών από το Κίεβο στο Λβιβ είναι μέρος αυτής της διαδικασίας εγκατάλειψης ακόμη και πριν από την πρώτη «ριπή». Το ΝΑΤΟ μετέφερε επίσης προσωπικό εκτός Ουκρανίας και δώδεκα αεροπορικές εταιρείες ακύρωσαν τις πτήσεις. Η Ρωσία κατάλαβε ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός, επειδή η διεθνής παρουσία το είχε ήδη σηματοδοτήσει με τη φυγή της.
Αυτό όμως σηματοδοτεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Σημαίνει ότι κάθε χώρα που θέλει να εισβάλει σε μια άλλη θα μπορεί να αναπτύσσει ανοιχτά τις δυνάμεις της, να δημιουργεί μια φανταστική αιτία για τη σύγκρουση, να αναγνωρίζει τμήματα της άλλης χώρας ως νέες χώρες και στη συνέχεια να εξαπολύει απρόκλητες επιθέσεις. Η διεθνής κοινότητα θα απαντάει με αποχώρηση ακόμη και πριν καν ξεκινήσει η επίθεση;
Οι κυρώσεις δεν απέδωσαν σε τίποτα. Οι κυρώσεις δείχνουν απλά το πώς αντιδρούν οι δυτικές χώρες όταν δεν θέλουν να σταματήσουν μια επιθετική ενέργεια. Από την άλλη, κάποιες ελάχιστες ποσότητες στρατιωτικού εξοπλισμού που στάλθηκαν στην Ουκρανία το τελευταίο διάστημα δεν επέτρεψαν στην Ουκρανία να έχει πραγματικά την άμυνα που χρειαζόταν. Δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστική εξέταση για το πώς θα αμυνόταν η Ουκρανία.
Η Ουκρανία επίσης δεν φαινόταν να πιστεύει ότι ο πόλεμος θα ερχόταν πραγματικά, παρά τις προειδοποιήσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί μια απρόκλητη επίθεση σε ένα ειρηνικό κράτος όπως η Ουκρανία δεν είναι ένα καθημερινό γεγονός. Ο κόσμος γνωρίζει πλέον τώρα πολύ καλά, ότι δεν υπάρχει κανένας διεθνής μηχανισμός ή παγκόσμια ηγεσία που να μπορεί να σταματά τέτοιου είδους απρόσκλητες πολεμικές ενέργειες.
