Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *
Λογικά, το νομοσχέδιο για την εξυγίανση των Ναυπηγείων Ελευσίνας έπρεπε να το φέρουν στη Βουλή ως συναρμόδια τρία υπουργεία, το ΥπΟικ., το ΥπΕθΑ, και το ΥπΑν., αλλά και πάλι βάσει της δεδομένης κατάστασης των Ναυπηγείων, δόκιμο θα ήταν δύο Υπουργεία, αυτό που πληρώνει και αυτό που έχει ζημιωθεί από τις πολιτικές παραλείψεις τόσων δεκαετιών, ήτοι το Υπουργείο Οικονομικών (αυτό που πληρώνει) και το ΥπΕθΑ (αυτό που που έχει ζημιωθεί τόσες δεκαετίες από την συγκεκριμένη επένδυση).
Το Υπουργείο Ανάπτυξης κάτω από ποιο πλαίσιο αναλαμβάνει το ρόλο του επισπεύδοντος φορέα, όταν η συγκεκριμένη επένδυση βρίσκεται σε καθεστώς εκκαθάρισης; Μπορεί να γίνει οποιαδήποτε μορφή επένδυσης, όταν υφίσταται εκκαθάριση της επιχείρησης;
Όσον αφορά επίσης τη σημασία της επένδυσης, λαμβάνει και την πραγματική νομικό -οικονομική διάσταση όταν δεν ζημιώνεται το ίδιο το Κράτος. Εδώ, η εξυγίανση της ιδιωτικής επιχείρησης θα γίνει με εγγυητή το ίδιο το Κράτος.
Φυσικά, υπάρχει το αντεπιχείρημα που εννοείται ότι αυτήν την στιγμή γίνεται σημαία (όπως έγινε και με τον Σκαραμαγκά) από το Υπουργείο Ανάπτυξης, ότι η επωφέλεια που θα υπάρξει, είναι η κατασκευή πολεμικών πλοίων, και πιο συγκεκριμένα των κορβετών, με τη συμμετοχή της ιταλικής εταιρείας Frincantieri που εξέφρασε την επιδίωξη συμμετοχής στην επένδυση των Ναυπηγείων.
Όμως, το ίδιο το Κράτος κάτω από την προϋπόθεση αυτή, που αναμφισβήτητα οφείλει να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε μέρος ή όλο του πολεμικού εξοπλισμού να κατασκευαστεί στην Ελλάδα (και αυτό πάλι, θα το κρίνουν οι αρμόδιοι φορείς επί του θέματος), θα μπορούσε να συμμετέχει ενεργά και να δημιουργηθεί το νομικό -οικονομικό πλαίσιο που αφορά τις συμβατικές υποχρεώσεις που είχε κατά τη λειτουργία της η εταιρεία μόνο απέναντι στο ΥπΕθΑ και ειδικότερα στο ΠΝ, κι όχι να προβεί σε μία συνολική, εξυγίανση του χρέους που η μόνη -κατ’ουσίαν- ωφελημένη θα βγει η συμπρακτική εταιρεία της επένδυσης και πόσω μάλλον σε μία δύσκολη, οικονομικά περίοδο για το Κράτος.
Στην προκειμένη περίπτωση, ένα τρανταχτό παράδειγμα παραλληλισμού (και μάλιστα ιστορικής διάστασης) είναι ότι οι Σταυροφορίες στην ανατολική περιφέρεια έγιναν με την “βιτρίνα” της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων από τους Άραβες, ενώ ο ουσιαστικός λόγος ήταν η άλωση της Βασιλεύουσας από τους Λατίνους.
Έτσι και τώρα, με σημαία την κατασκευή πολεμικών πλοίων το Κράτος αναλαμβάνει την εξυγίανση μίας πτωχευμένης, ιδιωτικής επιχείρησης, ενώ θα μπορούσε αποκλειστικά και μόνο να ρυθμίσει οτιδήποτε αφορά το “χρέος” που είχε η εταιρεία στο ίδιο το Κράτος (δηλαδή στο ΠΝ), προκειμένου με τη σειρά της την ανάληψη του έργου (με την επανασύστασή της) κατασκευής των πολεμικών πλοίων, που αυτό είναι που αφορά άλλωστε το λαό.
Περισσότερα άρθρα από την Άννα Κωνσταντινίδου:
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
