Η απόφαση της κυβέρνησης για σταδιακή άρση του lock down έφερε μια νότα αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα καθώς τα γεγονότα (ενδεχομένως τα μέτρα να υπήρξαν για πολλούς υπερβολικά) έδειχναν πως τα καταφέραμε καλά.
Όμως νέα δεδομένα τα οποία έκαναν την εμφάνισή τους, παρά το γεγονός πως ήταν αναμενόμενα, φαίνεται ν’ αλλάζουν την κυβερνητική πολιτική. Κουβέντες για περιορισμούς και επαναφορά μέτρων έχουν κάνει την εμφάνισή τους ξανά, μαζί με το δίδυμο Τσιόδρα – Χαρδαλιά που θα επανακάμψει στις τηλεοράσεις.
Κι εδώ αρχίζουν τα γιατί και τα διότι.
Πρώτο γιατί. Το σύστημα υγείας στην Ελλάδα είναι προφανώς διαλυμένο με σημαντικότατες ελλείψεις σε προσωπικό, υλικά και μέσα. Στο δίμηνο Μαρτίου – Απριλίου έπεσε πολύ χρήμα, καθώς και δωρεές σε είδος. Έχουμε κάποιο αποτέλεσμα; Κι αν ναι ποιο είναι αυτό; Διότι πλέον είμαστε υποψιασμένοι, ή μήπως δεν είμαστε;
Δεύτερο γιατί. Η ύφεση ήταν γεγονός πριν την εμφάνιση του κορονοϊού, τώρα έχει πλέον βεβαιωθεί και μάλιστα τα νούμερα φαντάζουν μεγάλα. Το χρήμα που έρχεται από τις Βρυξέλλες δε φαίνεται να έχει σχέδιο, που θα δοθεί, πως θα δοθεί, με ποιους μηχανισμούς και κυρίως με τι κριτήρια. Με τα κριτήρια των τραπεζών; Με επιτόκια 6-7%, τη στιγμή που στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν παίζει παραπάνω από 3%; Μήπως η κυβέρνηση παίζει τα ρέστα της με την απειλή που επανακάμπτει; Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δεν τα πάει καλά εδώ και καιρό, δεν το λέμε εμείς, το λένε πολλοί άλλοι και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Άλλωστε η κουβέντα για ανασχηματισμό παίζει διαρκώς όπως κι εκείνη περί εκλογών. Συσχετίζονται όλα αυτά με τον κορονοϊό;
Τρίτο γιατί. Η διαρκής κόντρα με την Τουρκία, οι παλινωδίες των υπευθύνων και τα μεγάλα λόγια έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο ανασφάλειας στην κοινή γνώμη, φαίνεται πως κάτι δεν πάει καλά. Ο σουλτάνος απέναντι παίζει τα ρέστα του με τη Λιβύη και εσχάτως με την Αίγυπτο με στήριξη (έστω και με το στυλάκι Τραμπ) από τις ΗΠΑ. Κι από την άλλη μεριά του Αιγαίου ακούγονται πολλές ιστορίες με κορονοϊό και μετανάστες. Γιατί δεν τις ακούμε; Είμαστε κουφοί; Κι εδώ έχουμε κι άλλη «ομορφιά», έχουν μαζευτεί αρκετοί υποψήφιοι για τη θέση του ΥΕΘΑ προς αντικατάσταση του Νίκου Παναγιωτόπουλου που γνωρίζει πως οι μέρες του στο υπουργείο είναι μετρημένες και πράττει ανάλογα για να μην καεί. Όμως η απειλή εξ’ ανατολών είναι εδώ, με ή χωρίς κορονοϊό. Έχει σχέση αυτό το γεγονός με την απόφαση της κυβέρνησης να ξαναδούμε το θέμα αλλιώς;
Τέταρτο και τελευταίο γιατί. Τουρισμός ίσον Βαριά βιομηχανία. Φαίνεται τουλάχιστον αστείο σε όσους γνωρίζουν από οικονομικά να ονομάζεις μια υπηρεσία βιομηχανία. Το πιο αστείο απ’ όλα όμως είναι πως αυτή η υπηρεσία ζει το κράτος και πολλούς Έλληνες.
Γιατί ενώ γνωρίζουμε πως ο κορονοϊός είναι παρών ανοίξαμε τα σύνορα και τώρα σκεφτόμαστε να τα ξανακλείσουμε; Μήπως η ζημιά φέτος θα είναι ανυπολόγιστη; Μήπως γιατί η ανεργία θα εκτοξευτεί όπως επίσης και η αντίδραση των ασχολούμενων με τον τουρισμό; Το χρήμα από την ΕΕ δε φτάνει ούτε για πλάκα για να καλύψει τη ζημιά.
Όσο για τον υπουργό Ανάπτυξης που τάζει και μοιράζει τον έχουν πάρει χαμπάρι και πλέον γελάνε μαζί του οι παράγοντες της αγοράς. Άλλος του λέει να του κάνει δώρο μπουλντόζες για το Ελληνικό κι άλλος να του στείλει κρασιά να δοκιμάζει για να τα διαφημίσει.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η όλη κατάσταση μοιάζει να είναι πολύ δύσκολη τόσο για τους πολίτες όσο και για την κυβέρνηση, που όσο δε λέει την αλήθεια θα βυθίζει σε χάος τον τόπο. Το πολιτικό κόστος φαίνεται να είναι για μια ακόμα φορά το στοιχείο που κινεί τις δράσεις της κυβέρνησης αλλά και τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης.
Η οποία αντιπολίτευση έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για ότι θα επακολουθήσει που μάλλον δε θα είναι θετικό γα τον τόπο. Τα «Ζάππεια» τα έχουμε ξαναζήσει, τις ηρωικές κουβέντες τις έχουμε ξανακούσει, τις «μαϊμού» αντιπαραθέσεις τις βαρεθήκαμε. Προφανώς όσοι τρέφονται από το δημόσιο με κάθε τρόπο, και δεν αναφερόμαστε στους δημοσίους υπαλλήλους, έχουν κάθε λόγο να συνεχίζουν ν’ αγνοούν την πραγματικότητα και να ζουν στο δικό τους «υπέροχο» φαντασιακό κόσμο.
