Οι πρόσφατες εξελίξεις μετά τη συμφωνία των Πρεσπών ήταν καταιγιστικές αλλά και ιδιαιτέρως αποκαλυπτικές: Η Ελληνική εξωτερική πολιτική γυρίζει σελίδα για τα καλά, αλλά το κόστος είναι μεγάλο και οι μελλοντικές ζημιές τεράστιες.
Ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς τις τελευταίες μέρες δίνει συνεχώς συνεντεύξεις σε ένα ρεσιτάλ αλαζονίας και εγωισμού, αλλά και αγωνίας για το μέλλον, αποδεικνύοντας στην πράξη αυτό που ακούγεται εδώ και καιρό: Πως έχει βρεθεί αντίθετος με την αριστερή συνείδησή του.
Προκειμένου να υποστηρίξει μια κυβέρνηση που δεν ξέρει πια που βρίσκεται και που πατάει, προσπαθεί με ακαδημαϊκά κολπάκια κι επικοινωνιακά πυροτεχνήματα να πετάξει τη μπάλλα στην εξέδρα. Το δυστήχημα είναι πως παίζει μόνος του σ’ ένα γήπεδο με πολλούς αντιπάλους, εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Τι ελπίδες έχει να επιβιώσει; Αλλά κυρίως τι ελπίδες έχει να έχει ευτυχές αποτέλεσμα η εξωτερική πολιτική που αποφάσισε να επιλέξει;
Γιατί αν η στρατηγική είναι να γίνουμε καλά και υπάκουα παιδιά στο μεγάλο αφεντικό χωρίς να εξασφαλίζουμε από πριν οφέλη, τότε την πατήσαμε ολοσχερώς. Η ίδια αυτή στρατηγική έχει φέρει πολλές καταστροφές στο παρελθόν.
Αν δεν είναι αυτή η στρατηγική αλλά κάποια άλλη, προς τι τα νεύρα και οι αγωνιώδεις προσπάθειες να δείξουμε πόσο δυνατοί είμαστε, όντας κατεστραμένοι οικονομικά, κοινωνικά διαρεμένοι και εθνικά ανίσχυροι; Μάλλον εκεί κοντά είναι τα όρια του παραλόγου, κι αυτό συμβαίνει γιατί έχει μπερδευτεί απίστευτα το πράγμα. Με άλλες προοπτικές ξεκίνησε ο Νίκος Κοτζιάς, με διαφορετικές θέσεις και με σαφείς στόχους στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, κι αλλού κατέληξε και μάλιστα χωρίς να συμφωνεί.
Το να κάνει κανείς τον κόκκορα ενώ είσαι κότα μπορεί να πιάσει μόνο όταν δεν ξέρει κάποιος τη διαφορά, κι αυτό συμβαίνει σπάνια. Ειδικά όταν μαζί με τη συμφωνία των Πρεσπών κεράσαμε τους Σκοπιανούς σουβλάκια για να γιορτάσουμε τη μακροπρόθεσμη ήττα μας σ’ ένα θέμα που θα το βρούμε μπροστά μας στο μέλλον ποικιλοτρόπως, κυρίως όμως στο ΝΑΤΟ και στις σχέσεις μας με τη Ρωσία, εκεί που τα όργανα ήδη άρχισαν να παίζουν μουσική που παραπέμπει σε χορό του Ζαλόγγου.
Με τις εκλογές να φαίνονται στο άμεσο μέλλον, κάτι σε Οκτώβριο λένε, η επικοινωνιακή τακτική της κυβερνησης δεν ΠΡΕΠΕΙ να χρησιμοποιήσει την εξωτερική πολιτική ως μέσο για να κάνει την έκπληξη. Ο Νίκος Κοτζιάς το γνωρίζει καλά αυτό κι αν του έχει μείνει κάποια αξιοπρέπεια και λίγη πολιτική δύναμη καλό είναι να επιβάλλει την αποστασιοποίηση της εξωτερικής πολιτικής από τις μικροπολιτικές κι εκλογικές σκοπιμότητες.
