Η χθεσινή ημέρα με την Τουρκία να κλιμακώνει τις προκλήσεις σε όλα τα επίπεδα δείχνει ξεκάθαρα ότι το επόμενο διάστημα θα επανέλθει ακόμα πιο προκλητική να διεκδικήσει από αυτά που δεν δικαιούνται με θράσος.
Όσοι στην Ελλάδα υπέθεταν ότι η κατάσταση στην Τουρκία με την πανδημία την σακατεμένη οικονομία μαζί με τα ανοιχτά μέτωπα σε Συρία και Λιβύη θα την κάνει να υποχωρήσει, μάλλον διαψεύδονται πολύ γρήγορα. Και δυστυχώς μάλλον θα διαψευστούν το αμέσως επόμενο διάστημα ακόμα περισσότερο.
Οι χθεσινές συντονισμένες προκλητικές ενέργειες στο Αιγαίο με το μπαράζ παραβιάσεων και υπερπτήσεων πάνω από μικρά αλλά και μεγάλα κατοικημένα νησιά, οι τούρκικοι «τσαμπουκάδες» της ακτοφυλακής στις Οινούσσες και η μόνιμη εστία έντασης στον Έβρο συνθέτουν το σκηνικό που θα οδηγήσει μάλλον στην αμέσως επόμενη και ακόμα πιο επικίνδυνη φάση.
Οι στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή δεν αλλάζουν και κυρίως δεν επηρεάζονται από την εσωτερικές εξελίξεις στην ίδια τη χώρα κι αυτό δεν είναι καινούργιο και δυστυχώς δεν το γνωρίζουμε μόνο εμείς. Το θέμα είναι το πως θα αποφασίσουμε εμείς να το αντιμετωπίσουμε και εδώ τα πράγματα είναι μάλλον αρκετά μπερδεμένα, καθώς τα μηνύματα που εκπέμπει η πολιτική ηγεσία της χώρας δείχνουν προς τον απόλυτο κατευνασμό.
Πολύ φοβόμαστε ότι οι λόγοι δεν είναι στρατιωτικοί, καθώς παρά την κρίση και οι τυχόν ελλείψεις που υπάρχουν, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις παραμένουν το ίδιο αξιόμαχες. Και θα ήταν ακόμα περισσότερο αξιόμαχες αν πολλά πράγματα είχαν προωθηθεί πιο αποφασιστικά σε επίπεδο εξοπλιστικών και δεν συνέχιζαν οι αέναες συζητήσεις κυρίως λόγω της οικονομικής δυσπραγίας. Αν η ελληνική αμυντική βιομηχανία δεν είχε τσακιστεί τα χρόνια της κρίσης και εάν κάποια κυβέρνηση αποφάσιζε να την αναπτύξει με σοβαρό στρατηγικό σχέδιο ώστε να συμβάλει στην ανάπτυξη της χώρας.
Για τη μέριμνα του προσωπικού καλύτερα να μη μιλήσουμε, καθώς πολύ απλά δεν υπάρχει σε κανένα επίπεδο και απλά οι κυβερνήσεις στηρίζονται στο υψηλό αίσθημα καθήκοντος που έχουν οι στρατιωτικοί μας.
Όλα τα παραπάνω δηλαδή που έκανε η Τουρκία τα προηγούμενα χρόνια και μπορεί σήμερα παρά την οικονομική κρίση και τις κρίσεις που αντιμετωπίζει, καταφέρνει να επιβάλει τα στρατηγικά σχέδιά της στην περιοχή και για να είμαστε δίκαιοι με τη συμβολή πολλών μεγάλων χωρών που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους κάνοντας τα χατίρια του Ερντογάν.
Δυστυχώς μέχρι στιγμής η ελληνική διπλωματία μάλλον δείχνει μια περίεργη αντιμετώπιση της Τουρκίας, καθώς εκτός από τις «αποστομωτικές» δηλώσεις φαίνεται απλά να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να τρέχει αμέσως μετά να παρέμβει καθυστερημένα. Εσκεμμένα ή όχι η διπλωματία αυτή της αδράνειας και του κατευνασμού είναι που δίνει και αέρα στα «πανιά» της τούρκικης προκλητικότητας που ως γνωστόν δεν παίρνει από λόγια και από κινήσεις καλής θελήσεως.
Όσον αφορά τους υψηλούς «προστάτες» και συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στο μεν ΝΑΤΟ δεν προβλέπεται η παρέμβαση χώρας της συμμαχίας να πάρει θέση για διαφορά ανάμεσα σε άλλες δύο χώρες, ενώ στην ΕΕ η «μαμά» Γερμανία χαριεντίζεται με τα «καθρεφτάκια» του «σουλτάνου» και βάζει το δικό της κέρδος πάνω από το δικό μας και φυσικά πάνω από οποιονδήποτε. Αν δε ο «σουλτάνος» της κάνει μερικές ακόμα παραγγελίες για την αμυντική της βιομηχανία… τότε μπορεί και να τον ανακηρύξει «άρχων της Μεσογείου»!
Ένας παράγοντας που ακόμα ξεχνάμε είναι αυτός του Αμερικανού πρέσβη, στην Ελλάδα, καθώς ο Τζέφρι Πάιατ, εκτός του ότι έκανε μεγάλο έργο, κατάφερε να διατηρήσει και τις εύθραυστες ισορροπίες στην περιοχή, αλλά δυστυχώς φεύγει φέτος το καλοκαίρι. Ο αντικαταστάτης του, που θα έρθει θα είναι άραγε αντίστοιχος; Γιατί η Ανατολική Μεσόγειος είναι αρκετά ταραγμένη περιοχή και θέλει ειδικούς, για να μην πούμε «χειρουργικούς» χειρισμούς.
Για να μην πέφτουμε λοιπόν από τα σύννεφα είναι σχεδόν σίγουρο ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα δούμε την Τουρκία να κλιμακώνει και να φτάνει στα «κόκκινα» τις προκλήσεις και τις ασύμμετρες απειλές από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη μέχρι να πετύχει αυτό που θέλει.
Αν το πετύχει με ή χωρίς επεισόδιο θα είναι το ιδανικό για εκείνη αλλά αν απαιτηθεί θα κάνει και αυτό χωρίς δισταγμούς. Και τότε θα είμαστε μόνοι μας γιατί αυτό γινόταν, γίνεται και θα γίνεται πάντα. Γιατί όταν ανάβει η «φωτιά» κανένας δεν διακινδυνεύει να έρθει να σε βοηθήσει αλλά δίνουν συμβουλές πώς αυτή πρέπει να σβήσει.
Η Τουρκία λοιπόν θα επιστρέψει είτε με μετανάστες στον Έβρο, με πλοία και μαχητικά αεροσκάφη στο Αιγαίο, με γεωτρύπανα και ερευνητικά στην Κρήτη, θα αμφισβητήσει και θα διεκδικήσει.
Το ερώτημα όμως είναι τι θα κάνουμε εμείς σε πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο!
